การใช้เว็บไซต์เพื่อพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนในรายวิชาคอมพิวเตอร์ สำหรับครูประถมศึกษา ของนักศึกษาสาขาวิชาการประถมศึกษา วิทยาลัยการฝึกหัดครู มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร
คำสำคัญ:
ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน; , การเรียนรู้ผ่านเว็บไซต์; , ความพึงพอใจบทคัดย่อ
สำหรับครูประถมศึกษา ของนักศึกษาสาขาวิชาการประถมศึกษา วิทยาลัยการฝึกหัดครู มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยและพัฒนา กลุ่มเป้าหมายคือนักศึกษาระดับปริญญาตรีสาขาวิชาการประถมศึกษา จำนวน 30 คน ที่ลงทะเบียนเรียนในรายวิชาคอมพิวเตอร์สำหรับครูประถมศึกษา เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย เว็บไซต์เพื่อพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน แบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน แบบประเมินทักษะการปฏิบัติ และแบบสอบถามความพึงพอใจ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลประกอบด้วยค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า 1) ประสิทธิภาพของเว็บไซต์เพื่อพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ในรายวิชาคอมพิวเตอร์สำหรับครูประถมศึกษา มีค่าประสิทธิภาพเท่ากับ 82.83/85.11 ซึ่งเป็นไปตามเกณฑ์ 80/80
2) จะเห็นว่าคะแนนผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเฉลี่ยหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน โดยคะแนนเฉลี่ยก่อนเรียนของนักศึกษา 30 คน เท่ากับ 10.70 มีค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 13.65 และคะแนนผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเฉลี่ยหลังเรียนเท่ากับ 24.33 โดยมีค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 4.01 ตามลำดับ ทักษะการปฏิบัติในรายวิชาคอมพิวเตอร์สำหรับครูประถมศึกษา ของนักศึกษาสาขาวิชาการประถมศึกษาในภาพรวมอยู่ในระดับสูงมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.26 ค่าสวนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 1.07 และ 3) ความพึงพอใจในการเรียนรู้ผ่านเว็บไซต์ทางการศึกษา ในรายวิชาคอมพิวเตอร์สำหรับครูประถมศึกษา ในภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด โดยมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.61 และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 0.47
Downloads
เอกสารอ้างอิง
สุภาวดี สุขใจ, วิภา สบายดี, และพิมพ์พร ใจงาม. (2564). คู่มือการวิจัยเพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์การศึกษาไทย.
เสกสรร สายสีสด. (2545). การพัฒนารูปแบบระบบการเรียนการสอนโดยใช้อินเทอร์เน็ตสำหรับสถาบันราชภัฏ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สรวงสุดา สายสีสด. (2544). บทเรียนคอมพิวเตอร์ผ่านระบบเครือข่ายอินเทอร์เน็ต วิชา ระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าลาดกระบัง.
สมาน สาครวิจิตร. (2533). สัมฤทธิ์ผลทางการเรียนคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นประถมปีที่ 3 ที่เรียนด้วยวิธีสอนแบบสร้างศรัทธาและโยนิโสมนสิการ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมชาย ใจดี, ศรีสุข ใจงาม, และทิพย์พร สุขใจ. (2563). การพัฒนาการเรียนรู้ด้วยเทคโนโลยีสารสนเทศ. วารสารวิชาการการศึกษาไทย, 18(2), 25-40.
อานนท์ ศรีดอกบัว และชัยยศ ดำรงกิจโกศล. (2563). การพัฒนาบทเรียนคอมพิวเตอร์ผ่านเว็บเรื่องผลกระทบของอากาศพลศาสตร์ต่อยานยนต์ด้วยโปรแกรม Google Site. วารสารวิชาการสถาบันการอาชีวศึกษา ภาคเหนือ 3, 4(8), 126-136.
อาณัติ รัตนถิรกุล. (2553). สร้างระบบ e–Learning ด้วย Moodle ฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
อรทัย จันทรา. (2565). การเรียนรู้ดิจิทัลและผลกระทบต่อการศึกษา. เว็บไซต์การศึกษายุคใหม่. สืบค้นจาก https://www.educationdigital.com
Bloom, B. S. (1984). The 2 sigma problem: The search for methods of group instruction as effective as one-to-one tutoring. Educational Researcher, 13(6), 4-16.
Branch, R. M. (2009). Instructional design: The ADDIE approach. Springer Science & Business Media.
Gagne, R. M. (1984). Learning outcomes and their effects: Useful categories of human performance. American Psychologist, 39(4), 377.
Gagne, R. M. (1985). The conditions of learning and theory of instruction (4th ed.). Holt, Rinehart and Winston.
Laurillard, D. (2012). Teaching as a design science: Building pedagogical patterns for learning and technology. Routledge.
Mayer, R. E. (2009). Multimedia learning (2nd ed.). Cambridge University Press.
Teeler, D., & Gray, P. (2000). How to use the internet in ELT. Longman.
Waters, A. (2012). Language, culture, and communication in the workplace. Cambridge University Press.
Zimmerman, B. J. (2002). Becoming a self-regulated learner: An overview. New York, NY: Academic Press.
