การเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ชุมชนประเภทผ้าไหมเพื่อยกระดับเศรษฐกิจกรณีอำเภอเมืองบุรีรัมย์
คำสำคัญ:
ผ้าไหม, การเพิ่มมูลค่า, การสร้างอัตลักษณ์, การตลาด, ชุมชนบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ชุมชนประเภทผ้าไหม 2) ศึกษาเปรียบเทียบปัจจัยที่มีผลต่อการเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ชุมชนประเภทผ้าไหมโดยใช้เพศและรายได้ และ 3) ศึกษาวิธีการเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ชุมชนประเภทผ้าไหมในอำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยคือ ผู้ซื้อผ้าไหมจำนวน 370 คน เครื่องมือที่ใช้ในวิจัยคือแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา สถิติ t - test และการวิเคราะห์ความแปรปรวน
ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยที่มีผลต่อการเพิ่มมูลค่าผ้าไหมโดยรวมอยู่ในระดับมาก โดยปัจจัยด้านการตลาดและส่งเสริมการตลาด
มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด รองลงมาคือ ด้านการสร้างอัตลักษณ์และแบรนด์ ด้านแรงงานและเงินทุน ด้านการออกแบบและนวัตกรรม และด้านคุณภาพวัตถุดิบ ตามลำดับ นอกจากนี้ พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างเพศชายและหญิงในทุกปัจจัย โดยเฉพาะด้านการออกแบบและนวัตกรรม และการสร้างอัตลักษณ์และแบรนด์และพบว่าลักษณะทางประชากรคือ เพศและรายได้ มีผลต่อความคิดเห็นที่แตกต่างกันในบางปัจจัยอย่างมีนัยสำคัญอยู่ที่ระดับ .05 ยกเว้นด้านแรงงานและเงินทุนไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่มอย่าง มีนัยสำคัญ .05 ผลการวิจัยชี้ให้เห็นว่าการเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ชุมชนประเภทผ้าไหมควรให้ความสำคัญกับการวางแผนและดำเนินกลยุทธ์ด้านการตลาด และการส่งเสริมการตลาดอย่างเป็นระบบ การพัฒนาอัตลักษณ์แบรนด์ที่สะท้อนอัตลักษณ์ของชุมชนอย่างแท้จริง และการเสริมสร้างศักยภาพของทุนมนุษย์ในกระบวนการผลิตอย่างต่อเนื่องและยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
โครงการพัฒนายกระดับการผลิตผ้าไหมสู่สากล. (2567). รายงานโครงการวิจัยเพื่อการพัฒนาผลิตภัณฑ์ผ้าไหมไทยในระดับสากล. กระทรวงพาณิชย์.
ณัฏฐชัย เอกนราจินดาวัฒน์. (2566). การจัดการองค์ความรู้การเรียนรู้การพัฒนาผลิตภัณฑ์เพื่อเพิ่มมูลค่าด้านการพัฒนา
ผลิตภัณฑ์ผ้าไหมในพื้นที่อำเภอพล จังหวัดขอนแก่น. วารสารรัฐประศาสนศาสตร์, 6(1), 239-250.
ธนพรรณ ทองโพธิ์ใหญ่. (2563). การเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ผ้าไหมของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนในจังหวัดขอนแก่น. วารสารวิชาการและวิจัย มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 10(3), 215-224.
น้ำฝน ใจดี และยิ่งยศ จิตจักร. (2566). การสร้างแบรนด์ผ้าไหมด้วยบรรจุภัณฑ์และองค์ประกอบทางการตลาดที่เหมาะสมกับกลุ่มเป้าหมาย. วารสารวิชาการเศรษฐกิจสร้างสรรค์, 11(2), 88-104.
นิภาพร บุญชู. (2562). การวิเคราะห์พันธุ์ไหมและผลต่อเส้นใย. วารสารวิจัยเกษตรกรรม, 12(2), 55-62.
บ้านสีหวอย ชุมชนไหม. (2567). แนวทางการเพิ่มยอดขายผ้าไหมด้วยโซเชียลมีเดียและแพลตฟอร์มดิจิทัล.
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัล.
ภัทรานิษฐ์ ศรีจันทร์. (2560). คุณสมบัติของเส้นไหมกับการย้อมสีธรรมชาติ. วารสารวิทยาศาสตร์สิ่งทอ, 8(1), 41-49.
