ตัวแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของการพัฒนาที่ยั่งยืน กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบลนาพันสาม อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี
คำสำคัญ:
ทุนทางสังคม, ความโปร่งใส, การมีส่วนร่วมของประชาชน, การพัฒนาที่ยั่งยืน, องค์การบริหารส่วนตำบลบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบริบทพื้นที่และความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของการพัฒนาที่ยั่งยืน กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบลนาพันสาม อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี การวิจัยนี้ใช้วิธีการวิจัยเชิงปริมาณรูปแบบการสำรวจที่มีแบบสอบถามที่ผ่านการตรวจสอบคุณภาพว่า มีความเที่ยงตรงและความเชื่อถือได้เป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลตัวอย่างโดยวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้น จากประชากรคือ ประชากรที่อยู่อาศัยในเขตองค์การบริหารส่วนตำบลนาพันสาม อำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี จำนวน 3,827 คน ผู้วิจัยกำหนดขนาดของตัวอย่างตามการคำนวณของ Yamane ซึ่งกำหนดขนาดของตัวอย่างไม่น้อยกว่า 363 คน ณ ค่าความคลาดเคลื่อนร้อยละ 5 ที่ระดับความเชื่อมั่นร้อยละ 95 ผู้วิจัยเก็บตัวอย่างเพิ่มขึ้นเพื่อประโยชน์ในการวิจัยและการวิเคราะห์ข้อมูล ตัวอย่างของการวิจัยนี้ จำนวน 370 คน สำหรับการวิเคราะห์เชิงอนุมาน ใช้การวิเคราะห์สหสัมพันธ์เพียร์สันและการวิเคราะห์เส้นทาง
ผลการวิจัยพบว่า ทุนทางสังคมมีอิทธิพลทางอ้อมต่อการพัฒนาที่ยั่งยืน การมีส่วนร่วมของประชาชนมีอิทธิพลทั้งทางตรงและทางอ้อมต่อการพัฒนาที่ยั่งยืน และความโปร่งใสมีอิทธิพลทางตรงต่อการพัฒนาที่ยั่งยืนผลจากการวิจัยนี้จักเป็นประโยชน์ต่อการพัฒนาที่ยั่งยืนของท้องถิ่น รวมทั้งการวางรากฐานที่สำคัญของการพัฒนาประชาธิปไตยและการพัฒนาประเทศอย่างยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
กมลทิพย์ ขลังธรรมเนียม. (2556). รายงานการวิจัยเรื่อง ทุนทางสังคมกับการพัฒนาชุมชนบางนางลี่ อำเภออัมพวา
จังหวัดสมุทรสงคราม. คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
จิดาภา เร่งมีศรีสุข และนภัทร์ แก้วนาค. (2564). การมีส่วนร่วมของประชาชนเพื่อการส่งเสริมความโปร่งใสขององค์ปกครอง
ส่วนท้องถิ่นไทยในประชาคมอาเซียน. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย, 3(2), 105-114.
จิราพร ไชยเชนทร์, ธีรศักดิ์ อุ่นอารมย์เลิศ และไชยยศ ไพวิทยศิริธรรม. (2560). การพัฒนารูปแบบการประยุกต์ใช้ทุนทางสังคม
เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวคลองร้อยสายเชิงสร้างสรรค์. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal, 10(2), 2039-2049.
เฉลิมชัย กิตติศักดิ์นาวิน, นาวิน โกสินทร์ เตชะนิยม, สวรรยา ธรรมอภิพล และอภิชาติ กิตติศักดิ์นาวิน. (2565). รายงานการวิจัยเรื่อง การพัฒนาตัวแบบการฟื้นฟูชุมชนอย่างยั่งยืนด้วยทุนทางสังคมและวัฒนธรรมกรณีศึกษาตลาดน้ำอัมพวา อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. สถาบันพระปกเกล้า.
