การประเมินโครงการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโรงเรียนในเตาพิทยาคม สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาตรัง กระบี่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ประเมินบริบท 2) ประเมินปัจจัยนำเข้า 3) ประเมินกระบวนการ และ 4) ประเมินผลผลิต กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษา ครู คณะกรรมการสถานศึกษา ผู้ปกครองนักเรียนและนักเรียนโรงเรียนในเตาพิทยาคม จำนวน 177 คน เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถามจำนวน 2 ฉบับ และแบบสัมภาษณ์เชิงลึก สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า
- ด้านบริบท พบว่า ข้อที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ โครงการเหมาะสมและจำเป็นในการแก้ปัญหา และค่าเฉลี่ยน้อยที่สุดคือ กิจกรรมของโครงการสามารถนำไปปฏิบัติจริงได้
- ด้านปัจจัยนำเข้า พบว่า ข้อที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ วัสดุ อุปกรณ์และเครื่องมือที่ใช้ในโครงการอย่างเพียงพอ และค่าเฉลี่ยน้อยที่สุด คือ ผู้บริหารและครูผู้รับผิดชอบมีความพร้อมในการดำเนินโครงการ
- ด้านกระบวนการ จากการสอบถามกับผู้บริหารสถานศึกษา ครู คณะกรรมการสถานศึกษา และผู้ปกครองนักเรียน พบว่า ข้อที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ การกำหนดขั้นตอน รายละเอียดและวิธีดำเนินโครงการ อย่างชัดเจนและเหมาะสม และค่าเฉลี่ยน้อยที่สุดคือ มีการประเมินผลการปฏิบัติงานตามโครงการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนอย่างเป็นระบบและต่อเนื่องด้วยวิธีการที่หลากหลายครบทุกกิจกรรมรวมทั้งมีการเผยแพร่และขยายผลการปฏิบัติโครงการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนสู่ชุมชน และจากการสอบถามกับนักเรียน พบว่า ข้อที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ การให้ความรู้ ชี้แจง สื่อสารประชาสัมพันธ์กับผู้รับผิดชอบ และผู้มีส่วนเกี่ยวข้องเข้าใจขั้นตอนและวิธีดำเนินการโครงการชัดเจน และค่าเฉลี่ยน้อยที่สุด คือ การวางแผนการดำเนินโครงการสู่การปฏิบัติชัดเจน
- ด้านผลผลิต จากการสอบถามกับผู้บริหารสถานศึกษา ครู คณะกรรมการสถานศึกษาและผู้ปกครองนักเรียน พบว่า ข้อที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ การปฏิบัติกิจกรรมในโครงการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนได้ครบถ้วนตามที่กำหนด และค่าเฉลี่ยน้อยที่สุดคือ นักเรียนมีความมั่นคงทางอารมณ์และมีสัมพันธภาพที่ดีกับผู้อื่น และจากการสอบถามกับนักเรียน พบว่า ข้อที่มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด คือ มีการปฏิบัติกิจกรรมในโครงการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนได้ครบถ้วนตามที่กำหนดและค่าเฉลี่ยน้อยที่สุด คือ นักเรียนรู้ความถนัด ความสามารถ ความสนใจ จุดเด่น จุดด้อยของตนเองพร้อมที่จะปรับปรุงและพัฒนาตนเองอยู่เสมอ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมสุขภาพจิต. (2558). คู่มือครูที่ปรึกษาระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.).
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). การดำเนินงานระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.).
กฤดิ์ทรัพย์ เชื้อพันธ์. (2562). ระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน. พระนครศรีอยุธยา: โรงเรียนอยุธยานุสรณ์.
จิรัฐิพร จีนสายใจ. (2557). ระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในโรงเรียนโสตศึกษาจังหวัดนครปฐม. ใน การค้นคว้าอิสระปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศิลปกร.
ทนงศักดิ์ บุญมี. (2555). ปัญหาการดำเนินการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในโรงเรียนสังกัดองค์การบริหารส่วนจังหวัดราชบุรี. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยบูรพา.
ประนอม แก้วสวัสดิ์. (2556). สภาพและปัญหาการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน ในโรงเรียนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 18. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี.
ปิยะวุฒิ ศรีชนะ. (2559). การประเมินโครงการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโรงเรียนโพนงามพิทยาคาร จังหวัดยโสธร สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 28. ยโสธร: โรงเรียนโพนงามพิทยาคาร.
มธุริน แผลงจันทึก. (2554). การศึกษาปัญหาการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครราชสีมา เขต 5. ใน วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏชัยภูมิ.
ราชกิจจานุเบกษา. (2542). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พุทธศักราช 2542. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ คุรุสภา.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2559). แนวทางการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนสำหรับโรงเรียนขนาดเล็ก. กรุงเทพมหานคร: สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา.
สุจิตรา ช่วงโชติ. (2556). ปัญหาและแนวทางการพัฒนาระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนปัญญานุกูล สังกัดสำนักบริหารงานการศึกษาพิเศษ. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยบูรพา.
อะห์หมัด สาและ. (2562). การประเมินโครงการพัฒนาระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนโดยใช้กลยุทธ์ Kohchan Family โรงเรียนบ้านเกาะจัน. ปัตตานี: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานีเขต 2.
อาสณี นิสาแล๊ะ. (2555). การประเมินโครงการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในโรงเรียนแย้มจาดวิชชานุสรณ์สำนักงานเขตบึงกุ่ม กรุงเทพมหานคร. ใน ปริญญานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Krejcie, R. V. & Morgan D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Scillities. Education and Phychological Measurement, 30(3), 607-610.
Stufflebeam, Danial L. et al. (1997). The CIPP Model for Evaluation. In Kellaghan, T. & Stufflebeam, DL (Eds.). The International Handbook of Educational. Boton: Kluwer.
