ทัศนคติต่อการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตยของคณะสงฆ์ธรรมยุตในจังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาทัศนคติต่อการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตยของคณะสงฆ์ธรรมยุตในจังหวัดนครศรีธรรมราช และ 2) เพื่อวิเคราะห์และเสนอแนะเกี่ยวกับทัศนคติต่อการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตยที่เหมาะสม เป็นการวิจัยแบบผสมผสานระหว่างการวิจัยเชิงปริมาณและคุณภาพ ประชากรและกลุ่มตัวอย่างในการวิจัยเชิงปริมาณคือ พระภิกษุ/สามเณร (ธ) จำนวน 528 รูป คำนวณขนาดของกลุ่มตัวอย่างโดยใช้สูตรของยามาเน่ได้ จำนวน 228 รูป ส่วนวิจัยเชิงคุณภาพผู้ให้ข้อมูลสำคัญคือ เจ้าคณะจังหวัดและเจ้าคณะอำเภอฝ่ายธรรมยุต จำนวน 5 รูป โดยคัดเลือกเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือในการวิจัยเชิงปริมาณคือ แบบสอบถาม ส่วนเชิงคุณภาพใช้แบบสัมภาษณ์เชิงลึกและวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณด้วยสถิติพรรณนาคือ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยและค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ส่วนข้อมูลเชิงคุณภาพใช้วิธีการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า
1. ทัศนคติต่อการเมืองการปกครองในระบอบประชาธิปไตยของคณะสงฆ์ธรรมยุตในจังหวัดนครศรีธรรมราชในมิติเชิงปริมาณ พบว่า ภาพรวมอยู่ในระดับปานกลาง ส่วนมิติเชิงคุณภาพ กล่าวคือ มีความรู้ความเข้าใจต่อการเมืองการปกครองเป็นอย่างดีเพราะการศึกษาในยุคปัจจุบันสามารถทำให้พระภิกษุ/สามเณรเข้าใจระบบการเมืองการปกครองมากขึ้นและยังมีการเรียนการสอนในมหาวิทยาลัยพระพุทธศาสตร์ด้วย
2. ข้อเสนอแนะคือ ด้านพฤติกรรม กล่าวคือ พระภิกษุสงฆ์ควรดำรงตนอยู่ในกรอบของพระธรรมวินัย ไม่ควรฝักใฝ่ในเรื่องของการเมืองการปกครองมากเกินไปจนทำให้พระภิกษุสงฆ์เสียสมณะสารูปและอยู่ในกรอบของพระธรรมวินัยเพื่อมิให้ส่งผลเสียต่อศาสนาและต่อตนเอง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กุลปาลี ศรภักดี และธำรงศักดิ์ เพชรเลิศอนันต์. (2564). ทัศนคติของประชาชนต่อภาวะผู้นำทางการเมืองของนายธนาธร จึงรุ่งเรืองกิจ: กรณีศึกษา สำนักงานปลัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. การประชุมนำเสนอผลงานวิจัยบัณฑิตศึกษาระดับชาติ ครั้งที่ 16 ปีการศึกษา 2564, 553-567.
ถวิล ธาราโภชน์. (2532). จิตวิทยาสังคม (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
เทอดศักดิ์ ยอแสงรัตน์ และวราภรณ์ เทพสัมฤทธิ์พร. (2560). ทัศนคติการมีส่วนร่วมทางการเมืองของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต, 13(2), 37-57.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2558). บทบาทพระสงฆ์กับการพัฒนาพลเมืองของรัฐตามระบอบประชาธิปไตย. เรียกใช้เมื่อ 1 ตุลาคม 2565 จาก https://www.mcu.ac.th/article/detail/301
พระอธิการภูมิสิษฐ์ ปิยสีโล และนัชพล คงพันธ์. (2564). พระสงฆ์กับการเมืองไทยในบริบทสังคมปัจจุบัน. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม, 6(2), 33-44.
มิ่งขวัญ ศรีทอง. (2558). ทัศนคติและปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจซื้ออุปกรณ์สวมใส่ในรูปแบบสายรัดข้อมือของผู้บริโภคในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. ใน สารนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2560. ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 134 ตอนที่ 40 ก 6 เมษายน 2560.
รัตนาภรณ์ มั่นศรีจันทร์. (2559). ทัศนคติของประชาชนจังหวัดเพชรบุรีที่มีต่อการบริหารงานขององค์การบริหารส่วนจังหวัดเพชรบุรี: ศึกษาในห้วงเวลา ปี 2559. ใน สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสื่อสารการเมือง. วิทยาลัยสื่อสารการเมือง มหาวิทยาลัยเกริก.
ศักดิ์ไทย สุรกิจบวร. (2545). จิตวิทยาสังคม. กรุงเทพมหานคร: สุวีรียาสาสน์.
สร้อยตระกูล (ติวยานนท์) อรรถมานะ. (2545). พฤติกรรมองค์การ: ทฤษฎีและการประยุกต์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุชา จันทร์เอม. (2541). จิตวิทยาทั่วไป (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
Novice Puthea Yon. (2563). ทัศนคติทางการเมืองแบบประชาธิปไตยของประชาชนชาวกัมพูชาที่พำนักอยู่ในเขตราชเทวี กรุงเทพมหานคร. ใน สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5 ed.). New York: Harper Collins Publishers.
Sharon, S. B & Saul, M. K. (1996). Social psychology (3 ed.). Boston: Houghton Mifflin.
Taro Yamane. (1973). Statistics: An Introductory Analysis (3 ed.). New York: Harper and Row Publications.
