การขัดเกลาชีวิตของประชาชนตำบลคลองน้อย อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี ด้วยหลักเบญจศีล

Main Article Content

ณมน ชูเพ็ญ
เดชชาติ ตรีทรัพย์

บทคัดย่อ

        สารนิพนธ์นี้ มีวัตถุประสงค์ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาการขัดเกลาชีวิตของประชาชนตำบลคลองน้อย อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี ด้วยหลักเบญจศีล และ 2) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะแนวทางการขัดเกลาชีวิตของประชาชนตำบลคลองน้อย อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี ด้วยหลักเบญจศีล เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน (Mixed Methods Research) ในการวิจัยเชิงปริมาณ เก็บรวบรวมข้อมูลจากประชาชนที่อาศัยอยู่ในตำบลคลองน้อย จำนวน 353 คน สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ส่วนการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมีโครงสร้าง จากผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 5 ราย


        ผลการวิจัยพบว่า


         1. การขัดเกลาชีวิตของประชาชนตำบลคลองน้อย อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี ด้วยหลักเบญจศีล โดยรวม อยู่ในระดับมากที่สุด (gif.latex?\bar{X}=4.42) เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยมากสุด คือ ด้านการเว้นจากการประพฤติผิดในกาม (gif.latex?\bar{X}=4.77) รองลงมา ได้แก่ ด้านการเว้นจากการลักทรัพย์ มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมากที่สุด (gif.latex?\bar{X}=4.71) และด้านที่มีค่าเฉลี่ยน้อยสุด คือ ด้านการเว้นจากการดื่มสุราเมรัย มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก (gif.latex?\bar{X}=3.89) ตามลำดับ


         2. ข้อเสนอแนะแนวทางในการขัดเกลาชีวิตของประชาชนตำบลคลองน้อย อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี ด้วยหลักเบญจศีล พบว่า ควรเกิดจากความร่วมมือจากทุกภาคส่วน เริ่มที่ครอบครัว และผู้นำในชุมชน ที่ต้องเป็นแบบอย่างในการปฏิบัติตัวให้อยู่ในศีลในธรรม ควรจัดกิจกรรมที่ส่งเสริมการรักษาศีล 5 เพื่อให้คนในชุมชนใช้ชีวิตบนพื้นฐานศีลธรรมอันดีงาม และก่อให้เกิดประโยชน์สุขต่อสังคมต่อไป

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

พระครูโกศลพัชราศัย (ประทวน ศรจันทร์). (2564). วิธีการรักษาศีล 5 ตามนโยบายของโครงการหมู่บ้านศีล 5 ของชุมชนในตำบลปากช่อง อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์. ใน ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสน์. มหาวิทยาลัยมหาจุพาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2549). ความจริงแห่งชีวิตและช่วยให้ตายเร็วหรือช่วยให้ตายดี. กรุงเทพมหานคร: พิมพ์สวย.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2552). พุทธธรรมฉบับปรับปรุงและขยายความ (พิมพ์ครั้งที่ 15). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์บริษัทสหธรรมิก จำกัด.

พระพิรุฬห์ลักษณ์ ฐิตธมฺโม. (2559). การประยุกต์หลักศีล 5 เพื่อพัฒนาพฤติกรรมของชาวบ้านชุมชนบ้านใหม่พัฒนา ตำบลศรีวิไล อำเภอศรีวิไล จังหวัดบึงกาฬ. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตหนองคาย.

พระวิมาน คมฺภีรปญฺโญ. (2554). ย้อนรอยประวัติหลวงปู่พระครูโพธิสารคุณ. ขอนแก่น: โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.

พระโอภาส โอภาโส (นาคฤทธิ์). (2564). ภาวะวิกฤตสังคมไทยจากกรณีการละเมิดศีลห้า. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(3), 129-142.

มัลลิกา บุนนาค. (2537). สถิติเพื่อการตัดสินใจ. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาสถิติ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วาสนา เล่าตง. (2555). คุณภาพชีวิตผู้สูงอายุชมรมผู้สูงอายุในเทศบาลตำบลเกาะสีชัง อำเภอเกาะสีชัง จังหวัดชลบุรี. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเศรษฐศาสตร์การเมืองและการบริหารจัดการ. คณะรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.

สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2516). จามเทวีวงศ์ พงศาวดารเมืองหริภุญไชย. พระนครศรีอยุธยา: ห้างหุ้นส่วนจำกัดบรรณกิจเทรดดิ้ง.

องค์การบริหารส่วนตำบลคลองน้อย. (2555). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนา อบต.คลองน้อย. สุราษฎร์ธานี: องค์การบริหารส่วนตำบลคลองน้อย.

เอกมงคล เพ็ชรวงษ์. (2563). การศึกษาพฤติกรรมการรักษาศีล 5 ของพุทธศาสนิกชนจังหวัดสุพรรณบุรี. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis (3rd ed). New York: Harper and Row.