พุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการเรื่องพุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาพุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่ 2) วิเคราะห์พุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่ 3) สังเคราะห์พุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่ ผลการศึกษาพบว่า ระบบวิชาความรู้อันเป็นระบบความรู้ในฐานะเป็นศาสตร์ที่แสวงหาความรู้ความเข้าใจ ที่จะช่วยชี้ช่องบอกทางเดินชีวิตมนุษย์ให้รู้จักการเข้าถึงชีวิตที่ดีงามและตามสนองความอยากรู้อยากเห็นของมนุษย์ พุทธศาสนาสอนให้มนุษย์เข้าใจถึงการกระทำของมนุษย์แต่ละคน ว่าเป็นเหตุปัจจัยให้ประสบกับทุกข์หรือสุขมากน้อยแตกต่างกันไป ส่วนวิทยาศาสตร์มุ่งเน้นพัฒนาทักษะให้เกิดความชำนาญ และเชี่ยวชาญในการแสวงหาสิ่งเสพเพื่อสนองตอบต่อความอยากรู้อยากเห็น วิทยาศาสตร์สนใจเฉพาะการค้นหาและเปิดเผยความจริง แต่ไม่ได้มุ่งแสวงหาความดี และพระพุทธศาสนาเพื่อสังคม มีเป้าหมายการการจัดความสัมพันธ์ของคนในสังคมจะผ่านการขัดเกลาของบุคคลผู้ปฏิบัติตามหลักคำสอนนั้น นำศาสนามาสู่การทดสอบปฏิบัติและเข้าใจหลักคำสอนผ่านประสบการณ์หยั่งรู้ลุ่มลึกถึงรากฐานของคำสอนทางศาสนาจนที่จะเข้าไปสู่การแก้ไขปัญหาใหม่ ๆ ในระดับพื้นฐานของปัญหานั้น ๆ สู่เชิงปฏิบัติการในแง่การเสนอหลักการแก้ปัญหาอย่างจริงจังหรือการเคลื่อนไหวทางสังคมเพื่อเสนอหลักการในการแก้ปัญหานั้น
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
บูรกรณ์ บริบูรณ์ และวิบูลย์ แมนสถิต. (2554). รูปแบบการนำตนเองเข้าไปผูกพันกับชุมชนของพระสงฆ์ในการแก้ไขปัญหาสังคม. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2553). วิธีบูรณาการพระพุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2550). พุทธศาสนาในฐานะเป็นรากฐานของวิทยาศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
พระพรหมบัณฑิต (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2557). วิธีบูรณาการพระพุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระไพศาล วิสาโล. (2546). พระพุทธศาสนาไทยในอนาคต. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสดศรีสฤดิ์วงศ์.
พระมหามฆวินทร์ ปุริสุตฺตโม. (2561). พุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่. วารสารปัญญา, 25(1), 1-13.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2557). พระพุทธศาสนากับวิทยาการสมัยใหม่: ตัวแบบวิธีวิทยาว่าด้วยพุทธบูรณาการและพุทธสหวิทยาการ. เรียกใช้เมื่อ 10 กันยายน 2566, จาก http://center.mcu.ac.th/site/articlecontent_desc.php?article_id=1733&articlegroup_id=278
มหามกุฎราชวิทยาลัย. (2552). พระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลี พร้อมอรรถกถา (ชุด 91 เล่ม) พระไตรปิฎก อรรถกถาแปล ฉบับครบรอบ 200 ปี แห่งราชวงศ์จักรี กรุงรัตนโกสินทร์ พุทธศักราช 2525 (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
มานพ นักการเรียน. (2545). พระพุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รจิตลักษณ์ แสงอุไร และคณะ. (2532). คลื่นโลกที่สาม. กรุงเทพมหานคร: อินหยาง.
รัตนะ บัวสนธ์. (2552). ปรัชญาวิจัย. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2542). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
หิมพรรณ รักแต่งาม. (2556). การวิเคราะห์การตีความหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาของ ติช นัท ฮันห์. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.