การพัฒนาตัวชี้วัดการกลั่นแกล้งในโรงเรียนของนักเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 18 ์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์ เพื่อพัฒนาองค์ประกอบ พัฒนาตัวชี้วัด และตรวจสอบความตรงเชิงโครงสร้างการกลั่นแกล้งในโรงเรียนของนักเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 18 เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามออนไลน์การกลั่นแกล้งในโรงเรียนมัธยมศึกษา กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-6 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 18 จำนวน 8 โรงเรียน กลุ่มตัวอย่างทั้งหมด 1,067 คน นำข้อมูลมาวิเคราะห์ด้วยสถิติเชิงบรรยาย โดยใช้สถิติค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ วิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ และวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน
ผลการวิจัยพบว่า
การกลั่นแกล้งในโรงเรียนของนักเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 18 มี 3 องค์ประกอบ 12 ตัวชี้วัด ได้แก่องค์ประกอบที่ 1 การกลั่นแกล้งทางวาจา มีตัวชี้วัด 5 ตัว องค์ประกอบที่ 2 การกลั่นแกล้งทางสังคม มีตัวชี้วัด 4 ตัว และองค์ประกอบที่ 3 การกลั่นแกล้วทางกาย มีตัวชี้วัด 3 ตัว พิจารณาผลการตรวจสอบความตรงเชิงโครงสร้างขององค์ประกอบการกลั่นแกล้งในโรงเรียน กับข้อมูลเชิงประจักษ์ พบว่า ค่าไคสแควร์เท่ากับ 58.48 ที่องศาอิสระ 44 มีความน่าจะเป็น .07 ค่าดัชนีวัดระดับความกลมกลืน (GFI) เท่ากับ 0.99 ค่าดัชนีวัดระดับความกลมกลืนที่ปรับแก้แล้ว (AGFI) เท่ากับ 0.99 และค่าดัชนีรากกำลังสองเฉลี่ยของค่าความแตกต่างโดยประมาณ (RMSEA) เท่ากับ 0.01 แสดงว่า องค์ประกอบการกลั่นแกล้งในโรงเรียนมีความตรงเชิงโครงสร้าง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมสุขภาพจิต. (2561). ไทยอันดับ 2 “เด็กรังแกกันในโรงเรียน” พบเหยื่อปีละ 6 แสนคน. เรียกใช้เมื่อ 20 มีนาคม 2563 จาก https://www.dmh.go.th/news-dmh/view.asp?id=27485
ชุตินาถ ศักรินทร์ และอริษา วัชรสินธุ. (2557). ความชุกของการข่มเหงรังแกและปัจจัยด้านจิตสังคมที่เกี่ยวข้องในเด็กมัธยมต้นเขตอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย, 59(3), 221-230.
ไทยรัฐออนไลน์. (2562). พบ ม.1 ยิงดับเพื่อนร่วมห้อง "เตรียมการมาจากบ้าน" อ้างแค้นล้อเป็นตุ๊ด. เรียกใช้เมื่อ 29 มีนาคม 2563 จาก https://www.thairath.co.th/news/local/central/1728916
สกล วรเจริญศรี. (2559). การข่มเหงรังแก. เรียกใช้เมื่อ 29 มีนาคม 2563 จาก ejournals.swu.ac.th
Demaray, M. K. et al. (2014). Bullying participant behavior questionnaire (BPBQ): establishing a reliable and valid measure. Journal of School Violence, 15, 158-188.
Dorio, N. B. et al. (2019). School Climate Counts: A Longitudinal Analysis of School Climate and Middle School Bullying Behaviors. International Journal of Bullying Prevention, 1-17.
Green, J. G. et al. (2013). Identifying bully victims: Definitional versus behavioral approaches. Psychological Assessment, 25(2), 651-657.
Hair, J. F. et al. (2019). Multivariate Data Analysis, Eighth Edition. Hampshire, United Kingdom: Cengage Learning.
Huang, Y. Y., & Chou, C. (2010). An analysis of multiple factors of cyberbullying among junior high school students in Taiwan. Journal of Computers in Human Behavior, 26(6), 1581-1590.
Shaw, A. K. et al. (2011). The effect of gossip on social networks. Journal Complexity, 16(4), 39-47.
Udris, R. (2015). Cyberbullying in Japan: An exploratory study. International Journal of Cyber Society and Education, 8(2), 59-80.
Ybarra, M. L. et al. (2019). Perceptions of middle school youth about school bullying. Journal of adolescence, 75, 175-187.
