การพัฒนางานสาธารณสงเคราะห์ของคณะสงฆ์ไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
การสาธารณสงเคราะห์เป็นกิจกรรมที่สำคัญและมีความสำคัญในวัด และในชุมชนทั่วไป เป็นการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ยากไร้และชุมชนทั้งในด้านวัดและด้านชุมชน โดยภิกษุสงฆ์บริหารการสาธารณสงเคราะห์เพื่อให้สาธารณประโยชน์ในด้านสังคมสงเคราะห์ ซึ่งอาจมีการช่วยเหลือบุคคล การส่งเสริมการพัฒนาชุมชน การสาธารณสงเคราะห์สถานที่อันเป็นสาธารณสมบัติ และการช่วยเหลือเกื้อกูลประชาชนทั่วไป การพัฒนาทางสงเคราะห์เป็นไปตามหลักการของพุทธศาสนา ซึ่งเน้นที่การพัฒนาจิตใจและการแก้ไขปัญหาที่มีอยู่ โดยการส่งเสริมคุณภาพชีวิตทั้งในด้านจิตใจและวัตถุ และให้ความรู้และความเข้าใจในศิลปะวิทยาการต่าง ๆ พระสงฆ์มีบทบาทมากมายในการพัฒนาชุมชน และช่วยเหลือเกื้อกูลในการแก้ไขปัญหาทางสังคม โดยการให้คำแนะนำทางจิตใจ และการเป็นตัวอย่างที่ดีให้คำปรึกษาและคำแนะนำในด้านทั้งทางวิชาการและสังคม โดยให้คำปรึกษาที่ชาวบ้านมาขอความคิดเห็นเพื่อที่จะทำสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่ส่วนรวม การพัฒนาการสาธารณสงเคราะห์เป็นไปตามหลักธรรมของพุทธศาสนา ซึ่งเน้นที่การแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นและการสร้างคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นทั้งทางจิตใจและวัตถุ โดยการสนับสนุนการพัฒนาทั้งในด้านสังคม ทุน การเศรษฐกิจ และอุตสาหกรรมทางสาธารณสงเคราะห์ ในทางเดียวกันพระสงฆ์มีบทบาทในการพัฒนาชุมชน โดยการเป็นตัวอย่างให้คำแนะนำในด้านทั้งวิชาการและสังคม และช่วยเหลือเกื้อกูลในการแก้ไขปัญหาทางสังคม โดยการให้คำปรึกษาและคำแนะนำในด้านทางวิชาการและสังคม คำนึงถึงการพัฒนาสังคมที่สาธารณประโยชน์และยังมีบทบาทสำคัญในการสาธารณสงเคราะห์ที่สามารถช่วยเข้าทำงานเพื่อช่วยเหลือตนเองได้ในที่สุด
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมการศาสนา. (2550). คู่มือการบริหารจัดการวัดฉบับย่อ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรมการศาสนา.
ชำเลือง วุฒิจันทร์. (2546). การพระศาสนาเพื่อความมั่นคงของชาติ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
ทินพันธ์ นาคะตะ (2529). พระพุทธศาสนากับสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
ประเวศ วะสี. (2541). ประชาคมตำบล (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: มติชน.
พรประภา กิจโกศล. (2534). บทบาทและผลได้ต่อการพัฒนาชนบทของพระสงฆ์: ศึกษาเฉพาะกรณีบ้านโนนเมือง จังหวัดนครราชสีมา. ใน รายงานการวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเทพปริยัติสุธี (วรวิทย์ คงคปญฺโญ). (2555). เอกสารประกอบการบรรยาย เรื่องการคณะสงฆ์และการพระศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2535). พระกับป่ามีปัญหาอะไร (พิมพ์ครั้งที่ 4). นนทบุรี: ภาพพิมพ์.
พระธรรมปริยัติเวที (สุเทพ ผุสสธมฺโม). (2548). สารภาค 15. กาญจนบุรี: ธรรมเมธี.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2534). การพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.
พระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2521). พระพุทธศาสนากับการพัฒนาการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยในพระบรมราชูปถัมภ์.
______. (2527). ลักษณะของสังคมพุทธ. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
______. (2537). สถาบันสงฆ์ในสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
พัฒน์ สุจํานง และคณะ. (2525). การพัฒนาชนบทแบบผสมผสานสำหรับประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
พินิจ ลาภธนานนท์ และวุฒินันท์ กันทะเตียน. (2563). สาธารณสงเคราะห์วิถีพุทธ. นนทบุรี: นิติธรรมการพิมพ์.
พิสิฐ เจริญสุข. (2541). คู่มือการปฏิบัติงานของหน่วยอบรมประชาชนประจำตำบล. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรมการศาสนา.
พุทธทาสภิกขุ. (2521). รากฐานที่มั่นคงแห่งความเป็นมนุษย์. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
______. (2525). วิสาขบูชา เล่มที่ 1. กรุงเทพมหานคร: การพิมพ์พระนคร
ยุวัฒน์ วุฒิเมธี. (2534). การพัฒนาชุมชน: จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: หจก.บางกอกบล็อก.
วิทยากร เชียงกูล. (2527). พัฒนาชุมชน พัฒนาสังคม. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สนิท ศรีสำแดง. (2534). พระพุทธศาสนากับหลักการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: นีลนาราการพิมพ์.
สมพร เทพสิทธา. (2538). บทบาทของพระสงฆ์ในการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สภายุวพุทธิก สมาคมแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2546). ระเบียบมหาเถรสมาคมว่าด้วยการตั้งหน่วยอบรมประชาชนประจำตำบล พ.ศ. 2546. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
อำนาจ บัวศิริ. (2528). รวบรวมความคิดเห็นและงานวิจัยที่เกี่ยวข้องในเรื่องบทบาทของพระสงฆ์ ด้านการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรมการศาสนา.