หลักการบริหารทรัพยากรมนุษย์กับความผูกพันต่อองค์กร
Main Article Content
บทคัดย่อ
ทรัพยากรมนุษย์สำคัญกว่าทรัพยากรอื่นใดที่ใช้ในการผลิต หากขาดคนที่มีความสามารถบริหาร องค์การ องค์การไม่สามารถดำรงอยู่ได้ องค์การยิ่งใหญ่ขึ้นเท่าไรหน่วยงานจัดการทรัพยากรมนุษย์ยิ่งมีความจำเป็นและสำคัญมากขึ้นเท่านั้น การสร้างความผูกพันต่อองค์กรเป็นสิ่งที่ผู้บริหารต้องการให้เกิดขึ้นในองค์กร เพราะความผูกพันของพนักงานที่มีต่อองค์กรนั้นเป็นปัจจัยหลักที่จะนำไปสู่ความสำเร็จขององค์กร และเป็นพื้นฐานที่สร้างแรงจูงใจในการทำงานให้กับพนักงานไม่ว่าจะเป็นการทำงานในหน้าที่บริหารหรือปฏิบัติการ ความผูกพันต่อองค์กรสามารถทำนายอัตราเข้า-ออกจากงานของสมาชิกองค์กรได้บุคคลที่มีความผูกพันต่อองค์กรสูง มักมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะอยู่กับองค์กรต่อไป ส่งผลให้อัตราการย้ายงานและการขาดงานลดลง อีกทั้งยังสามารถเป็นแรงผลักดันให้สมาชิกขององค์กรทำงานได้ดีขึ้นกว่าผู้ที่ไม่มีความผูกพันต่อองค์กร ความผูกพันต่อองค์กรเป็นรูปแบบของทัศนคติและพฤติกรรมบุคคล ซึ่งสะท้อนประสิทธิผลขององค์กร การที่สมาชิกขาดความผูกพันต่อองค์กรจะส่งผลในแง่ลบ ก่อให้เกิดพฤติกรรมองค์กรที่ไม่พึงประสงค์ เช่น การละเลยเพิกเฉยต่อการปฏิบัติหน้าที่ การไม่ตรงต่อเวลาในการทำงาน การขาดงาน และการโยกย้ายเปลี่ยนงาน ตลอดจนการลาออกจากองค์กรในที่สุด ซึ่งการลาออกจากงานจะสร้างปัญหาในด้านการบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่ต้องลงทุนไปกับการสรรหา การคัดเลือก และการฝึกอบรมพัฒนาพนักงานใหม่ รวมถึงขวัญกำลังใจพนักงานที่ปฏิบัติงานอยู่ ดังนั้นการรักษาพนักงานให้คงอยู่กับองค์กรถือเป็นปัจจัยหนึ่งที่ชี้วัดความสำเร็จด้านการบริหารทรัพยากรมนุษย์ได้เช่นกัน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กอปรเชษฐ ตยัคคานนท์. (2544). หลักจิตวิทยาการบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: เปลวอักษร.
กานดา จันทร์แย้ม. (2546). จิตวิทยาอุตสาหกรรมเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
ณัฎฐพันธ์ เขจรนันทน์. (2547). การจัดการทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพมหานคร: ซีเอ็ดยูเคชั่น จำกัด (มหาชน).
นภาเพ็ญ โหมาศวิน. (2533). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความผูกพันของสมาชิกในองค์การศึกษาศึกษา เฉพาะกรณีสำนักงานปลัดสำนักนายกรัฐมนตรี. ใน สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พิชิต พิทักษ์เทพสมบัติ. (2557). ความผูกพันต่อองค์การ. กรุงเทพมหานคร: เสมาธรรม.
ภรณี (กีรติบุตร) มหานนท์. (2529). การประเมินประสิทธิผลขององค์การ. กรุงเทพมหานคร: โอ เดียนสโตร์.
รังสรรค์ ประเสริฐศรี. (2549). การจูงใจและการเสริมแรงพฤติกรรมองค์กร. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสาร.
สร้อยตระกูล (ติวยานนท์) อรรถมานะ. (2554). พฤติกรรมองค์กร : ทฤษฎีและการประยุกต์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุเมธ แสงนิ่มนวล. (2555). ทำอย่างไรจึงเป็นนักบริหารชั้นยอด (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: บุ๊คแบงค์.
อภิสิทธิ์ หนุนภักดี. (2549). ขวัญกำลังใจในการปฏิบัติงานของพนักงานองค์กรการโทรศัพท์แห่งประเทศไทยที่กำลังจะแปรรูป. กรุงเทพมหานคร: คณะรัฐศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุทัย หิรัญโต. (2532). หลักการบริหารงานบุคคล. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส.พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
Beach, Dale S. (1997). Personnel : The Management of People Work. New York: The Macmillan Company.
Coughlin and Patricia Kathleen. (2009). The lmpact of Teacher Turnover on The Learning Organization of Parish Elementary School. In Doctoral dissertation Education Administration. Immaculata College.
Davis, Ralph C. (1964). Managerial Psychology. The University of Chicago Press.
Milton, Charles R. (1981). Human Behavior in Organization : Three Level of Behavior. New Jersey: Prentice – Hall.Inc.
Saks, A. M. (2006). Antecedents and consequences of employee engagement. Journal of Managerial Psychology, 21, 600-619.
Schaufeli & Bakker. (2004). Job demands, job resources, and their relationship with burnout and engagement: A multi-sample study. Journal of Organizational Behavior, 25, 293-315.
Steer, et al. (1985). Managing effective organization : Antitradition. Boston: Kent Publishing.
Wirzesniewski, A., & Dutton, J. E. (2001). Crafting a job: Revisioning employees as active crafters of their work. Academy of Management Review, 26, 179-201.
Yoder. (1959). Personnel Principle and Policies. Tokyo: Meruzen Company.