PARTICIPATORY MANAGEMENT MODEL BASED ON THE MIDDLE WAY
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This academic article aims to study the concept and model of participatory management that is consistent with the Middle Way in Buddhism, which is the principle of moderation and not extreme in any way. It can be applied to the management of organizations, community management, or even the management of the public sector, emphasizing the participation of all sectors of society, whether executives, operators, or people in the community, in order to create balance, transparency, efficiency, and sustainability. This article presents a conceptual model that combines Buddhist principles with the concept of collaborative management as a guideline for developing knowledge and management practices in the context of Thai society based on Buddhism.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
จันทรานี สงวนนาม. (2553). ทฤษฎีและแนวปฏิบัติในการบริหารสถานศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: บุ๊คพอยท์.
ชูชาติ พ่วงสมจิตร์. (2555). ประมวลสาระชุดวิชาประสบการณ์วิชาชีพประกาศนียบัตรบัณฑิตทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 5). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ทิศนา แขมมณี. (2551). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนการสอนที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธาการพิมพ์.
นิเวศน์ วงศ์สุวรรณ และอินถา ศิริวรรณ. (2560). การบริหารแบบมีส่วนร่วม. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 4(1), 176-186.
นุชนาถ สอนสง. (2559). การบริหารแบบมีส่วนร่วมของกลุ่มเครือข่ายส่งเสริมประสิทธิภาพการจัดการมัธยมศึกษาจังหวัด. ใน วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2552). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พริญญา ศรีเรือง. (2559). การออกแบบความร่วมมือในการป้องกันอาชญากรรม ในเขตพื้นที่ สถานีตำรวจภูธรเมืองปทุมธานี. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเมืองการปกครอง สำหรับนักบริหาร. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เมตต์ เมตต์การุณ์จิต. (2546). การบริหารจัดการศึกษาแบบมีส่วนร่วม. กรุงเทพมหานคร: บุ๊คพอยท์.
รัตนะ บัวสนธ์. (2552). การวิจัยและพัฒนานวัตกรรมการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: คำสมัย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2561). การบริหารราชการแบบมีส่วนร่วม: เทคนิควิธีและการนำไปสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ.
สุเทพ บุญเติม. (2549). การพัฒนารูปแบบการกำกับการติดตามสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. ในวิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สุนทร ณ รังสี. (2552). พุทธปรัชญาจากพระไตรปิฎก (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อดิศร ดีปานธรรม. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดการด้านความปลอดภัยแบบมีส่วนร่วมในสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ใน วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.
อภิชัจ พุกสวัสดิ์. (2564). นวัตกรรมการสื่อสารแบบมีส่วนร่วม. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Anthony, W. P. (1978). Participative management. MA: Addison-Wesley.
Bardo, J. W., & Hardman, A. M. (1982). Urban sociology: A Systematic. New York: F. F. Peacock.
Bryman, A. (1986). Leadership in organizations. London: Routledge & Kegan Paul.
Cohen, J. M., & Uphoff, N. T. (1977). Rural development participation: Concept and measure for project design, implementation and evaluation. Ithaca NY: Rural Development Committee. Cornell University.
Good, C. V. (1973). Dictionary of education (3rd ed.). New York: McGraw-Hill Book.
Robbins, S.P. (1990). Organization theory: Structure, design, and applications. Englewood Cliffs. Prentice Hall.
Tosi, H. L., & Carroll, S. J. (1982). Management (2nd ed.). New York: John Wiley and Sons.