วรรณี ลิมป์ไพบูลย์. (2563). แนวทางการควบคุมคุณภาพเส้นไหมไทย. วารสารวิทยาศาสตร์สิ่งทอ, 10(2), 45-60.
ศักดา แสงเดือน. (2564). เส้นไหมคุณภาพสูงกับตลาดโลก. วารสารเศรษฐกิจสร้างสรรค์, 6(2), 73-80.
สถิติจังหวัดบุรีรัมย์. (2565). รายงานสถิติจังหวัดบุรีรัมย์ ประจำปี 2565. สำนักงานสถิติจังหวัดบุรีรัมย์.
สมาภรณ์ นวลสุทธิ์, สุจินดา พรหมคำ, และบำรุง ศรีนวลปาน. (2567). การพัฒนาแพลตฟอร์มการตลาดออนไลน์เพื่อยกระดับผลิตภัณฑ์ชุมชน. Journal of Roi Kaensarn Academi, 9(7), 1417-1432.
สุชาติ บัวแก้ว. (2561). คุณภาพวัตถุดิบผ้าไหมไทย. รายงานการวิจัยผ้าไหมพื้นถิ่นภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
Ahamed, M. (2021). Economic development in emerging economies: challenges and opportunities.
Global Academic Press.
Behera, B. K., & Mishra, R. (2017). Performance of silk fibers in textile structures. Springer.
Best, J. W. (1977). Research in education (3rd ed.). Prentice-Hall.
Chen, J. (2018). Silk fiber structure and properties. Journal of Textile Science & Engineering, 8(3), 1-6.
Cronbach, L. J. (1951). Coefficient alpha and the internal structure of tests. Psychometrika, 16(3), 297-334.
Fatima, R., Chen, L., & Singh, A. (2024). Biotechnology and automation for sustainable silk production.
Journal of Textile Engineering and Fashion Technology, 12(1), 45-58.
Field, A. (2013). Discovering statistics using IBM SPSS statistics (4th ed.). Sage Publications.
Gravetter, F. J., & Wallnau, L. B. (2021). Statistics for the Behavioral Sciences (11th ed.). Cengage Learning.
Gulrajani, M. L. (2011). Silk processing properties and applications. Woodhead Publishing.
Hummels, C. (2023). Reflective transformative design process. Retrieved February 16, 2024, from https://en.wikipedia.org/wiki/Reflective_transformative_design
IUCN Agroforestry Silk. (2024). Integrated mulberry agroforestry system for sustainable silk production. Retrieved February 15, 2024, from https://www.iucn.org/projects/agroforestry-silk
Jiraporn, T. (2020). Silk strain classification and weaving suitability in Thailand. Asian Journal of Sericulture Research, 4(1), 10-16.
Kadolph, S. J. (2010). Textiles (11th ed.). Pearson Education.
Khan, A. R. (2021). Infrastructure technology and inclusive economic growth. International Development Institute.
Likert, R. (1932). A technique for the measurement of attitudes. Archives of Psychology, 140(2), 1-55.
Puren, A., & Vernus, E. (2021). Silk pattern ontology: heritage-inspired branding in contemporary design.
Textile Design Journal, 9(3), 122-137.
ResearchGate Network. (2024). Sericulture Automation and Genetic Engineering: A Revolution in Silk labor Systems. Retrieved July 8, 2024, from https://www.researchgate.net/publication/sericulture-automation
SSRUJPD Research Team. (2023). Knowledge management for sustainable value addition of silk in communities. Suan Sunandha Rajabhat University.
Yamane, T. (1973). Statistics: an introductory analysis. (3rd ed.). Harper and Row.
Zandi, S. (2023). AR/VR-based immersive cultural branding: A case of silk road heritage in fashion. Journal of Digital Culture & Fashion Innovation, 6(2), 100-115.
Zhang, F., Li, J., Zhao, Y., & Wang, X. (2020). Molecular and industrial perspectives on silk fiber quality. Materials Science for Textil, 12(3), 123-135.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ตีพิมพ์ในวารสาร เป็นงานเขียนของนักวิจัยหรือนักวิชาการแต่ละท่านโดยเฉพาะ มิใช่ความเห็นและความรับผิดชอบใดๆ ของกองบรรณาธิการวารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารฯ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องทำการอ้างอิงมายังวารสาร
