Bankruptcy Act B.E. 2483 and Criminal Code: A Comparative Study on Criminal Sanctions, the Authorities of the Investigator and Official Receive
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to examine how intent is interpreted under the Bankruptcy Act, particularly in comparison to Criminal Law, with a focus on the criminal penalties established by the Bankruptcy Act B.E. 2483. The study also investigates the roles and responsibilities of criminal investigators as outlined in the Criminal Procedure Code and the Bankruptcy Act B.E. 2483, as well as the role of receivers in bankruptcy cases. The findings indicate that criminal liability and penalties under the Bankruptcy Act B.E. 2483 differ from those specified in the Penal Code. The intent behind the penalties established in bankruptcy cases is primarily to deter both creditors and debtors. Furthermore, the criminal measures employed during bankruptcy proceedings complement civil measures to improve the overall success of the case. The study highlights the crucial role of competent officials in the inquiry process, especially considering the non-compoundable nature of bankruptcy proceedings. These proceedings are designed to facilitate the allocation of creditors' claims. Consequently, criminal liability in bankruptcy cases is categorized into two types of penalties: first, penalties under the Penal Code that pertain to offenses against the state; and second, penalties specific to bankruptcy law. Based on this research, it is recommended that officials involved in bankruptcy cases receive specialized training to equip them with the investigative skills necessary for handling such cases, as well as the general expertise required for criminal investigations.
Article Details
References
เกียรติขจร วัจนะสวัสดิ์. (2543). ถาม-ตอบ กฎหมายอาญา ภาคความผิด. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จิตติ ติงศภัทริย์. (2532). กฎหมายอาญา ภาค2 ตอน 2 และภาค 3. กรุงเทพฯ : เนติบัณฑิตยสภา.
ชูชาติ ศิรินิล. (2522). ขอบเขตอำนาจหน้าที่และความรับผิดของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์. วิทยานิพนธ์ ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชานิติศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ดารณี แสงนิล. (2547). ความรับผิดทางอาญาตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483 ศึกษาเฉพาะกรณีผู้บริหารแผนฟื้นฟูกิจการปฎิบัติหน้าที่โดยทุจริต. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชานิติศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปกรณ์ คุณสาระ. (2545). อำนาจหน้าที่ และความรับผิดของผู้ทำแผนฟื้นฟูกิจการ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขานิติศาสตร์ บัณฑิตวิทยา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประธาน ทัศนปริชญานนท์. (2563). ระบบกฎหมายล้มละลายของไทย. https://kku.world/mxazhd
ประสิทธิ โฆวิไลกูล. (2543). คำอธิบายประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยนิติบุคคล และความรับผิดทางอาญาของนิติบุคคล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์นิติธรรม.
ปรีชา พานิชวงศ์. (2540). คำอธิบายกฎหมายล้มละลาย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์นิติบรรณาการ.
ภูมิวุฒิ พุทธสุอัตตา. (2541), กฎหมายฟื้นฟูกิจการของไทย. วารสารกฎหมาย, 18(3), 39.
วิชา มหาคุณ. (2541). การวิเคราะห์กฎหมายฟื้นฟูกิจการของไทย. วารสารกฎหมาย, 18(3), 39-52.
อรรถวุฒิ สุวรรณมงคล. (2550). การดำเนินคดีอาญาในศาลล้มละลายกลาง. จุลสาร ฉบับพิเศษ เดือนกันยายน หน้า 25.
Daniel, R.C. (1958). Bankruptcy law and Practice Volume 3. New York, The Ronald Press Company.
Given, D.M. (1988). When and Why Court Appoint Trustee in Bankruptcy. The Practice Lawyer, 34(6), 5. htpp://criminal-law.freeadvice.com/com/criminal-law/bankruptcy-fraud.htm
Mogalakwe, M. (2006). The Use of Document Research Methods in Social Research. African Sociological Review, (10)1. 221 – 230.
Scott, J. (1990). A Matter of Record, Documentary Sources in Social Research. Cambridge: Policy Press.
Scott, J. (2006) Documentary Research. Sage Publications Ltd., London.
https://doi.org/10.4135/9781446261422
Smith, J.C. & Hogan, B. (1992), Criminal Law. London: EIBS Butterworth.
Wellington, J. (2000). Education Research: Contemporary Issues and Practical Approaches. London: Continuum.
