การลดการสูญเสียเศษซากวัตถุดิบผ่านนวัตกรรมผลิตภัณฑ์ของวิสาหกิจชุมชน สับปะรดภูแล ตำบลนางแล อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย
คำสำคัญ:
การลดการสูญเสีย, เศษซากวัตถุดิบ, นวัตกรรมผลิตภัณฑ์บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ปริมาณเศษซากวัตถุดิบ ศึกษานวัตกรรมผลิตภัณฑ์ที่ลดการสูญเสียเพิ่มมูลค่า วิเคราะห์รายได้ส่วนเพิ่มจากการนำนวัตกรรมการผลิตไปใช้ในการจัดการของเสีย งานวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม ผู้ให้ข้อมูลคือ ประธาน รองประธาน คณะกรรมการ และสมาชิกกลุ่มวิสาหกิจชุมชนสับปะรดภูแล ตำบลนางแล อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย จำนวน 30 คน เครื่องมือวิจัย แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง วิเคราะห์ข้อมูลด้วยเนื้อหาและการตรวจสอบสามเส้า
ผลการวิจัยพบว่า ปริมาณเศษซากที่เหลือจากการผลิตสับปะรดผลมีปริมาณสูงเมื่อเทียบกับน้ำหนักผลสับปะรด ถือเป็นต้นทุนที่สูญเสียในกระบวนการผลิต และพบว่าเศษซากวัตถุดิบดังกล่าวสามารถนำมาพัฒนาเป็นผลิตภัณฑ์ด้วยการผลิตสบู่สครับเพื่อช่วยลดปริมาณของเสียและสร้างมูลค่าเพิ่มได้อย่างมีประสิทธิภาพ ช่วยเพิ่มรายได้จากการจำหน่ายให้กับกลุ่มวิสาหกิจชุมชน ทำให้สมาชิกในกลุ่มมีรายได้เพิ่มขึ้น 6,000 บาทต่อเดือน คิดเป็นเพิ่มขึ้นร้อยละ 50 เพิ่มความสามารถการใช้จ่ายภายในครัวเรือนของสมาชิก การบูรณาการแนวคิดการผลิตแบบลีนและแนวคิดลดขยะเป็นศูนย์แสดงให้เห็นว่ากระบวนการผลิตสบู่สครับสามารถจัดการของเสียเป็นทรัพยากรเศรษฐกิจ สอดคล้องกับแนวคิดการจัดการของเสียอย่างยั่งยืน ลดต้นทุน เพิ่มรายได้ ลดผลกระทบสิ่งแวดล้อม งานวิจัยนี้สามารถนำไปต่อยอดในระดับชุมชนหรือหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เพื่อพัฒนาแนวทางการใช้ประโยชน์จากการจัดการของเสียทางการเกษตรให้เกิดประโยชน์สูงสุด ทั้งในด้านเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2567). การส่งเสริมและพัฒนาสินค้าเกษตรมูลค่าสูงในพื้นที่. กระทรวงเกษตรและสหกรณ์.
กรมส่งเสริมการเกษตร. (2567). “1 ท้องถิ่น 1 สินค้าเกษตรมูลค่าสูง” เพื่อยกระดับสินค้า เสริมศักยภาพเกษตรกรอีกทางหนึ่ง.
กรมส่งเสริมการเกษตร.
พงษเดช รัตนานุกูล. (2560). โครงการศึกษาศักยภาพการใช้ประโยชน์เศษวัสดุเหลือทิ้งในประเทศไทย. สำนักวิจัยและพัฒนาการป่าไม้ กรมป่าไม้.
มัทธนี ปราโมทย์เมือง. (2567). การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์สร้างสรรค์จากเศษวัสดุเหลือทิ้งทางการเกษตรอัตลักษณ์พื้นถิ่น
ข้าวเจ็กเชยเสาไห้ (ข้าว GI) จังหวัดสระบุรี. วารสารสถาปัตยกรรม การออกแบบและการก่อสร้าง, 6(2), 117–130.
