โฆษณาหลอกเด็ก?
คำสำคัญ:
โฆษณา, ผลกระทบของสื่อ, เด็กบทคัดย่อ
บทความนี้ศึกษาเกี่ยวกับผลกระทบของโฆษณาต่อเด็กในวัยก่อนวัยเรียนและวัยเด็กตอนกลาง แรงจูงใจที่นักโฆษณามักใช้ในการสื่อสารกับเด็กมี 4 ด้าน คือ ความเป็นสมาชิกของกลุ่ม (belonging) ความสนุกสนาน (fun) ความอิสระ (freedom) และอำนาจ (power) ซึ่งเป็นแรงจูงใจด้านอารมณ์ เทคนิคการ โฆษณาที่มักพบเสมอคือ การใช้การ์ตูน การใช้ผู้ที่มีชื่อเสียง การใช้เพลง โฆษณาแฝงในรายการ เกมโฆษณา แนวทางการกำกับดูแลการโฆษณาสินค้าสำหรับเด็ก และศึกษาแนวทางการกำกับดูแลโฆษณาสินค้าสำหรับเด็กของประเทศออสเตรเลีย สหราชอาณาจักร เนเธอร์แลนด์ สหรัฐอเมริกา และไทย สำหรับแนวทางของประเทศไทยนั้น เป็นแนวทางกว้างๆ ที่เป็นข้อกำหนดด้านจริยธรรมของนักโฆษณา ซึ่งหากพิจารณาในความเป็นสากล อาจจะพิจารณาเสนอแนะให้ระบุรายละเอียดให้เป็นรูปธรรมในสิ่งที่ควรหรือไม่ควรทำในการโฆษณา เพิ่มแนวทางการปฏิบัติสำหรับสินค้าสำหรับเด็กหรือสินค้าที่เกี่ยวข้องหรืออาจเป็นอันตรายต่อเด็ก และพิจารณาการกำกับดูแลแนวทางการสื่อสารอื่นๆ นอกเหนือจากการสื่อสารการตลาด เช่น การโฆษณาตรง การตลาดออนไลน์ เป็นต้น
References
จูเลียต บี. ชอร์ (2548), คุณหนูนักช็อป เมื่อโฆษณาบอกให้ลูกคุณต้องซื้อ, แปลโดย ศศิวรรณ ปริญญาตร, นครปฐม: มูลนิธิเด็ก.
Auty, S. and Lewis, C. (2004), “Exploring Children’s Choice: The Reminder Effect of Product Placement”, Psychology and Marketing, 21 (9): 697-713.
Austin, M. and Reed, M. (1999), “Targeting Children Online: Internet Advertising Ethics Issues”, Journal of Consumer Marketing, 16 (6): 590-602.
Bergler, R. (1999), “The Effects of Commercial Advertising on Children”, Journal of Advertising, 18: 411-425.
Buckingham, D. (2011), The Material Child: Growing up in Consumer Culture, Cambridge: Polity Press.
Chalvert, S. (2008), “Children as Consumers: Advertising and Marketing”, The Future of Children, 18 (1): 205-234.
Glass, Z. (2007), “The Effectiveness of Product Placement in Video Games”, Journal of Interactive Advertising, 8 (1): 23-32.
Goldstein, J. (1999), “Children and Advertising--the Research”, Advertising and Marketing to Children, 1 (2): 113-118.
Hebden, L. et al. (2011), “Art of Persuasion: An Analysis of Techniques Used to Market Foods to Children”, Journal of Paediatrics and Child Health, 47 (11): 776-782.
Hudson, S. and Elliot, C. (2013), “Measuring the Impact of Product Placement on Children Using Digital Brand Integration”, Journal of Food Products Marketing, 19: 176-200.
John, D. (1999), “Consumer Socialization of Children: A Retrospective Look at Twenty-Five Years of Research”, Journal of Consumer Research, 26 (3): 183-213.
