การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อเสริมสร้างจริยธรรมนักการเมืองท้องถิ่น ในอำเภอเนินสง่า จังหวัดชัยภูมิ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับความคิดเห็นต่อจริยธรรมนักการเมืองท้องถิ่น 2) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างจริยธรรมนักการเมืองท้องถิ่นกับหลักพรหมวิหาร 4 ของนักการเมืองท้องถิ่น 3) นำเสนอการประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อเสริมสร้างจริยธรรมนักการเมืองท้องถิ่น การวิจัยเป็นแบบผสานวิธี โดยการวิจัยเชิงปริมาณ ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล กลุ่มตัวอย่าง คือ ประชาชนที่มีสิทธิเลือกตั้งในอำเภอเนินสง่า จังหวัดชัยภูมิ จำนวน 393 คน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบสมมติฐานโดยใช้ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน การวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 4 กลุ่ม รวมทั้งสิ้น 9 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
- ระดับความคิดเห็นต่อจริยธรรมนักการเมืองท้องถิ่น โดยรวมอยู่ในระดับมาก ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด คือ การสร้างความภาคภูมิใจในวิชาชีพ รองลงมา คือ การสร้างความตระหนักในจริยธรรม ด้านที่มีค่าเฉลี่ยน้อยที่สุด คือ การสร้างความรู้ความเข้าใจ
- ความสัมพันธ์ระหว่างจริยธรรมนักการเมืองท้องถิ่นกับหลักพรหมวิหาร 4 โดยรวม มีความสัมพันธ์เชิงบวกอยู่ในระดับสูง (r=861**)
- การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อเสริมสร้างจริยธรรมนักการเมืองท้องถิ่น ตามหลักพรหมวิหาร 4 โดยนักการเมืองท้องถิ่นประยุกต์ใช้ความมีเมตตาคอยช่วยเหลือเกื้อกูลประชาชนให้พ้นจากความทุกข์ มีความกรุณาช่วยเหลือเพื่อให้ประชาชนมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ร่วมแสดงความยินดีกับเพื่อนร่วมงานและประชาชนอยู่เสมอ มีความเห็นอกเห็นใจกันและทำให้เกิดความร่วมมือกัน มีใจเป็นกลาง ไม่แบ่งพรรคแบ่งพวก
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
โกวิทย์ พวงงาม. (2553). ธรรมาภิบาลท้องถิ่น ว่าด้วยการมีส่วนร่วมและความโปร่งใส. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น.
นิตย์ สัมมาพันธ์. (2556). ภาวะผู้นำ: พลังขับเคลื่อนองค์กรสู่ความเป็นเลิศ. กรุงเทพมหานคร: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
พระครูปลัดวัชรพงษ์ วชิรปญฺโญ (ปล้องขัน). (2566). ปัจจัยที่ส่งผลต่อในการเสริมสร้างจริยธรรมทางการเมืองของนักการเมืองในจังหวัดน่าน. วารสาร มจร หริภุญชัยปริทรรศน์, 7(2), 133-145.
พระครูวิโรจน์อินทคุณ (เอกชัย อินฺทโชโต) และคณะ. (2563). การพัฒนาสมรรถนะเจ้าอาวาสตามหลักพุทธธรรม เพื่อการบริหารกิจการคณะสงฆ์ในจังหวัดจันทบุรี. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 9(3), 244-258.
มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. (2560). สาระสำคัญของรัฐธรรมนูญไทยภายหลังเปลี่ยนแปลงการปกครองในปี พ.ศ. 2475 ถึง พ.ศ. 2560. บุรีรัมย์: มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2559). ปรัชญาการเป็นข้าราชการ มาตรฐานทางคุณธรรมและจริยธรรมในการปฏิบัติราชการ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.
สถาบันพระปกเกล้า. (2553). ประมวลจริยธรรมของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยการปกครองท้องถิ่น.
สมชาย แสงดาว. (2566). การส่งเสริมจริยธรรมตามหลักฆราวาสธรรมของนักเรียนนายสิบตำรวจ ศูนย์ฝึกอบรมตำรวจภูธรภาค 3. ใน สารนิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชารัฐศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมนึก ภัททิยธนี. (2549). การวัดผลการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 5). กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.
สำนักงานทะเบียนอำเภอเนินสง่า. (2566). จำนวนผู้มีสิทธิ์เลือกตั้งในอำเภอเนินสง่า ปีพ.ศ. 2566. ชัยภูมิ: สำนักงานทะเบียนอำเภอเนินสง่า.
สุทธิพงษ์ กุลศิริ. (2567). การเสริมสร้างจิตสำนึกความรับผิดชอบต่อจริยธรรมทางการเมือง ของเยาวชนในเขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร. วารสารสหวิทยาการนวัตกรรมปริทรรศน์, 7(2), 126-141.
สุภาภรณ์ โสภา และคณะ. (2560). การส่งเสริมพุทธจริยธรรมสำหรับผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในจังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(2), 291-305.
อภิชาติ พานสุวรรณ. (2560). หลักพุทธบูรณาการเครื่องมือครองใจคนของผู้บริหารยุคใหม่. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(4), 100-111.
Yamane. T. (1973). Statistic: An Introductory Analysis. New York: Harper and Row.
