การจัดการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐานด้วยทุนทางวัฒนธรรมแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์มหาราช เพื่อพัฒนาทักษะการเป็นผู้ประกอบการดิจิทัล ของนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง(ปวส.)

-

ผู้แต่ง

  • บัว คำอ่อง นักศึกษาระดับปริญญาโท สาขาวิชาสังคมศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร
  • ณัฐเชษฐ์ พูลเจริญ ภาควิชาสังคมศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร
  • อัจฉรา ศรีพันธ์ ภาควิชาสังคมศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร

คำสำคัญ:

ทักษะการเป็นผู้ประกอบการดิจิทัล, การจัดการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐาน, ทุนทางวัฒนธรรม

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบัน และปัญหาการจัดการเรียนรู้ เพื่อพัฒนาทักษะการเป็นผู้ประกอบการดิจิทัล ของนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง (ปวส.) และพัฒนาการจัดการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐานด้วยทุนทางวัฒนธรรมแผ่นดินสมเด็จพระนาราย์มหาราช เพื่อพัฒนาทักษะการเป็นผู้ประกอบการดิจิทัล รายวิชาสังคมไทยในยุคดิจิทัล ของนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง (ปวส.) เป็นการศึกษาวิจัยแบบผสานวิธี (Mixed methods) เน้นกระบวนการจัดการศึกษาโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน ร่วมกับ การพัฒนานวัตกรรมเทคโนโลยีจัดทำหนังสือด้วยเทคโนโลยี Augmented Reality (หนังสือ AR) หรือ เทคโนโลยีความจริงเสริมเป็นสื่อประกอบการสอน และใช้การประเมินผู้เรียนแบบพหุมิติ (Multidimensional Analysis) พื้นที่วิจัย คือ วิทยาลัยในสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษาจังหวัดลพบุรี จำนวน 4 แห่ง ได้แก่ วิทยาลัยเทคนิคลพบุรี วิทยาลัยเทคนิคลพบุรีแห่งที่ 2 วิทยาลัยเทคนิคโคกสำโรง และวิทยาลัยการอาชีพชัยบาดาล โดยมีประชากร 2,590 คน จากการสุ่มตามสูตรของ Krejcie & Morgan ได้กลุ่มตัวอย่างในการเก็บข้อมูลแบบสอบถาม จำนวน 335 คน กลุ่มผู้ให้ข้อมูลในการสัมภาษณ์ จำนวน 6 คน ได้แก่ ครูผู้สอนรายวิชาสังคมไทย ในยุคดิจิทัล จำนวน 2 คน ครูผู้สอนรายวิชาธุรกิจการตลาด สื่อสร้างสรรค์ดิจิทัล จำนวน 2 คน ผู้เรียนรายวิชาสังคมไทยในยุคดิจิทัล จำนวน 2 คน และกลุ่มเป้าหมาย คือ นักศึกษาที่เรียนในรายวิชาสังคมไทยในยุคดิจิทัล ระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง (ปวส.) วิทยาลัยเทคนิคลพบุรี จำนวน 30 คน โดยใช้เครื่องมือในการเก็บข้อมูล คือ แบบวัดทักษะการเป็นผู้ประกอบการดิจิทัลฯ แบบประเมินผลงาน แบบสังเกตพฤติกรรม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถามผู้เรียน แนวคำถามในการสัมภาษณ์ครูผู้สอนและผู้เรียน แบบวัดทักษะการเป็นผู้ประกอบการดิจิทัลฯ แบบประเมินผลงาน แบบสังเกตพฤติกรรม การวิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวัดผลประเมินผลตามสภาพจริง

ผลการวิจัยพบว่า สภาพปัจจุบันและปัญหาการจัดการเรียนรู้ เพื่อพัฒนาทักษะการเป็นผู้ประกอบการดิจิทัล มีการจัดการเรียนรู้อยู่ในระดับมาก (ค่าเฉลี่ย = 4.21 และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) = 0.82) นักศึกษามีทักษะผู้ประกอบการดิจิทัลเนื่องมาจากกระบวนการจัดการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐานด้วยทุนทางวัฒนธรรม โดยการนำสื่อเทคโนโลยีนวัตกรรมทางการศึกษาเทคโนโลยี Augmented Reality (หนังสือ AR) เป็นสื่อประกอบการจัดการเรียนรู้พัฒนาทักษะผู้ประกอบการดิจิทัลด้วยทุนทางวัฒนธรรม นักศึกษาสามารถวิเคราะห์ สังเคราะห์ เห็นคุณค่าประเพณี วัฒนธรรม ใช้เทคโนโลยีดิจิทัลได้อย่างมีประสิทธิภาพ เหมาะสม สร้างคุณค่าสินค้าและบริการจากเอกลักษณ์วัฒนธรรมได้อย่างสร้างสรรค์ คาดว่าจะเป็นผู้มีบทบาทเป็นผู้นำทรัพยากร ในท้องถิ่น (ทุนทางวัฒนธรรม) มาสร้างมูลค่าทางธุรกิจ และมีสำนึกรักภูมิใจในท้องถิ่นได้อย่างยั่งยืนในอนาคต

เอกสารอ้างอิง

กัญญาณัฐ สิมสวัสดิ์. (2565). การจัดการเรียนรู้โดยชุมชนเป็นฐาน: กลยุทธ์การจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ท่ามกลางสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด-19. วารสารวิจัยศรีล้านช้าง, 2(6), 47.

กาญจนา วัฒายุ. (2550). การวิจัยเพื่อพัฒนาคุณภาพการเรียน. ธนพรการพิมพ์.

บุญมา เวียงคำ. (2560). การพัฒนารูปแบบการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เชิงประสบการณ์เพื่อเสริมสร้างจิตสาธารณะของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.

พัดชา อุทิศวรรณกุล. (2561). นวัตกรรมสิ่งทอจากเส้นใยดาหลาสู่การออกแบบผลิตภัณฑ์แฟชั่นไลฟ์สไตล์. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 11(3), 803-814.

ศศิธร บัวทอง. (2560). การวัดและประเมินทักษะการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 10(2), 1.

อัจฉรา ศรีพันธ์. (2561). การจัดการศึกษาบนฐานชีวิตและการจัดการศึกษาบนฐานชุมชน. แดแน็กซ์อินเตอร์คอร์เปอร์เรชั่น.

สมใจ ศรีเนตร. (2560). แนวโน้มการเป็นผู้ประกอบการใหม่ในธุรกิจอาเซียน. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต, 13(1), 113-122.

อุไร ซิรัมย์. (2563). เทคนิคการประเมินการเรียนรู้ผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 20(1), 205.

Creswell, J.W. (2013). Research design: Qualitative, quantitative, and mixed methods Approaches (4th ed.). SAGE.

Foo, S. (2008). Online virtual exhibitions: Concepts and design. Considerations.

Likert, R. (1961). New Patterns of Management. McGraw-Hill.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-06-17

รูปแบบการอ้างอิง

คำอ่อง บ., พูลเจริญ ณ., & ศรีพันธ์ อ. (2025). การจัดการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐานด้วยทุนทางวัฒนธรรมแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์มหาราช เพื่อพัฒนาทักษะการเป็นผู้ประกอบการดิจิทัล ของนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง(ปวส.) : -. วารสารสหวิทยาการเพื่อการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์, 15(1), URU–J.ISD 282509. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/GRAURU/article/view/282509

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย

หมวดหมู่