The Development of a Model for Promoting Responsibility for Educational Quality Assurance Results in the Administration of an Extra-Large Primary School Bansankhong (Chiangraijaroonrat) School
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to develop a model for promoting responsibility for educational quality assurance results in the administration of an extra-large primary school, Bansankhong (Chiangraijaroonrat) School, with the following steps: 1. Study the approach using the method of document synthesis and seminars with 7 experts; analyze the data in terms of content. 2. Study the actual conditions, the conditions that should be, and the needs, using the results from step 1 to create a questionnaire. Use statistical data analysis by calculating the mean, standard deviation, required value (PNI), and rank according to the needs. 3. Create and evaluate the model. Use the results from step 2 to create the model, present it to 7 experts, use statistical analysis by calculating the mean and standard deviation, and analyze the data in terms of content.
The results of the study found that the model for promoting responsibility for educational quality assurance results in the administration of an extra-large primary school, Bansankhong (Chiangraijaroonrat) School, which has 5 components: 1) principles 2) objectives 3) methods 4) assessment guidelines and 5) supporting factors. The assessment results of the standard of accuracy are at the highest level, and the standard of feasibility is at the highest level.
Downloads
Article Details
References
กฎกระทรวงว่าด้วยระบบ หลักเกณฑ์ และวิธีการประกันคุณภาพการศึกษา พ.ศ. 2553. (2553, 2 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา. (เล่ม 127 ตอนที่ 23ก น. 22-35).
กิตติดนัย แจ้งแสงทอง. (2564). รูปแบบการบริหารการประกันคุรภาพการศึกษาภายในสถานศึกษาระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยนอร์ท กรุงเทพ.
ฐาปณัฐ อุดมศรี. (2558). รูปแบบการบริหารโรงเรียนเพื่อเสริมสร้างชุมชนแห่งการเรียนรู้ทางวิชาชีพ ด้านการวิจัยปฏิบัติการในชั้นเรียน. การศึกษาอิสระปริญญาดุษฎีบัณทิต สาขาวิชาบริหารการศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2562. (2562, 26 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา. (เล่ม 136 ตอนที่ 57 ก น. 49-53).
พิสณุ ฟองศรี. (2558). วิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 9). ด่านสุทธาการพิมพ์.
มานิตย์ นาคเมือง. (2552). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะประจำสายงานครูผู้สอนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยนเรศวร.
โรงเรียนบ้านสันโค้ง (เชียงรายจรูญราษฎร์). (2567). แผนพัฒนาการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ.2566 - 2570 ของโรงเรียนบ้านสันโค้ง(เชียงรายจรูญราษฎร์). โรงเรียนบ้านสันโค้ง(เชียงรายจรูญราษฎร์).
วรเศรษฐ์ อรรถรวีวัฒน์ และธนีนาฎ ณ สุนทร. (2555). ปัญหาและแนวทางแก้ไขการดำเนินการประกันคุณภาพการศึกษา โรงเรียนประถมศึกษา อำเภอสีคิ้ว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารศึกษาศาสตร์ ฉบับวิจัยบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 6(1), 127-133.
สมาน อัศวภูมิ. (2561). ทบทวนแนวคิดและวิธีวิจัยเกี่ยวกับรูปแบบและการพัฒนารูปแบบ. วารสารบริหารการศึกษาบัวบัณฑิต, 18(1), 1-13.
สุภาภรณ์ กิตติรัชดานนท์. (2553). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะของครูสู่ความเป็นครูมืออาชีพในสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเชียงใหม่ เขต 2. สำนักงานคณะกรรมการการส่งเสริมสวัสดิการและสวัสดิภาพครูและบุคลากรทางการศึกษา.
สุรินทร์ จาดเปรม. (2563). รูปแบบการบริหารการประกันคุณภาพการศึกษาสมรรถนะสูงของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
สุวดี อุปปินใจ. (2562). การบริหารงบประมาณ การเงิน และการบริหารทั่วไป (พิมพ์ครั้งที่ 3). โรงพิมพ์ชอบพิมพ์จำกัด.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2562). การวิจัยประเมินความต้องการจำเป็น. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Joyce, B. and Weil, M. (1996). Model of Teaching (5th ed.). Allyn and Bacon.