ถวิลวดี บุรีกุล. (2558). ธรรมาภิบาล: กลไกสำคัญในการปฏิรูปเพื่อพัฒนาประเทศ. ใน สถาบันพระปกเกล้า (บ.ก.), KPI YEARBOOK 2558 ธรรมมาภิบาล: กลไกสำคัญในการปฏิรูปเพื่อพัฒนาประเทศ. (น. 239-261). สถาบันพระปกเกล้า.
ถวิลวดี บุรีกุล. (2561). หลักการมีส่วนร่วม. ใน สถาบันพระปกเกล้า (บ.ก.), หลักธรรมมาภิบาล: จากแนวคิดสู่การปฏิบัติในสังคมไทย. (น. 105-166). สถาบันพระปกเกล้า.
ธเนศวร์ เจริญเมือง. (2553). การปกครองท้องถิ่นกับการบริหารปกครองท้องถิ่น (พิมพ์ครั้งที่ 2). โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
ธัญลักษณ์ กาวิชา. (2562). หลักธรรมาภิบาลกับการมีส่วนร่วมของประชาชน ในการจัดการคุณภาพสิ่งแวดล้อมตามรัฐธรรมนูญไทย พ.ศ.2560. วารสารมหาวิทยาลัยคริสเตียน, 25(1), 118-132.
นวกานต์ แท่งทอง. (2554). ทุนทางสังคมกับการจัดการชุมชน: กรณีศึกษาตำบลเหมืองใหม่ อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นิตยา ปรูกระโทก. (2555). ทุนทางสังคมกับการเสริมสร้างสุขภาวะชุมชน. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
นิยม รัฐอมฤต. (2553). การปกครองระบอบประชาธิปไตยในนานาประเทศ. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เบญญาภา เศรษฐทัตต์. (2554). ทุนทางสังคมกับการจัดการการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์: กรณีศึกษาตลาดคลองสวนร้อยปี อำเภอบางบ่อ จังหวัดสมุทรปราการ. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
มานิตย์ สิงห์ทองชัย. (2557). ศึกษาการบูรณาการทุนทางสังคมกับการบริหารจัดการชุมชน: กรณีศึกษา ตําบลตลุกดู่ อําเภอทัพทัน จังหวัดอุทัยธานี. การประชุมวิชาการการพัฒนาชนบทที่ยั่งยืน ครั้งที่ 4 ประจำปี 2557 Rethink : Social Development for Sustainability in ASEAN Community (น.143-150). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เรไร สร้อยระย้า. (2556). การจัดการทุนทางสังคมสู่การพัฒนาที่ยั่งยืนของชุมชนบ้านดอนมะขาม ตำบลดอนตาเพชร อำเภอพนมทวน จังหวัดกาญจนบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วรวุฒิ โรมรัตนพันธ์. (2548). ทุนทางสังคม. โครงการเสริมสร้างการเรียนรู้เพื่อชุมชนเป็นสุข (สรส.).
ศุภสวัสดิ์ ชัชวาลย์. (2563). การปกครองท้องถิ่น: มุมมองจากประเทศฝรั่งเศส ญี่ปุ่น สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกาและไทย.
คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศูนย์ปฏิบัติการต่อต้านการทุจริต สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2567). รายงานการวิเคราะห์ผลการประเมินคุณธรรมและความโปร่งใส ในการดำเนินงานของหน่วยงานภาครัฐ ปีงบประมาณ พ.ศ. 2566. สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สถาบันพระปกเกล้า. (2561). หลักธรรมาภิบาล: จากแนวคิดสู่การปฏิบัติในสังคมไทย. สถาบันพระปกเกล้า.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2550). การเสริมสร้างทุนทางสังคมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนในแผนพัฒนาฯ ฉบับที่ 10. สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). สภาพัฒน์กับการพัฒนาประเทศ: จากอดีตสู่ปัจจุบัน. สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). เส้นทางประเทศไทยสู่เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารเศรษฐกิจและสังคม, 54(4), 1-64.
สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ. (2561). ยุทธศาสตร์ชาติพ.ศ. 2561 – 2580 (ฉบับย่อ). สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สุพัตรา คงขำ. (2561). ทุนทางสังคมกับการบริหารจัดการชุมชนอย่างยั่งยืนกรณีศึกษา: ชุมชนบ้านบ่อน้ำซับ หมู่ที่ 1 ตำบลขุนทะเล อำเภอลานสกา จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสาร Veridian E-Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 11(2), 1727-1743.
องค์การบริหารส่วนตำบลนาพันสาม. (2565). ข้อมูลองค์การบริหารส่วนตำบลนาพันสาม. สืบค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2565 จาก http://www.napansam.go.th/about
อภิรดี วงศ์ศิริ. (2561). ทุนทางสังคมภายนอกชุมชน: การมีส่วนร่วมของประชาชนกับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์, 3(35), 152-175.
อัมพร ธำรงลักษณ์. (2561). หลักความโปร่งใส. ใน สถาบันพระปกเกล้า (บ.ก.), หลักธรรมมาภิบาล: จากแนวคิดสู่การปฏิบัติในสังคมไทย. (น.176-267). สถาบันพระปกเกล้า.
อาทิตย์ บุดดาดวง. (2554). ความสามารถในการนำทุนทางสังคมออกมาใช้ของชุมชนบ้านบางไพรอำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
อุดม ทุมโฆสิต. (2553). การปกครองท้องถิ่นสมัยใหม่: บทเรียนจากประเทศพัฒนาแล้ว. คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒน
บริหารศาสตร์.
Bourdieu, P. (1986). The forms of capital. In Richardson, J. (Eds.), Handbook of Theory and Research for the Sociology of Education. Greenwood.
Coleman, J.S. (1988). Social Capital in the Creation of Human Capital. American Journal of Sociology, 14, 12-14.
Fenster, M. (2017). The Transparency Fix: Secrets, Leaks and Uncontrollable Government Information. Stanford University.
Florini, A. (2007). The right to know: transparency for an open world. Columbia University Press.
Fukuyama, F. (1995). Trust: the social virtues and the creation of prosperity. Penguin.
Loffler, E. (2005). Governance and government: networking with external stakeholders. In Tony B. & Elke L. (Eds.), Public Management and Governance (pp.195-196). Taylor & Francis Group.
OECD. (2001). The well-being of nations: the role of human and social capital. Organization for economic cooperation and development.
OECD. (2003). Public sector transparency and the international investor. Retrieved May 1, 2022, from https://www.oecd.org/investment/investment-policy/18546790.pdf
OECD. (2022). The OECD measurement of social capital project and question databank. Retrieved May 1, 2022, from https://www.oecd.org/sdd/social-capital-project-and-question-databank.htm
OECD. (2023). Civic engagement. Retrieved May, 1, 2022, from https://www.oecdbetterlifeindex.org/topics/civic-engagement/
Osborne, S. P. (2010). Introduction the (New) public governance: a suitable case for treatment?. In Stephen P. O. (Eds.), The New Public Governance?: Emerging Perspectives on the Theory and Practice of Public Governance. Routledge.
Pestoff, V. (2010). New Public Governance, Co-production & Third Sector Social Services. Institute of Civil Society Studies.
Putnam, R. (1993). Making democracy work: Civic traditions in modern Italy. Princeton University.
United Nations. (2019). World urbanization prospects: the 2018 revision. United Nations publication.
UNCED. (1992). Report of the United Nations Conference on the Human Environment. United Nations publication.
World Bank. (1992). Governance and development. Retrieved May 1, 2022, from https://documents1. worldbank.org/curated/en/604951468739447676/pdf/multi-page.pdf
Yamane, T. (1967). Elementary Sampling Theory. Prentice-Hall.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ตีพิมพ์ในวารสาร เป็นงานเขียนของนักวิจัยหรือนักวิชาการแต่ละท่านโดยเฉพาะ มิใช่ความเห็นและความรับผิดชอบใดๆ ของกองบรรณาธิการวารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารฯ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องทำการอ้างอิงมายังวารสาร
