รูปแบบการบริหารแบบมีส่วนร่วมตามหลักมัชฌิมาปฏิปทา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดและรูปแบบของการบริหารแบบมีส่วนร่วม ที่สอดคล้องกับหลักมัชฌิมาปฏิปทาในพระพุทธศาสนา อันเป็นหลักแห่งความพอดี ไม่สุดโต่งไปด้านใดด้านหนึ่ง ซึ่งสามารถนำมาประยุกต์ใช้ในการบริหารองค์กร การบริหารชุมชน หรือแม้แต่การจัดการภาครัฐ โดยเน้นการ มีส่วนร่วมของทุกภาคส่วนในสังคม ไม่ว่าจะเป็นผู้บริหาร ผู้ปฏิบัติงาน หรือประชาชนในชุมชน เพื่อให้เกิดความสมดุล โปร่งใส มีประสิทธิภาพ และยั่งยืน บทความนี้เสนอรูปแบบเชิงแนวคิดที่ผสมผสานระหว่างหลักธรรมในพระพุทธศาสนากับแนวคิดการจัดการแบบร่วมมือ เพื่อเป็นแนวทางในการพัฒนาองค์ความรู้และแนวปฏิบัติในการบริหารในบริบทของสังคมไทยที่ยึดหลักพุทธธรรมเป็นฐาน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
จันทรานี สงวนนาม. (2553). ทฤษฎีและแนวปฏิบัติในการบริหารสถานศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: บุ๊คพอยท์.
ชูชาติ พ่วงสมจิตร์. (2555). ประมวลสาระชุดวิชาประสบการณ์วิชาชีพประกาศนียบัตรบัณฑิตทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 5). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ทิศนา แขมมณี. (2551). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนการสอนที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธาการพิมพ์.
นิเวศน์ วงศ์สุวรรณ และอินถา ศิริวรรณ. (2560). การบริหารแบบมีส่วนร่วม. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 4(1), 176-186.
นุชนาถ สอนสง. (2559). การบริหารแบบมีส่วนร่วมของกลุ่มเครือข่ายส่งเสริมประสิทธิภาพการจัดการมัธยมศึกษาจังหวัด. ใน วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2552). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พริญญา ศรีเรือง. (2559). การออกแบบความร่วมมือในการป้องกันอาชญากรรม ในเขตพื้นที่ สถานีตำรวจภูธรเมืองปทุมธานี. ใน วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการเมืองการปกครอง สำหรับนักบริหาร. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เมตต์ เมตต์การุณ์จิต. (2546). การบริหารจัดการศึกษาแบบมีส่วนร่วม. กรุงเทพมหานคร: บุ๊คพอยท์.
รัตนะ บัวสนธ์. (2552). การวิจัยและพัฒนานวัตกรรมการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: คำสมัย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2561). การบริหารราชการแบบมีส่วนร่วม: เทคนิควิธีและการนำไปสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ.
สุเทพ บุญเติม. (2549). การพัฒนารูปแบบการกำกับการติดตามสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. ในวิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สุนทร ณ รังสี. (2552). พุทธปรัชญาจากพระไตรปิฎก (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อดิศร ดีปานธรรม. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดการด้านความปลอดภัยแบบมีส่วนร่วมในสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ใน วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.
อภิชัจ พุกสวัสดิ์. (2564). นวัตกรรมการสื่อสารแบบมีส่วนร่วม. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Anthony, W. P. (1978). Participative management. MA: Addison-Wesley.
Bardo, J. W., & Hardman, A. M. (1982). Urban sociology: A Systematic. New York: F. F. Peacock.
Bryman, A. (1986). Leadership in organizations. London: Routledge & Kegan Paul.
Cohen, J. M., & Uphoff, N. T. (1977). Rural development participation: Concept and measure for project design, implementation and evaluation. Ithaca NY: Rural Development Committee. Cornell University.
Good, C. V. (1973). Dictionary of education (3rd ed.). New York: McGraw-Hill Book.
Robbins, S.P. (1990). Organization theory: Structure, design, and applications. Englewood Cliffs. Prentice Hall.
Tosi, H. L., & Carroll, S. J. (1982). Management (2nd ed.). New York: John Wiley and Sons.
