อักษรไทในอินเดีย: การดัดแปลงอักษรและอักขรวิธีเพื่อใช้เขียนภาษาบาลี

บทคัดย่อ

ปัจจุบันมีกลุ่มเด็กกัมพูชาในประเทศไทยจำนวนมากที่จำเป็นต้องติดตามบิดามารดาซึ่งเข้ามาทำงานในประเทศไทย ด้วยเหตุที่ภาษาเขมรซึ่งเป็นภาษาแม่กับภาษาไทยซึ่งเป็นภาษาที่สองของเด็กเหล่านี้มีความแตกต่างกัน กล่าวคือ ภาษาไทยเป็นภาษาที่มีวรรณยุกต์ ส่วนภาษาเขมรไม่มีวรรณยุกต์ บทความนี้จึงมีจุดประสงค์เพื่อศึกษาปัญหาการออกเสียงวรรณยุกต์ภาษาไทยของเด็กกัมพูชาในคำพูดเดี่ยวทั้งพยางค์เป็นและพยางค์ตาย จากผลการศึกษาทางกลสัทศาสตร์ที่ได้เก็บข้อมูลจากผู้บอกภาษาเด็กกัมพูชาและเด็กไทยวัย 6-12 ปี รวม 20 คน

ผลการศึกษาพบว่า เด็กกัมพูชามีสัทลักษณะวรรณยุกต์ภาษาไทยทั้งที่เหมือนและแตกต่างไปจากเด็กไทย ทั้งนี้ความแตกต่างดังกล่าวสามารถแสดงให้เห็นถึงปัญหาในการออกเสียง โดยเด็กกัมพูชามีการออกเสียงวรรณยุกต์ภาษาไทยแตกต่างไปจากเด็กไทยในประเด็นต่าง ๆ ได้แก่ ประการแรกการเปลี่ยนแปลงระดับเสียงมากกว่าเด็กไทย ซึ่งพบมากในกลุ่มวรรณยุกต์ระดับ (สามัญและเอก) ประการที่สองการขึ้นตกของระดับเสียงน้อยกว่าเด็กไทย ซึ่งพบมากในกลุ่มวรรณยุกต์เปลี่ยนระดับ (โทและจัตวา) ประการที่สามการที่เด็กกัมพูชาบางคนมีทิศทางการขึ้นตกแตกต่างไปจากเด็กไทย ประการที่สี่การออกเสียงวรรณยุกต์หนึ่งไปคล้ายคลึงกับอีกวรรณยุกต์หนึ่งในระบบเสียง ประการที่ห้าความหลากหลายในการออกเสียงวรรณยุกต์มากกว่าเด็กไทย และประการสุดท้ายเรื่องพิสัยระดับเสียงยังพบว่า เด็กกัมพูชามีพิสัยระดับเสียงที่แคบกว่าเด็กไทยอีกด้วย ลักษณะดังกล่าวข้างต้นสะท้อนให้เห็นถึงภาวะของภาษาในระหว่างหรืออันตรภาษา