ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารกับผลการพัฒนาห้องเรียนอัจฉริยะพื้นฐาน ของโรงเรียนกลุ่มเครือข่ายสถานศึกษาโดมประดิษฐ์และกลุ่มเครือข่ายสถานศึกษาโซง-สีวิเชียร สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาอุบลราชธานี เขต 5
คำสำคัญ:
ภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหาร, ผลการพัฒนาห้องเรียนอัจฉริยะ, ผู้บริหารโรงเรียนบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารของโรงเรียน 2) ศึกษาผลการพัฒนาห้องเรียนอัจฉริยะของโรงเรียน และ 3) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารกับผลการพัฒนาห้องเรียนอัจฉริยะของโรงเรียน กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษา ครู และบุคลากรทางการศึกษา ที่ปฏิบัติงานในโรงเรียน กลุ่มเครือข่ายสถานศึกษาโดมประดิษฐ์ และกลุ่มเครือข่ายสถานศึกษาโซง-สีวิเชียร สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาอุบลราชธานี เขต 5 จำนวน 160 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถาม แบบมาตราส่วนประมาณ ค่า 5 ระดับ มีค่าอำนาจจำแนกเป็นรายข้อ ระหว่าง .53 - .91 และ .45- .87 และค่าความเชื่อมั่น เท่ากับ .97 และ .96 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์
ผลการวิจัย พบว่า
- ภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารของโรงเรียน โดยรวม อยู่ในระดับมาก ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด คือ ด้านการคำนึงถึงความเป็นปัจเจกบุคคล อยู่ในระดับมากที่สุด และด้านที่มีค่าเฉลี่ยต่ำที่สุด คือ ด้านการตัดสินใจที่ชาญฉลาด อยู่ในระดับมาก
- ผลการพัฒนาห้องเรียนอัจฉริยะพื้นฐานของโรงเรียน โดยรวม อยู่ในระดับมากที่สุด ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด คือ ด้านความเข้าใจ อยู่ในระดับมากที่สุด และด้านที่มีค่าเฉลี่ยต่ำที่สุด คือ ด้านการรู้คิด อยู่ในระดับมาก
- ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารกับผลการพัฒนาห้องเรียนอัจฉริยะพื้นฐานของโรงเรียน โดยรวม มีความสัมพันธ์กันทางบวก อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01
Downloads
เอกสารอ้างอิง
จันจิรา อ่อนศรี และกัลยมน อินทุสุต. (2567). ภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารสถานศึกษาตามทัศนะของครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชลบุรี เขต 3. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 9(1), 511-521. สืบค้นจาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/mcjou/article/view/273520.
จุฑามาศ เพิ่มพูนเจริญยศ. (2560). การพัฒนาการจัดการเรียนรู้เชิงรุกผ่านห้องเรียนอัจฉริยะสำหรับนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปี ที่ 6 โรงเรียนอนุบาลไทรโยค. (สารนิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ณัฏฐกิตติ์ บุญเก่ง. (2565). ภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารสถานศึกษากับสมรรถนะครูในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาปัตตานี เขต 2. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.
ธัชกร สุวรรณจรัส. (2562). รูปแบบห้องเรียนอัจฉริยะแบบผสมผสาน 4.0 โดยใช้การเรียนรู้ร่วมกันเพื่อส่งเสริมทักษะการคิดเชิงนวัตกรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ Veridian มหาวิทยาลัยศิลปากร (มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ), 12(4), 1001-1020. สืบค้นจาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/Veridian-E-Journal/article/view/181598.
นงค์นุช จันทร์สัย. (2565). การศึกษาภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารโรงเรียนในกลุ่มศูนย์พัฒนาคุณภาพการศึกษา ตำบลแม่นาวาง สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเชียงใหม่ เขต 3. (การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเองการศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยพะเยา.
พันธิการ์ วัฒนกุล. (2561). การพัฒนาระบบประเมินห้องเรียนอัจฉริยะเสมือนสำหรับการศึกษาไทย. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ภูชิศ สถิตพงษ์. (2559). ห้องเรียนอัจฉริยะ: นวัตกรรมการศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา, 8(3), 237-254. สืบค้นจาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/irdssru/article/view/214609.
โรงเรียนบ้านแปดอุ้ม, โรงเรียนบ้านโนนสูง, โรงเรียน ตชด.บ้านค้อ, โรงเรียนบ้านจันลา, โรงเรียนบ้านแข้ด่อน, โรงเรียนบ้านหนองขอน, โรงเรียนบ้านหนองโพด, โรงเรียนบ้านโพนทอง, โรงเรียนบ้านตายอย, โรงเรียนบ้านกุดเชียงมุน, โรงเรียนบ้านโซง, โรงเรียนบ้านดวน, โรงเรียนบ้านค้อ, โรงเรียนบ้านตาโม, โรงเรียนบ้านหนองเทา, โรงเรียนบ้านห้วยแก้ว, โรงเรียนน้ำยืน, โรงเรียนบ้านนาสามัคคี, โรงเรียนบ้านซำหวาย, และโรงเรียนเจริญศึกษา. (2566). รายงานการประเมินตนเองของสถานศึกษา (Self - Assessment Report: SAR) ปีการศึกษา 2565. อุบลราชธานี: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาอุบลราชธานี เขต 5.
หะยีรอสมีนี อีนอ และวรภาคย์ ไมตรีพันธ์. (2566). ภาวะผู้นําเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารสถานศึกษาที่ส่งผลต่อความสามารถในการพัฒนานวัตกรรมการจัดการเรียนรู้ของครู สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานราธิวาส เขต 1. journal of Information and Learning, (2023), 34(1), 120-130. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jil/article/view/258293.
Ash, R. L., & Persall, M. (2000). The principal as chief learning officer: Developing teacher leaders. NASSP Bulletin, 84(616), 15-22.
Hsin-Yi Chang, Chia-yu Wang, Min-Hsien Lee, Hsin-Kai Wu, Jyh-Chong Liang, Silvia Wen-Yu Lee, Guo-Li Chiou, Hao-Chang Lo, Jing-Wen Lin, Chung-Yuan Hsu, Ying-Tien Wu, Sufen Chen, Fu-Kwun Hwang, & Chin-Chung Tsai. (2015). A review of features of technology-supported learning environments based on participants’ perceptions. Computers in Human Behavior, 53, 223-237.
Huang, R., Hu, Y., Yang, J., & Xiao, G. (2014). The functions of smart classroom in smart learning age. Retrieved from http://www.lsl.nic.edu.sg/icce2012/wpcontent/uploads/2012/12/C4-3-162.pdf
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610. https://doi.org/10.1177/001316447003000308
Maxwell, J. A. (2012) Qualitative research design: An interactive approach. Thousand Oaks, CA: Sage Publications, Inc.
Sternberg, R. J. (2006). The nature of creativity. Creativity Research Journal, 18(1), 87-98. https://doi.org/10.1207/s15326934crj1801_10
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารมหาจุฬาคชสาร
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
