การเปรียบเทียบหน่วยเสียงพยัญชนะของตัวอย่างคำ ในภาษาอินโดนีเซียและภาษาไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบหน่วยเสียงพยัญชนะของคำศัพท์ภาษาอินโดนีเซียและภาษาไทยมาตรฐาน โดยใช้แหล่งข้อมูลจากเว็บไซต์ควอรา (Quora) และวิกีพีเดีย (Wikipedia) ที่มีคำปรากฏในทั้งสองแหล่ง 40 คำจากจำนวนทั้งหมด 171 คำ ซึ่งผู้วิจัยใช้ตารางรวบรวมข้อมูล และตารางวิเคราะห์ข้อมูล เป็นเครื่องมือการวิจัยสำหรับเปรียบเทียบสัทลักษณ์ของคำในภาษาไทยและภาษาอินโดนีเซีย จากการวิเคราะห์เปรียบเทียบหน่วยเสียงพยัญชนะต้นและพยัญชนะท้ายด้วยสัทอักษรสากลพบว่า มีเสียงปฏิภาคของคำในทั้งสองภาษาซึ่งสามารถจำแนกได้เป็น 7 กลุ่ม จากกลุ่มตัวอย่างทั้งหมด 40 คำ ซึ่งกลุ่มที่พบมากที่สุดคือคำอินโดนีเซียที่มีจำนวนหน่วยเสียงมากกว่าคำไทย 27 คำ คิดเป็นร้อยละ 67.5 รองลงมาคือ คำอินโดนีเซียที่ไม่มีหน่วยเสียงพยัญชนะท้าย แต่คำไทยมีหน่วยเสียงพยัญชนะท้ายมี 20 คำ คิดเป็นร้อยละ 50 คำที่มีสัทลักษณ์ของพยัญชนะต้นของพยางค์แรกร่วมกันระหว่างภาษาอินโดนีเซียกับคำภาษาไทย 20 คำ คิดเป็นร้อยละ 50 เช่นกัน คำที่มีสัทลักษณ์ของพยัญชนะต้นของพยางค์แรกต่างกันระหว่างภาษาอินโดนีเซียกับคำภาษาไทย 14 คำ คิดเป็นร้อยละ 35 คำที่มีสัทลักษณ์ของพยัญชนะท้ายร่วมกันระหว่างภาษาอินโดนีเซียกับคำภาษาไทย 5 คำ คิดเป็นร้อยละ 12.5 คำที่มีสัทลักษณ์ของพยัญชนะท้ายต่างกันระหว่างภาษาอินโดนีเซียกับคำภาษาไทย 3 คำ คิดเป็นร้อยละ 7.5 และกลุ่มที่พบน้อยที่สุดคือ คำที่มีสัทลักษณ์ของพยัญชนะต้นและท้ายต่างกันระหว่างภาษาอินโดนีเซียกับคำภาษาไทย 2 คำ คิดเป็นร้อยละ 5.6 เหตุผลที่คำของทั้งสองภาษามีสัทลักษณ์ที่คล้ายกัน เนื่องจากมีรากศัพท์มาจากภาษาสันสกฤตเช่นเดียวกัน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา นาคสกุล. (2551). ระบบเสียงภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
______. (2554). ระบบเสียงภาษาไทย. ใน กาญจนา นาคสกุล และคณะ (บ.ก.), บรรทัดฐานภาษาไทย เล่ม 1: ระบบเสียง อักษรไทย การอ่านคำและการเขียนสะกดคำ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สถาบันภาษาไทย สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ.
ชีวรรณ เจริญสุข และคณะ. (2560). การเปรียบเทียบคำที่ออกเสียงคล้ายกันระหว่างภาษาจีนกลางกับภาษาไทย. กรุงเทพมหานคร: คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
วรวรรธน์ ศรียาภัย. (2556). ภาษาศาสตร์ภาษาไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: สัมปชัญญะ.
วิกิพีเดีย. (2563). Daftar kata serapan dalam bahasa Thai. เรียกใช้เมื่อ 24 มิถุนายน 2564 จากhttps://id.wikipedia.org/wiki/Daftar_kata_serapan_dalam_bahasa_Thai
ศิริพร มณีชูเกตุ. (2557). คำสันสกฤตในภาษาอินโดนีเซียกับในภาษาไทย: ความเหมือนในความเหมือน. วารสารมนุษศาสตร์, 11(3), 23-25.
โศรยา วิมลสถิตพงษ์. (2558). การศึกษาภาษาไทยตามแนวภาษาศาสตร์. อุดรธานี: คณะมนุษยศสตร์และสังคม มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
สุทิพย์พร โชติรัตนศักดิ และคณะ. (2562). การพัฒนารูปแบบกิจกรรมเตรียมความพร้อมสำหรับโครงการเรียนร่วมภาษาและวัฒนธรรมในต่างประเทศ ตามวงจรคุณภาพ PDCA เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ภาษาและวัฒนธรรมไทยกรณีศึกษา โครงการเรียนร่วมภาษาและวัฒนธรรม ณ ประเทศอินโดนีเซีย. วารสารสารสนเทศ, 18(2), 117-131.
อัมพร จิรัฐติกร และคณะ. (2562). การบริโภคละครโทรทัศน์ไทยผ่านเว็บไซด์ในกลุ่มประเทศอาเซียนและจีน: กรณีศึกษาประเทศเวียดนาม ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซียและจีน. ใน รายงานการวิจัย. คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Iqbal, M. (2563). Adakah kosakata yang sama antara bahasa Melayu/Indonesia. เรียกใช้เมื่อ 24 มิถุนายน 2564 จาก https://id.quora.com/Adakah-kosakata-yang-sama-antara-bahasa-Melayu-Indonesia-dengan-bahasa-Thailand-resmi-bukan-bahasa-daerah-Kalau-ada-apa-saja
Peng, D. J. และประเทือง ทินรัตน์. (2559). การเปรียบเทียบระบบเสียงในคำศัทพ์หมวดธรรมชาติของภาษาไทยหย่ากับภาษาไทยมาตรฐาน. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 16(1), 52-60.
