การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับสองของโมเดลการวัดองค์กรสมรรถนะสูง บริษัทขนส่งสินค้าอันตรายทางอากาศ
คำสำคัญ:
การเป็นองค์กรที่สามารถปรับตัวได้, การบริหารจัดการคนเก่ง, ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง, การจัดการเชิงกลยุทธ์, วิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับสองบทคัดย่อ
วิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบความกลมกลืนโมเดลการวัดขององค์กรสมรรถนะสูงของบริษัทขนส่งสินค้าอันตรายทางอากาศจดทะเบียนในประเทศไทยกับข้อมูลเชิงประจักษ์ด้วยการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับสอง เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ ประชากรทางการวิจัยที่ใช้เป็นผู้บริหารระดับสูงในธุรกิจขนส่งสินค้าทางอากาศที่จดทะเบียนการค้าในประเทศไทย ประเภทที่ 1 ที่มีใบอนุญาตเดินอากาศ มีเครื่องบินเป็นของตนเองจาก 100 บริษัท รวม 400 ราย ประเภทที่ 2 ไม่มีเครื่องบินของตนเอง แต่เป็นตัวแทนจองระวางจากประเภทที่ 1 จาก 149 บริษัท จำนวน 596 ราย รวมทั้งสิ้น 996 ราย ใช้วิธีการสุ่มแบบแบ่งชั้นภูมิได้กลุ่มตัวอย่างจำนวน 400 ราย ตามสัดส่วน 20:1 พารามิเตอร์ เครื่องมือที่เป็นแบบสอบถามมาตราส่วน 5 ระดับ ใช้การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันอันดับสอง
ผลการวิจัย พบว่า องค์กรสมรรถนะสูงของบริษัทขนส่งสินค้าอันตรายทางอากาศมี 4 องค์ประกอบ คือ ด้านการจัดการเชิง
กลยุทธ์ ด้านการบริหารจัดการคนเก่ง ด้านภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง และด้านการเป็นองค์กรที่สามารถปรับตัวได้ โดยโมเดลวัดมี
ความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ พิจารณาจากค่าไค-สแควร์สัมพันธ์ (CMIN/df) เท่ากับ1.939 ค่าดัชนีวัดระดับความกลมกลืนเปรียบเทียบ (CFI) เท่ากับ .972 ค่าดัชนีวัดระดับความกลมกลืน (GFI) เท่ากับ .929 ค่าดัชนีวัดระดับความกลมกลืนที่ปรับแก้แล้ว (AGFI) เท่ากับ .905 ค่ารากของค่าเฉลี่ยกำลังสองของเศษเหลือในรูปคะแนนมาตรฐาน (Standardized: RMR) = .021 ค่ารากกำลังสองของความคาดเคลื่อนโดยประมาณ (RMSEA) เท่ากับ .048 ซึ่งผลการวิจัยของโมเดลการวัดขององค์กรสมรรถนะสูงของบริษัทขนส่งสินค้าอันตรายทางอากาศองค์กรต่าง ๆ สามารถนำปัจจัยแต่ละด้าน ไปใช้ในการวางแผนและกำหนด กลยุทธ์เพื่อการแข่งขันรวมทั้งยกระดับเป็นองค์สมรรถนะสูงด้านการขนส่งสินค้าอันตรายทางการอากาศ
เอกสารอ้างอิง
ชลธิชา บุนนท์ วัลลภา อารีรัตน์ และเกื้อจิตต์ ฉิมทิม. (2564). การศึกษาองค์ประกอบขององค์กรสมรรถนะสูงของสถานศึกษาสังคมสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 21, การประชุมวิชาการเสนอผลงานวิจัยระดับบัณฑิตศึกษาแห่งชาติ ครั้งที่ 22
(น.894-901). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ณัฏฐ์วัฒน์ ภควันฉัตร กฤติยา อิศวเรศตระกูล และวณิศญดา วาจิรัมย์. (2565). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพ
การปฏิบัติงานในองค์กรของพนักงานภาคเอกชน จังหวัดชลบุรี. วารสารมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 18(2), 29-38.
ณัฐฐศรัณฐ์ มังคละนาเคศวร. (2562). ปัจจัยการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ที่ส่งผลต่อองค์กรสมรรถนะสูงกรณี: การยางแห่งประเทศไทย. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ณัฐพงศ์ ประกอบการดี กริช วงศ์เจริญ และรัชดา มงคลโรจน์สกุล. (2568). มาตรฐานการขนส่งสินค้าอันตรายทางอากาศกับ
การยกระดับความปลอดภัย ในอุตสาหกรรมการบิน. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 9(2), 40–52.
ธนกิจ ยงยุทธ พนมพัทธ์ สมิตานนท์ และนพพล อัคฮาด. (2564). การพัฒนาเพื่อมุ่งสู่การเป็นองค์กรสมรรถนะสูงของเรือนจำ
อำเภอชัยบาดาล จังหวัดลพบุรี. วารสารการบริหารการปกครอง, 10(1), 475-497.
นิเวศ ธรรมชัยชูศักดิ์ และการุณันทน์ รัตนแสนวงษ์. (2559). ประสิทธิผลของการพัฒนาขีดความสามารถทางด้านระบบความปลอดภัยในการขนส่งสินค้าอันตรายของประเทศไทย. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 4(1), 45-59.
