การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีเพื่อเผยแผ่พุทธศิลป์ในยุคปัจจุบัน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความเรื่องการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีเพื่อเผยแผ่พุทธศิลป์ในยุคปัจจุบันมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีเพื่อเผยแผ่พุทธศิลป์ในยุคปัจจุบัน 2) ศึกษาเปรียบเทียบการเผยแผ่พุทธศิลป์ในปัจจุบันที่มีความแตกต่างกับอดีต 3) แนวทางการใช้งานเทคโนโลยีเพื่อเข้าถึงงานพุทธศิลป์ในทางพระพุทธศาสนา โดยการศึกษาในครั้งนี้ ได้ใช้วิธีการต่าง ๆ เพื่อให้พุทธศาสนิกชนเข้าถึงแหล่งข้อมูลได้สะดวกรวดเร็ว ซึ่งผลการศึกษาพบว่า 1) การใช้งานเทคโนโลยีเพื่อศึกษาค้นคว้าผลงานด้านพุทธศิลป์ของพุทธศาสนิกชน ยังไม่เป็นที่ประจักษ์หรือยอมรับจากสังคม 2) เกิดวิธีการและแนวความคิดในการเผยแผ่พุทธศิลป์ในรูปแบบของการใช้เทคโนโลยีที่ต่างไปจากเดิม 3) มีแนวทางในการใช้งานเทคโนโลยีที่ก้าวกระโดดไปจากรูปแบบในอดีต เพราะปัจจุบันนั้นได้มีเทคโนโลยีที่สามารถให้พุทธศาสนิกชนเข้าถึงแหล่งข้อมูลได้สะดวกรวดเร็วทำให้พุทธศาสนิกชนที่มีความสนใจในด้านพุทธศิลป์ได้สืบค้นข้อมูลหลากหลายช่องทาง เช่น โทรทัศน์ ภาพยนตร์ นิตยสาร หนังสือ หรือเทคโนโลยีสื่อสังคมออนไลน์ การนำเทคโนโลยีมาประยุกต์ให้เข้ากับพุทธศิลป์ที่ทันสมัยนั้น จะทำให้พุทธศาสนิกชนสามารถเข้าถึงพุทธศิลป์ได้อย่างสะดวกและรวดเร็ว ระบบสื่อต่าง ๆ จึงเป็นสิ่งสำคัญในการนำหลักธรรมคำสอนในทางพระพุทธศาสนานำมาถ่ายทอดผ่านงานพุทธศิลป์ให้น่าสนใจ และง่ายต่อการโน้มนำจิตใจของผู้คนมากยิ่งขึ้น จึงเป็นสิ่งสำคัญในการสร้างโอกาสทางการศึกษาเพื่อเรียนรู้งานพุทธศิลป์โดยสามารถค้นคว้าหาข้อมูลแหล่งความรู้อย่างไร้พรหมแดน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมการศาสนากระทรวงวัฒนธรรม. (2562). แผนยุทศาสตร์ระยะ 5 ปี (พ.ศ. 2560-2565). เรียกใช้เมื่อ 25 กันยายน 2566 จาก https://www.dra.go.th/files/download/download_document_02e88effbc22e3dff028d0854396e2d2.pdf
โกสุม สายใจ. (2560). พุทธศิลป์กับการจัดการความรู้. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 3(1), 1-10.
จุรี วิจิตรวาทการ. (2558). ดัชนีชี้วัดภาพลักษณคอรรัปชันโลก. เรียกใช้เมื่อ 27 กันยายน 2566 จาก http://thaipublica.org/2016/01/corruption-percep tions-index-2015-thailand/
ชยาภรณ์ สุขประเสริฐ. (2559). พุทธศิลป์: ถิ่นไทย ศิลปกรรมเพื่อพระพุทธศาสนา. วารสารพุทธอาเซียนศึกษา, 1(2), 59-74.
ดารา ทีปะปาล และคณะ. (2533). การสื่อสารการตลาด= Marketing communications (ปรับปรุงใหม่) (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: อมรการพิมพ์.
พจน์ศิรินทร์ ลิมปินันทน์. (2560). เทคโนโลยีความเป็นจริงเสริมส่งเสริมความคงทนในการจำคำศัพท์ภาษาอังกฤษ. วารสารการจัดการเทคโนโลยีสารสนเทศและนวัตกรรม, 4(6), 7-16.
พระครูภัทรจิตตาภรณ์ และคณะ. (2563). ศึกกษาประเพณี พิธีกรรมกับคติความเชื่องานฌาปนกิจศพในกระแสบริโภคนิยม. รายงานสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติครั้งที่ 7 “วิถีพุทธ วิถีชุมชน รากฐานชีวทัศน์เชิงสังคมล้านนาในสังคมวิถีใหม่”. นครราชสีมา.
พระครูวิสุทธานันทคุณ (สุรศักดิ์ วิสุทฺธาจาโร). (2557). การบริหารจัดการวัดเพื่อความมั่นคงแห่งพระพุทธศาสนา. ใน ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระฏุลากาญ กิตฺติคุตฺโต. (2561). สื่อใหม่กับการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในยุคปัจจุบัน. วารสารวิชาการ สถาบันพัฒนาพระวิทยากร, 1(2), 106-118.
พระเทพปริยัติสุธี. (2545). การคณะสงฆ์และการพระศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พิชญ์สินี พุทธิทวีศรี และคณะ. (2560). นวัตกรรมสร้างสรรค์ด้วยเทคโนโลยีเสมือนจริง 3 มิติ เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเกาะรัตนโกสินทร์อย่างยั่งยืน. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยสวนดุสิต.
เมธี เชษฐ์วิสุต. (2562). สื่อสังคมออนไลน์กับการเผยแผ่พระพุทธศาสนา. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา, 10(2), 521-531.
สงวน รอดบุญ. (2545). พุทธศิลปลาว. กรุงเทพมหานคร: สายธาร.
McLuhan, M. (1964). Understanding media: The extensions of man. New York: McGraw-Hill book.
