ACADEMIC ADMINISTRATION OF THE BUDDHIST STUDIES SCHOOL, GENERAL EDUCATION DEPARTMENT, UNDER THE OFFICE OF BUDDHIST STUDIES, GENERAL EDUCATION DEPARTMENT
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to 1) examine academic administration of administrators of Buddhist Pariyatti Schools in the general education department; 2) compare academic administration classified by status, position, educational qualification, age, experience, and school size; and 3) study academic administration approaches. The sample consisted of 348 administrators, teachers, and academics from 14 educational districts, totaling 404 schools, selected using simple random sampling. The research instrument was a 73-item questionnaire with a reliability of 0.972. The statistics used included percentages, means, and standard deviations. Hypothesis testing included t-tests (Independent Samples) and F-tests (One-Way ANOVA).
The research findings revealed:
- The study of academic administration in Buddhist monastic schools (general education section) under the Office of Buddhist Education found that the overall and individual aspects were at a high level.
- A comparison of academic administration in Buddhist monastic schools (general education section) under the Office of Buddhist Education, categorized by variable, revealed that personnel with different statuses had significantly different opinions on academic administration in both the overall and individual aspects (p < .001). Personnel with different levels of experience and school size also had significantly different opinions on academic administration in both the overall and individual aspects (p < .05). However, personnel with different positions, educational qualifications, and ages did not show significant differences in their opinions on academic administration in the overall aspect.
- The guidelines for academic administration in Buddhist monastic schools (general education section) under the Office of Buddhist Education showed that: 1) The schools prioritize academic planning the highest, followed by assessment, evaluation, and the development of learning processes. While giving the least importance to the development and use of educational technology, the results reflect the following: 1) administrators' awareness of their roles and responsibilities, participatory management, and alignment with educational policy, including the use of data for decision-making and continuous teacher development, even though overall management is at a high level; 2) areas for improvement include the creation of manuals and transfer criteria, the development of learning resources, and the creation of collaborative networks to enhance the efficiency and sustainability of academic administration in the future.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2562). คู่มือการปฏิบัติงานข้าราชการครู. กรุงเทพมหานคร: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
ธันยาภรณ์ สังข์เมือง (2565). ความต้องการจำเป็นและแนวทางการบริหารงานวิชาการ เพื่อยกระดับคุณภาพการศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาพิษณุโลก เขต 1. ใน การค้นคว้าอิสรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
นิตยา ตุ๊กสันเทียะ. (2567). การบริหารงานวิชาการยุคดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษาสังกัดสํานักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยจังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารการบริหารการศึกษา มมร.วิทยาเขตร้อยเอ็ด, 4(2), 365-379.
นูรไลลา หลังปูเต๊ะ. (2565). การบริหารงานวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษาในศูนย์เครือข่ายทุ่งยางแดงสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 3. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.
พระกฤษณะ อุ่นเรือน. (2566). แนวทางพัฒนาการบริหารงานโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกธรรมในเขตอำเภอคลองขลุง จังหวัดกำแพงเพชร. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
พระครูสังฆกิจจานุรักษ์ (สิริเชษฐ์พงษ์). (2563). รูปแบบการบริหารวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระมหาวาสุเทพ ญาณเมธี. (2563). รูปแบบการบริหารจัดการงานวิชาการแบบมีส่วนร่วมตามหลักพุทธธรรม ของโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา. ใน ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพุทธบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภาณุพงศ์ คงเชื้อจีน. (2567). ผลงานรายบุคคลเรื่อง รูปแบบการบริหารจัดการโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา เพื่อให้มีประสิทธิภาพ. ในการฝึกอบรมหลักสูตรนักบริหารระดับสูง. สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.
วลยา ไตรญาณ. (2564). การศึกษาการบริหารงานวิชาการโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา สังกัดสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ กลุ่มที่ 1. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏเจ้าพระยา.
วีรดา กันทรพิทักษ์. (2567). การบริหารงานวิชาการของผู้บริหารโรงเรียนในสังกัดสำนักการศึกษาเทศบาลเมืองสระบุรี. วารสารศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 4(1), 165-179.
สุชาดา คำพิทูรณ์. (2565). การบริหารงานบุคคลในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชัยภูมิ เขต 3. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
สำราญ สมพงษ์. (2562). พระว.วชิรเมธี กว่าจะมาเป็น พระเมธีวชิโรดม. เรียกใช้เมื่อ 2 กุมภาพันธ์ 2565, จาก https://url.in.th/gZlZu
เสมียนนารี. (2565). ย้อนดูการศึกษาจากมีวัดเป็นโรงเรียน มีพระเป็นครู. เรียกใช้เมื่อ 17 ธันวาคม 2568, จาก https://www.silpa-mag.com/history/article_79135
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