นิสดารก์ เวชยานนท์. (2561). แนวทางการพัฒนาสมรรถนะ. บริษัท เดอะ กราฟิโกซิสเต็มส์ จำกัด.
ปานปรีย์ พหิทธานุกร. (2566, พฤศจิกายน 22) . รองนายกรัฐมนตรีและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ. สัมภาษณ์.
ปิยะนุช สถาพงศ์ภักดี. (2567). แนวโน้มธุรกิจ/อุตสาหกรรมปี 2566-2568: บริการขนส่งทางอากาศ (ออนไลน์). สืบค้นเมื่อ 17 พฤษภาคม 2567 จาก https://www.krungsri.com/th/research/industry/industry-outlook/logistics/air-transport/io/air-transport-2023-2025
รังสรรค์ ตรงฉาก และฐนันดร์ศักดิ์ บวรนันทกุล. (2562). การพัฒนาองค์กรให้เป็นองค์กรที่มีสมรรถนะสูง: ศึกษากรณีกองพัฒนา
กองบังคับการปราบปรามการกระทำผิดเกี่ยวกับอาชญากรรมทางเศรษฐกิจ สำนักงานตำรวจแห่งชาติ. วารสารคุณภาพชีวิต
กับกฎหมาย, 15(1), 23-34.
วินุลาศ เจริญชัย. (2562). การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการองค์กรสมรรถนะสูงเพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษาในสถาบันการศึกษาสังกัดองค์การบริหารส่วนจังหวัด. วารสารสหวิทยาการวิจัยและวิชาการ, 1(1), 29-50.
วิษณุ เชาเบ และพนิดา ชื่นชม. (2563). แนวทางการพัฒนาระบบที่มีผลต่อมาตรฐานการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ควบคุมการจราจร
ทางอากาศศึกษา กรณีท่าอากาศยานหัวหิน. วารสารรัชต์ภาคย์, 14(32), 1-11.
สมาคมตัวแทนขนส่งสินค้าทางอากาศไทย. (2568). สมาชิก. สืบค้นเมื่อ 15 กรกฎาคม 2568 จาก https://citly.me/en/8tM4e
อภิญญา อิงอาจ. (2565). หลักการ ทฤษฎีและแนวทางปฏิบัติ: การพัฒนาแบบจำลองสมการโครงสร้าง. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนันต์ เพียรวัฒนะกุลชัย. (2562). การพัฒนากฎหมายเพื่อการขนส่งของทางทะเล. วารสารวิจัยรําไพพรรณี, 13(1), 207-215.
Al Marshoudi, F. B., Jamaluddin, Z., A. B., Al Balushi, F. I. & Mohammad, B. A. (2023). The mediating role of employee engagement in the relationship between leadership styles and organizational performance. International Journal of Management Thinking, 1(2), 34-55.
Bass, B. M. & Riggio, R. E. (2006). Transformational leadership. Psychology press.
Buytendijk, F. (2006). The five keys to building a high-performance organization. Business Performance Management Magazine, 4(1), 24-47.
Fornell, C. & Larcker, D. F. (1981). Evaluating structural equation models with unobservable variabl and measurement error. Journal of Marketing Research, 18(1), 39-50
Goffar, A. (2024). Servant leadership alternative leadership model at the university. In International Conference on Humanity Education and Society (ICHES), 3(1), 1-14.
Hinkle, D. E., Wiersma, W. & Jurs, S.G. (2003). Applied statistics for the behavioral sciences (Vol.663). Houghton Mifflin.
Holbeche, L. (2004). HR and the high-performance organization. Strategic HR Review, 5(2), 36-40.
Ouma, E. O. & Muthimi, J. (2024). Organizational performance as an outcome of strategic leadership in the context of selected churches affiliated with the evangelical alliance of Kenya. Journal of Strategic Management, 4(1), 16-27.
Pradhan, R. K. & Jena, L. K. (2017). Employee performance at the workplace: conceptual model and empirical validation. Business Perspectives and Research, 5(1), 69-85.
Rodríguez-Gulías, M. J., Fernández-López, S. & Rodeiro-Pazos, D. (2024). Foreign knowledge sources and innovation: differences across large, small and medium-sized multinational enterprises (MNEs), International Review of Economics & Finance, Elsevier, 92 (C), 741-757.
Rohman, F., Noermijati, N., Soelton, M. & Mugiono, M. (2023). The role of quality assurance in improving the distribution of organizational performance. Uncertain Supply Chain Management, 11(1), 237-248.
Schermerhorn Jr, J. R., Osborn, R. N., Uhl-Bien, M. & Hunt, J. G. (2011). Organizational behavior (12th ed.).
John Wiley and Sons Inc.
Teece, D. J., Pisano, G. P. & Shuen, A. (1992). Dynamic capabilities and strategic management. University of California.
Venkatraman, N. & Camillus, J. C. (1984). Exploring the concept of “fit” in strategic management. Academy of Management Review, 9(3), 513-525.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ตีพิมพ์ในวารสาร เป็นงานเขียนของนักวิจัยหรือนักวิชาการแต่ละท่านโดยเฉพาะ มิใช่ความเห็นและความรับผิดชอบใดๆ ของกองบรรณาธิการวารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารฯ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องทำการอ้างอิงมายังวารสาร
