สมรรถนะของผู้บริหารยุคใหม่ตามหลักพุทธภาวนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
ยุคสมัยที่ทุกอย่างขับเคลื่อนด้วยระบบเทคโนโลยีสารสนเทศและข้อมูลข่าวสารมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ทำให้สภาพสังคมมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วรวมถึงการบริหารจัดการองค์การด้วย ฉะนั้นองค์การที่จะประสบความสำเร็จในยุคแห่งโลกาภิวัตน์นี้ จำเป็นต้องมีนักบริหารที่มีสมรรถนะที่เหมาะสมกับยุคสมัยเพื่อให้องค์การพัฒนาเท่าทันกับการเปลี่ยนแปลง ฉะนั้นการนำหลักสมรรถนะของผู้บริหารยุคใหม่แบบกายจิตรู้ มาปรับใช้จึงเป็นอีกหนึ่งเครื่องมือที่ช่วยพัฒนาสมรรถนะของผู้บริหารให้เท่าทันกับการเปลี่ยนแปลงได้ ดังนี้ กาย หมายถึง การพัฒนาสมรรถนะด้านพฤติกรรมที่มองเห็นทางกายภาพ ให้รู้และเข้าใจกับสิ่งต่าง ๆที่เกิดขึ้นภายนอกที่มากระทบทางกายภาพอย่างรู้เท่าทัน และสามารถใช้กายให้สัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมทางกายภาพได้อย่างสร้างสรรค์ และให้เกิดประโยชน์ทั้งต่อตัวเองและองค์การได้ จิต หมายถึง การพัฒนาสมรรถนะด้านจิต ให้มีสุขภาพจติที่ดีพร้อมที่จะทำงานเพื่อสร้างสรรค์ผลงาน เพิ่มศักยภาพในการบริหารงานให้มีประสิทธิภาพ พร้อมรับกับสถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นอย่างสร้างสรรค์ และนำไปสู่การแก้ใขปัญหาต่าง ๆ อย่างเป็นระบบ รู้ หมายถึง การพัฒนาสมรรถนะด้านความรู้ ให้เป็นบุคคลที่มีปัญญา มีความรู้ความเข้าใจต่อสภาพปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริง และสามารถนำเอาความรู้ที่มีมาประยุกต์ใช้กับสถานการณ์ต่าง ๆ ได้อย่างเป็นระบบและสร้างสรรค์
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
จีระ หงส์ลดารมภ์. (2559). สมรรถนะ: ประเภทของสมรรถนะสำหรับการบริหารในองค์กร. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา ลาดพร้าว.
ชัยยนต์ เพาพาน. (2559). ผู้บริหารสถานศึกษายุคใหม่ในศตวรรษที่ 21. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติครุศาสตร์ ครั้งที่ 1 การจัดการศึกษาเพื่อพัฒนาท้องถิ่น สู่ประชาคมอาเซียน: ทิศทางใหม่ในศตวรรษที่ 21. กาฬสินธุ์: มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2540). พุทธธรรมกับการพัฒนาชีวิต. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
พระพุทธินันทน์ บุญเรือง. (2549). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์แบบยั่งยืนตามหลักพระพุทธศาสนา. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงราย.
พระสมศักดิ์ สนฺตวาโจ (สนธิกุล). (2551). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เชิงพุทธตามแนวของพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
แพรดาว สนองผัน. (2557). ทักษะของผู้บริหารสถานศึกษาในศตวรรษที่ 21 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาอุดรธานี เขต 3. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารศึกษา. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ศศิตา เพลินจิต. (2558). ทักษะการบริหารในศตวรรษที่ 21 ของผู้บริหารสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครปฐม เขต 1. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2553). คู่มือการประเมินสมรรถนะครู พ.ศ. 2553. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2548). สมรรถนะและมาตรฐานวิชาชีพการบริหารทรัพยากรบุคคล. กรุงเทพมหานคร: พี.เอลีฟวิ่ง.
อานนท์ ศักดิ์วรวิชญ์. (2553). ความสัมพันธ์ระหว่างความคิดสร้างสรรค์ เชาว์ปัญหาและบุคลิกภาพห้าด้านตามแนวคิดของศาสตาและเมคเครของบุคคลากรทางการตลาดในประเทศไทย. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Basadur, M. (2008). Leading other to think Innovatly together: Creative leadership. Journal of The Leadership Quarterly, 15(1), 103-121.
David C McClelland. (1973). Testing for Competency rather than Intelligence. American Psychologist.
Rosemary Boam and Paul Sparrow. (1992). Designing and achieving competency: A competency-based approach to developing people and organizations. England: McGraw-Hill International (UK) Limited.