พระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 และประมวลกฎหมายอาญา: การศึกษาเปรียบเทียบเรื่องโทษทางอาญา อำนาจหน้าที่ของพนักงานสอบสวน และเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการตีความของเจตนารมย์ตามกฎหมายล้มละลายโดยเปรียบเทียบกับกฎหมายอาญาในส่วนของการลงโทษทางอาญาในพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 และศึกษาการใช้อำนาจ หน้าที่ของพนักงานสอบสวนคดีอาญาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา และพระราชบัญญัติล้มละลายล้มละลาย พุทธศักราช 2483 กับเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ในคดีล้มละลาย พุทธศักราช 2483 ผลการศึกษาพบว่า ความรับผิดทางอาญาและบทกำหนดโทษตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 มีความแตกต่างจากความรับผิดทางอาญา ตามประมวลกฎหมายอาญาทั่วไป หากพิจารณาถึงเจตนารมย์ในการกำหนดโทษแล้ว จะพบว่า วัตถุประสงค์ของคดีอาญาล้มละลาย มีการกำหนดโทษทางอาญา เพื่อต้องการที่จะป้องปรามทั้งฝ่ายเจ้าหนี้และลูกหนี้ มาตรการทางคดีอาญานี้เป็นเพียงแค่มาตรการเพื่อที่จะเอื้อให้มาตรการทางแพ่งประสบความสำเร็จ จากการศึกษาวิจัยพบว่า เจ้าพนักงานมีผลต่อกระบวนการพิจารณาคดีในชั้นสอบสวนเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากคดีอาญาล้มละลายเป็นคดีอาญาแผ่นดิน แต่เนื่องจากกระบวนพิจารณาคดีล้มละลายมีเจตนารมย์เพื่อดำเนินการใด ๆ เพื่อให้กระบวนการขับเคลื่อนไปโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อการจัดสรรการชำระหนี้ของบรรดาเจ้าหนี้ จึงมีการลงโทษโดยแบ่งความรับผิดออกเป็น 2 ประเภทคือ ความรับผิดทางอาญาที่มีลักษณะเหมือนกันกันความรับทางอาญาโดยทั่วไป อันเป็นความผิดต่อรัฐและในขณะเดียวกันก็มีความรับผิดในส่วนของกฎหมายเทคนิคเพื่อควบคุมให้กระบวนการล้มละลายบรรลุวัตถุประสงค์ ดังนั้น เจ้าพนักงานที่ดำเนินการจึงสมควรเป็นผู้เชี่ยวชาญในกระบวนการพิจารณาคดีล้มละลายและขณะเดียวกันต้องเป็นบุคคลที่สามารถสอบสวนคดีอาญาทั่วไปตามประมวลกฎหมายอาญาด้วย
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เกียรติขจร วัจนะสวัสดิ์. (2543). ถาม-ตอบ กฎหมายอาญา ภาคความผิด. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จิตติ ติงศภัทริย์. (2532). กฎหมายอาญา ภาค2 ตอน 2 และภาค 3. กรุงเทพฯ : เนติบัณฑิตยสภา.
ชูชาติ ศิรินิล. (2522). ขอบเขตอำนาจหน้าที่และความรับผิดของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์. วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชานิติศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ดารณี แสงนิล. (2547). ความรับผิดทางอาญาตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483 ศึกษาเฉพาะกรณีผู้บริหารแผนฟื้นฟูกิจการปฎิบัติหน้าที่โดยทุจริต. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชานิติศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปกรณ์ คุณสาระ. (2545). อำนาจหน้าที่ และความรับผิดของผู้ทำแผนฟื้นฟูกิจการ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขานิติศาสตร์ บัณฑิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประธาน ทัศนปริชญานนท์. (2563). ระบบกฎหมายล้มละลายของไทย. https://kku.world/mxazhd
ประสิทธิ โฆวิไลกูล. (2543). คำอธิบายประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยนิติบุคคล และความรับผิดทางอาญาของนิติบุคคล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์นิติธรรม.
ปรีชา พานิชวงศ์. (2540). คำอธิบายกฎหมายล้มละลาย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์นิติบรรณาการ.
ภูมิวุฒิ พุทธสุอัตตา. (2541), กฎหมายฟื้นฟูกิจการของไทย. วารสารกฎหมาย, 18(3), 39.
วิชา มหาคุณ. (2541). การวิเคราะห์กฎหมายฟื้นฟูกิจการของไทย. วารสารกฎหมาย, 18(3), 39-52.
อรรถวุฒิ สุวรรณมงคล. (2550). การดำเนินคดีอาญาในศาลล้มละลายกลาง. จุลสาร ฉบับพิเศษ เดือนกันยายน หน้า 25.
Daniel, R.C. (1958). Bankruptcy law and Practice Volume 3. New York, The Ronald Press Company.
Given, D.M. (1988). When and Why Court Appoint Trustee in Bankruptcy. The Practice Lawyer, 34(6), 5. htpp://criminal-law.freeadvice.com/com/criminal-law/bankruptcy-fraud.htm
Mogalakwe, M. (2006). The Use of Document Research Methods in Social Research. African Sociological Review, (10)1. 221 – 230.
Scott, J. (1990). A Matter of Record, Documentary Sources in Social Research. Cambridge: Policy Press.
Scott, J. (2006) Documentary Research. Sage Publications Ltd., London.
https://doi.org/10.4135/9781446261422
Smith, J.C. & Hogan, B. (1992), Criminal Law. London: EIBS Butterworth.
Wellington, J. (2000). Education Research: Contemporary Issues and Practical Approaches. London: Continuum.
