ผลการจัดกิจกรรมเล่านิทานคุณธรรมที่มีต่อพฤติกรรมการสื่อสารเชิงบวก ของเด็กปฐมวัย
คำสำคัญ:
นิทานคุณธรรม, พฤติกรรมการสื่อสารเชิงบวก, เด็กปฐมวัยบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบพฤติกรรมการสื่อสารเชิงบวกของเด็กปฐมวัยก่อนและหลังได้รับการจัดกิจกรรมเล่านิทานคุณธรรม กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ นักเรียนระดับปฐมวัย อายุระหว่าง 3 - 4 ปี ที่กำลังศึกษาอยู่ในชั้นอนุบาลปีที่ 1 ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2567 ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กบ้านหนองหว้าทับทัย อำเภอพยุห์ จังหวัดศรีสะเกษ จำนวน 15 คน ซึ่งได้มาจากการสุ่มแบบแบ่งกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ 1) นิทานคุณธรรม จำนวน 8 เรื่อง มีค่าความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุด 2) แผนการจัดกิจกรรมเล่านิทานคุณธรรม จำนวน 8 แผน มีค่าความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุด 3) แบบสังเกตพฤติกรรมการสื่อสารเชิงบวกของเด็กปฐมวัย มีการใช้ค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ .80 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน เปรียบเทียบค่าคะแนนเฉลี่ยก่อนและหลังการจัดกิจกรรม โดยใช้สถิติ t-test แบบ dependent samples
ผลการวิจัย พบว่า 1. ผลการศึกษาพฤติกรรมการสื่อสารเชิงบวกของเด็กปฐมวัย พบว่า หลังได้รับการจัดกิจกรรมเล่านิทานคุณธรรม มีคะแนนเฉลี่ย อยู่ในระดับสูง 2. ผลการเปรียบเทียบพฤติกรรมการสื่อสารเชิงบวกของเด็กปฐมวัยก่อนและหลังได้รับการจัดกิจกรรมเล่านิทานคุณธรรม พบว่า ภายหลังได้รับการจัดกิจกรรมการเล่านิทานคุณธรรมเด็กปฐมวัยมีระดับพฤติกรรมการสื่อสารเชิงบวกโดยรวมและรายด้านสูงกว่าก่อนการจัดกิจกรรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Downloads
เอกสารอ้างอิง
กฤษดา โยธาราษฎร์. (2565). การจัดการเรียนรู้แบบอรรถฐานการเล่านิทานเพื่อส่งเสริมความสามารถในการฟังพูดภาษาอังกฤษและความเชื่อมั่นในตนเองของเด็กปฐมวัย. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา, 12(2): 399-413.
ปนัดดา ธนเศรษฐกร. (2564). ทักษะสมอง EF ในโครงการพัฒนาวิทยากรกระบวนการ Executive Functions (EF). กรุงเทพมหานคร: บริษัท มติชน จำกัด (มหาชน).
ปัทมา ศิวะโกศิษฐ และ วิมลทิพย์ มุสิกพันธ์. (2562). ผลของการเล่านิทานและบทบาทของนิทานในการส่งเสริมพฤติกรรมทางจริยธรรมของเด็กปฐมวัยที่ศึกษาอยู่ในโรงเรียนเอกชนในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 30(1): 178-188.
วีรญา สุวรรณวงศ์, วันเพ็ญ นันทะศรี และ วัลนิกา ฉลากบาง. (2564). การพัฒนาคุณลักษณะความเป็นคนดีของเด็กปฐมวัย โดยการจัดประสบการณ์การเล่านิทานคุณธรรม โรงเรียนอนุบาลวิภาวี จังหวัดบึงกาฬ. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยการจัดการและเทคโนโลยีอีสเทิร์น, 18(2): 224-236.
ศุภวัฒน์ บุญนาดี, นนทชนนปภพ ปาลินทร, คตศิลป์ อกอุ่น และ พรรณวดี เสงี่ยมศักดิ์. (2564). ผลการจัดกิจกรรมเล่านิทานคุณธรรมที่มีต่อพฤติกรรมการแบ่งปันของเด็กปฐมวัย. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 6(2): 113-121.
สิริรัตนา มุงคุณโคตร และ ทัศนีย์ นาคุณทรง. (2565). การจัดกิจกรรมการเล่านิทานประกอบการใช้สถานการณ์จำลองเพื่อส่งเสริมคุณธรรมสำหรับเด็กปฐมวัย. วารสารสถาบันวิจัยพิมลธรรม, 9(1): 99-111.
สุดใจ ดำเขียว. (2563). การจัดประสบการณ์การเรียนรู้โดยใช้ชุดกิจกรรมการเล่านิทานคุณธรรมเพื่อพัฒนาทักษะพื้นฐานการเรียนรู้ของนักเรียนชั้นอนุบาลปีที่ 2 โรงเรียนอนุบาลเทศบาลเมืองป่าตอง. วารสารเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 3(8): 159-170.
อัจฉราพร สิงห์เจริญกิจ และ วิภาณี สุขเอิบ (2566). การพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัยโดยใช้กิจกรรมการเล่านิทานและการเล่นสร้างสรรค์. วารสารพุทธศาสตร์ มจร อุบลราชธานี, 5(1): 1759-1767.
Bandura, A. (1986). Social foundations of thought and action: A social cognitive theory. New Jersey: Prentice-Hall.
Kohlberg, L. (1976). Moral stages and moralization: The cognitive-development approach. In T. Lickona (Ed.), Moral Development and Behavior: Theory and Research and Social Issues (pp. 31-53). New York, NY: Holt, Rienhart, and Winston.
Piaget, J. (1960). The moral judement of the child. Illinois: The Free Press.
Skinner, B. F. (2014). Science and human behavior. MA: The B. F.
Tu, T. H. (2001). Teacher –child verbal interactions in preschool science teaching. Iowa State University. [Online]. https://citeseerx.ist.psu.edu/document?repid=rep1&type=pdf&doi=38f4eb21074214111780be3a2d03e72b55eb74fc
