ปัญหาการปรับใช้พระราชบัญญัติไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ. 2562 กับความผิดฐานลักทรัพย์โดยเหตุฉกรรจ์

บทคัดย่อ

        ปัญหาการไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางอาญาชั้นการสอบสวนตามพระราชบัญญัติไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ. 2562 กรณีศึกษาความผิดฐานลักทรัพย์โดยเหตุฉกรรจ์ คือ ปัญหาในกรณีที่ไม่สามารถไกล่เกลี่ยคดีลักทรัพย์ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335 ได้แม้ว่าทรัพย์ที่ถูกลักจะมีราคาเล็กน้อย หรือทรัพย์ที่ถูกลักไปนั้นจำเป็นต่อการดำรงชีพ และคู่กรณีประสงค์ที่จะดำเนินไกล่เกลี่ยข้อพิพาทกัน เนื่องจากพระราชบัญญัติไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ. 2562 กำหนดให้เฉพาะความผิดฐานลักทรัพย์ มาตรา 334 เท่านั้นที่สามารถไกล่เกลี่ยคดีได้แต่พระราชบัญญัติดังกล่าวไม่ได้กำหนดให้ความผิดฐานลักทรัพย์โดยเหตุฉกรรจ์ สามารถทำการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทดังกล่าวในชั้นการสอบสวนได้ โดยบทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์ปัญหาการไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางอาญาชั้นการสอบสวนตามพระราช- บัญญัติไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ. 2562 ต่อความผิดฐานลักทรัพย์โดยเหตุฉกรรจ์ตามมาตรา 335 จากการนำเสนอข่าวการกระทำความผิด โดยมีประเด็นวิเคราะห์ว่าแม้คู่กรณีทั้งสองฝ่ายมีความประสงค์ที่จะไกล่เกลี่ยข้อพิพาทกันตามแนวคิดเรื่องการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทตามหลักกระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์ เพื่อที่จะทำให้เป็นการลดปริมาณคดีในศาล แต่ไม่อาจกระทำได้ ดังนั้นจึงทำให้มีประเด็นที่ต้องพิจารณาว่าการที่พระราชบัญญัติไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ. 2562 ไม่ได้กำหนดให้ความผิดดังกล่าวสามารถไกล่เกลี่ยได้นั้น จะทำให้แนวคิดเรื่องการระงับข้อพิพาททางอาญาโดยการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทตามหลักของกระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์ และแนวคิดเรื่องการลดปริมาณคดีในชั้นศาลตามวัตถุประสงค์ของการประกาศใช้พระราชบัญญัติไกล่เกลี่ยข้อพิพาท พ.ศ. 2562 มีประสิทธิผลมากเพียงใด