มุมมองทางประวัติศาสตร์กับข้อห้ามในกิจกรรมทางเพศของภิกษุสงฆ์: กรณีศึกษาจากพระวินัยปิฎก

บทคัดย่อ

     บทความวิชาการนี้มุ่งวิเคราะห์กิจกรรมทางเพศที่ปรากฏในพระวินัยปิฎกในฐานะเป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์ เพื่อนำเสนอภาพสะท้อนของกิจกรรมทางเพศในสังคมภิกษุสงฆ์สมัยพุทธกาลตลอดจนความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมของสงฆ์กับบริบทของสังคมอินเดียโบราณ โดยศึกษาจากเอกสารชั้นต้น และเอกสารชั้นรอง ผลจากการศึกษาปรากฏว่าข้อความในสิกขาบทหลายข้อระบุถึงการแสดงออกทางเพศของภิกษุสงฆ์ ตั้งแต่พฤติกรรมทางเพศปกติไปจนถึงพฤติกรรมที่มีลักษณะพิสดาร สิ่งนี้สะท้อนให้เห็นว่าแม้สถาบันสงฆ์จะมุ่งเน้นการประพฤติพรหมจรรย์ แต่ธรรมชาติของความต้องการทางเพศยังคงปรากฏในหมู่ภิกษุสงฆ์ นอกจากนี้การศึกษาพบว่าพฤติกรรมทางเพศของสงฆ์ในอดีตไม่ได้แตกต่างไปจากกรณีอื้อฉาวในยุคปัจจุบันมากนัก อย่างไรก็ตาม ความเสื่อมถอยของพระพุทธศาสนามักถูกอธิบายผ่านกรอบแนวคิดที่มองว่าอดีตเป็นยุครุ่งเรือง และปัจจุบันเป็นยุคแห่งความเสื่อมถอย แนวคิดนี้สอดคล้องกับความเชื่อเรื่องกาลจักรของศาสนาฮินดู ซึ่งแบ่งอายุของโลกออกเป็น 4 ยุค โดยปัจจุบันเป็นยุคกลียุคที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายและศีลธรรมเสื่อมถอย

     อย่างไรก็ตาม การที่พระวินัยปิฎกต้องกำหนดกฎเกณฑ์เกี่ยวกับพฤติกรรมทางเพศของสงฆ์อย่างละเอียดเป็นหลักฐานที่ชี้ให้เห็นว่า ความต้องการทางเพศเป็นเรื่องธรรมชาติที่ฝังลึกอยู่ในมนุษย์ และไม่สามารถถูกกำจัดได้โดยสิ้นเชิง แม้ว่าสถาบันศาสนาจะพยายามกำหนดมาตรฐานความประพฤติของนักบวชเพื่อสร้างความแตกต่างจากฆราวาส และรักษาความศรัทธาของสังคม แต่ในที่สุดแล้วสภาพแวดล้อมทางสังคมและชีววิทยาของมนุษย์ยังคงเป็นปัจจัยที่ส่งอิทธิพลต่อพฤติกรรมทางเพศของบุคคลไม่ว่าจะแตกต่างกันในยุคสมัยใดก็ตาม