Jose, A. and Saraswathimma, K. (2014), “Effectiveness of Cartoon Character’s in Creating Brand Preference among Kids”, Journal of Economic Development, Management, IT, Finance and Marketing, 6 (1): 61-76.
Kunkel, D. (2001), “Children and Television Advertising”, in Singer, D. and Singer, J. (eds.), Handbook of Children and the Media, London: Sage.
Lawrence, D. and Kids, L. (2003), “The Role of Characters in Kids Marketing”, Advertising and Marketing to Children, 4 (3): 43-48.
Lee, M. et al. (2009), “Playing with Food: Content Analysis of Food Advertising”, The Journal of Consumer Affairs, 43 (1): 129-154.
Marshall, D. (2010), Understanding Children as Consumers, London: Sage.
Moore, E. (2004), “Children and the Changing World of Advertising”, Journal of Business Ethics, 52: 161-167.
Naderer, B. et al. (2017), “Placing Snack in Children’s Movie: Cognitive, Evaluative, and Conative Effect of Product Placement with Character Product Intention”, International of Journal Advertising.
Neeley, S. and Schumann, D. (2004), “Using Animated Spokes-characters in Advertising to Young Children”, Journal of Advertising, 33 (3): 7-23.
O’Sullivan, T. (2005), “Advertising and Children: What Do the Kids Think?”, An International Journal, 8 (4): 371-384.
Oates, C. et al. (2003), “Children’s Understanding of Television Advertising: A Qualitative Approach”, Journal of Marketing Communication, 9 (2): 59-71.
Panic, K. et al. (2013), “Comparing TV Ads and Advergames Targeting Children: The Impact of Persuasion Knowledge on Behavior Response”, Journal of Advertising, 42 (2-3): 264-273.
Rozendaal, E. et al. (2010), “Comparing Children’s and Adults’ Cognitive Advertising Competences in Netherlands”, Journal of Children and Media, 4 (1): 77-89.
Siegel, D. et al. (2001), The Great Tween Buying Machine, Chicago: Dearborn Trade Publishing.
Waiguny, M. et al. (2012), “Entertainment Matters! The Relationship between Challenge and Persuasiveness of Advergame for Children”, Journal of Marketing Communications, 18 (1): 69-89.
สื่อออนไลน์
แนวปฏิบัติด้านการโฆษณาสินค้าสำหรับเด็ก, สืบค้นเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2561 จาก
https://www.adassothai.com/index.php/main/law_regulation_detail/131
วัยทวีนส์"เด็กไทยพันธุ์ใหม่ เสพติดแบรนด์-กินจั๊งฟู้ด-สังคมบนเน็ต, สืบค้นเมื่อ 15 กุมภาพันธ์ 2561 จาก https://www.teenpath.net/content.asp?ID=108#.WsG51ejFKM8
Australia Association of National Advertiser, AANA Code for Advertising to Children, retrieved 15 February 2018 from https://aana.com.au/content/uploads/2014/05/AANA-Code-For-Marketing-Advertising-Communications-To-Children.pdf
Self-Regulatory Guidelines for Children Advertising, Children’s Advertising Review Unit (CARU), retrieved 15 February 2018 from https://www.asrcreviews.org/wp-content/uploads/2012/04/Self-Regulatory-Program-for-Childrens-Advertising-Revised-2014-.pdf
Shevy, M. and Hung, K. (2013), Music in television advertising and other persuasive media, Applications: Music and sound in Multimedia, retrieved 15 February 2018 from https://cdmc.georgetown.edu/wp-content/uploads/2014/02/Role-of-music-and-audio-features_Calvert.pdf.
Television Advertising Standard Code UK, The Broadcast committee of advertising practice, retrieved 15 February 2018 from https://www.asa.org.uk/codes-and-rulings/advertising-codes.html
The Dutch Advertising Code, retrieved 15 February 2018 from https://www.reclamecode.nl /bijlagen/dutch_advertising_code.pdf