สำนักงานนโยบายและยุทธศาสตร์การค้า. (2566). รายงานยุทธศาสตร์การพัฒนาสินค้าเกษตร. กระทรวงพาณิชย์.
Almansour, M., & Akrami, M. (2024). Towards Zero Waste: An In-depth Analysis of National Policies, Strategies,
and Case Studies in Waste Minimization. Sustainability, 16(22), 10105. https://doi.org/10.3390/su162210105.
Alzlzly, A. (2023). The Impact of Recycling Processes on Production Cost Reduction and Organizational Sustainability. Journal of Environmental Management, 78(3), 45–57.
Charris-Sevilla, Y., Gallego-Nicholls, J. F., Santos-Rojo, C., & Ortigosa-Blanch, A. (2023). Innovation Activities and Their Impact on Product Innovation Results: Evidence from a Sectorial Study. Sustainability, 15(8), 6459. https://doi.org/10.3390/su15086459.
Connett, P. (2013). The Zero Waste Solution: Untrashing the Planet one Community at a Time. Chelsea Green Publishing.
Dawood, L. M., & Hassan, Z. (2019). Waste Management of an Industrial Product Using Lean Manufacturing. Educational Research International, 8(3), 51–62.
Dhokare, S. (2020). A Study of Green Marketing: Advantages and Challenges. Journal of Interdisciplinary Cycle Research, 12(8), 512–521.
Fenner, S., & Netland, T. (2023). Lean service: A contingency perspective. Service Business, 17(3), 451–476. https://doi.org/10.1007/s12063-023-00350-7
Gupta, S., Sharma, M., & Sunder, V. M. (2016). Lean services: A systematic review. International Journal of Productivity and Performance Management, 65(8), 1025–1056. https://doi.org/10.1108/IJPPM-02-2015-0032
Ohno, T. (1988). Toyota Production System: Beyond Large-Scale Production. Productivity Press.
Palmer, J. (1970). Production Management: Reducing Waste Materials. Wiley.
Povinelli, D. J., & Hambleton, R. K. (1977). Assessing Item-Objective Congruence in Test Development: An Approach to Improving Test Validity and Reliability. Journal of Educational Measurement, 14(3), 231–245.
Pozzi, R., Cannas, V. G., & Rossi, T. (2024). Data Science Supporting Lean Production: Evidence from Manufacturing Companies. Systems, 12(3), 100. https://doi.org/10.3390/systems12030100
Richon, A. B., & Richon, M. A. (2023). Four-Week Safety and Acceptability Study of 15% Bromelain Topical Lotion: An Open Label, Non-Comparative, Triple-Arm Study. Mathews Journal of Pharmaceutical Science, 7(3), 21. https://doi.org/10.30654/MJPS.10021.
Roxana, S., & Viorel, L. (2018). Product Innovation Concept: From Creativity to Innovation. Innovation and Product Development Journal, 12(4), 123-135.
Usoro, M., & Effiong, M. B. (2024). Assessing the Influence of Waste Recycling on Cost Reduction in Manufacturing Firms in Port Harcourt, Nigeria. Scholarly Journal of Management Sciences Research, 3(8), 65-84. https://doi.org/10.5281/zenodo.13954176.
Valenzuela-Fernández, L., & Escobar-Farfán, M. (2022). Zero-Waste Management and Sustainable Consumption: A Comprehensive Bibliometric Mapping Analysis. Sustainability, 14(23), 16269. https://doi.org/10.3390/su142316269.
Wang, J., & Li, Y. (2018). Pineapple Peel as a Source of Bromelain Enzyme: Applications in Pharmaceutical and Food Industries. Journal of Biochemical Processing, 15(2), 89-99.
Womack, J. P., & Jones, D. T. (2003). Lean Thinking: Banish Waste and Create Wealth in Your Corporation.
Free Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ตีพิมพ์ในวารสาร เป็นงานเขียนของนักวิจัยหรือนักวิชาการแต่ละท่านโดยเฉพาะ มิใช่ความเห็นและความรับผิดชอบใดๆ ของกองบรรณาธิการวารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารฯ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องทำการอ้างอิงมายังวารสาร