การนำหลักศีลธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวันของนักเรียน โรงเรียนวัดคู้บอน เขตคลองสามวา จังหวัดกรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาการนำหลักศีลธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวันของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-3, 2) เพื่อเปรียบเทียบการนำหลักศีลธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวันของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-3 ตามปัจจัยส่วนบุคคล, 3) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะการนำหลักศีลธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวันของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-3 เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนโรงเรียนวัดคู้บอน เขตคลองสามวา จำนวน 205 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ได้แก่ สถิติเชิงพรรณนา (Descriptive statistics) สถิติเชิงอนุมาน (Inferential statistics) และการวิเคราะห์เนื้อหา (Content analysis)
ผลการวิจัยพบว่า
- การนำหลักศีลธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวันของนักเรียนโรงเรียนวัดคู้บอน เขตคลองสามวา จังหวัดกรุงเทพมหานคร โดยรวมอยู่ในระดับมาก (
=3.86, S.D.=0.71)
- การเปรียบเทียบการนำหลักศีลธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวันของนักเรียน ตามปัจจัยส่วนบุคคล พบว่า นักเรียนโรงเรียนวัดคู้บอน ที่มีเพศ อายุ และระดับชั้นการศึกษาต่างกัน
มีการนำหลักศีลธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวันไม่แตกต่างกัน - นักเรียนให้ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการนำหลักศีลธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวัน พบว่า ด้านการไม่ฆ่าสัตว์ เมื่อเห็นเพื่อนกำลังจะฆ่าสัตว์จะรีบห้ามปรามโดยทันที ด้านการไม่ลักทรัพย์ ไม่หยิบฉวยของคนอื่นมาเป็นของ ๆ ตนโดยเด็ดขาด ด้านการไม่ประพฤติผิดในกาม ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวในทำนองชู้สาวกับบุคคลที่มีแฟนแล้ว ด้านการไม่โกหก ไม่นำเรื่องที่ไม่ดีของคนอื่นมาพูดหรือขยายความต่อ และด้านการไม่ดื่มสุรา/สารเสพติด ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสุรายาเสพติดทุกชนิด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ธงชัย มนตรีวงศ์. (2562). การส่งเสริมคุณธรรมจริยธรรมของพระสอนศีลธรรมแก่เยาวชนในอำเภอ ขุนหาญ จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารการบริหารและสังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 2(1), 9-17.
พระครูปลัดเอกกวี วิสุทฺธิสีโล (แก้วเอี่ยม). (2561). การใช้หลักเบญจธรรมในการดำเนินชีวิตของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นในโรงเรียนวัดไทร (ถาวรพรหมากุล) เขตจอมทอง กรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระฟูตระกูล หลินภู และคณะ. (2563). การใช้หลักศีล 5 ในการดำเนินชีวิตประจำวันของนักเรียนโรงเรียนหนองทุ่มสงเคราะห์ ตำบลบึงวิชัย อำเภอเมืองกาฬสินธุ์. วารสารศึกษา มมร. มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 8(1), 173-183.
พระปลัดกิตติ ยุตฺติธโร และคณะ. (2562). การประยุกต์ใช้ศีล 5 เพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตของบุคลากรวิทยาลัยสงฆ์บุรีรัมย์. วารสารธรรมวิชญ์, 2(2), 293-305.
พระครูสมุห์ชินวัตร ถิรภทฺโท และคณะ. (2561). จริยธรรมเสื่อมหรือสังคมส่งเสริม: ทางออกแนวทางแก้ไข. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 5(2), 17-29.
มนตรี เมฆะวิภาต. (2565). แนวทางการรักษาศีลของเยาวชนไทยยุค 4.0. วารสาร มจร บาลีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 8(1), 225.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560-2564, เรียกใช้เมื่อ 17 มิถุนายน 2565 จาก www.nesdb.go.th/ Portals /0/news/plan/p11/plan11.pdf.
โรงเรียนวัดคู้บอน. (2566). ข้อมูลพื้นฐานโรงเรียน. เรียกใช้เมื่อ 1 พฤษภาคม 2566 จาก https://kubon.thai.ac/home/info.
Krejcie, R.V., & D.W. Morgan. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610
