Guidelines for Organizing Participatory Activities to Create Youth as Local Cultural Communicators: Lessons from the Central Region of Thailand
Keywords:
Activity management approach, Participatory, Local culture, Youth, CommunicatorAbstract
The objectives of this study were to 1. study the lessons learned from the participatory activity management approach to create youths as community cultural communicators from the operating areas of the central region of three provinces, Ang Thong Province, Phra Nakhon Si Ayutthaya Province, and Suphan Buri Province, 2. evaluate the knowledge, awareness, and self-esteem of youths who participated in the activity. There were a total of 150 young people involved, with 10 students selected from each of the five participating schools in each province. Participatory observation, focus group discussion, interview, and survey were used as data collection methods. The results showed that 1. Guidelines for organizing activity should consider (1) selecting target groups, (2) defining goals, (3) determining the duration, (4) designing the activity to focus on creating shared experiences and connecting knowledge to implementation, (5) selecting local wisdom scholars to disseminate local wisdom and culture, and (6) evaluating the activity. 2.The results of the outcomes affecting youths who participated in the activity showed that, in general, they gained more knowledge, awareness, and self-esteem. This result reflects that the aforementioned activity management approach was effective with the target group and can be applied in other areas.
References
กรรณิการ์ เพ็งปรางค์ และกาญจนา แก้วเทพ. (2548). การมีส่วนร่วมในการสื่อสาร : จากแนวคิดสู่การปฏิบัติจริง. วารสารนิเทศศาสตร์, 23(3-4), 62-81.
กริ่งกาญจน์ เจริญกุล ทิวาวรรณ ชัยขาว และเชวง ไชยวรรณ. (2564). กระบวนการเรียนรู้เพื่อการสร้างสรรค์นวัตกรรมสื่อเพื่อพัฒนาการเรียนรู้ของสังคม. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 9(2), 168-179.
กาญจนา แก้วเทพ. (2558). หน่วยที่ 13 การสื่อสารกับการพัฒนาศาสนาและวัฒนธรรม ในเอกสารการสอนชุดวิชาการสื่อสารกับการพัฒนา หน่วยที่ 9-15 (น.1-71). นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ณัฐวดี ใจแสวงทรัพย์และอุบลวรรณ หงษวิทยากร. (2557). การสร้างเสริมทุนชุมชนผ่านการเรียนรู้การสร้างสื่อศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่น. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 9(2), 452–464.
ทับทิม เป็งมล. (2564). กระบวนการสืบทอดวัฒนธรรมกลุ่มชาติพันธุ์ลาหู่ดำในกลุ่มเด็กและเยาวชน พื้นที่การท่องเที่ยวชุมชนบ้านจ่าโบ่ อำเภอปางมะผ้า จังหวัดแม่ฮ่องสอน. วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ วิทยาเขตแม่ฮ่องสอน.
นิทัศน์ วงศ์ธนาวดี. (2559). การสื่อความหมายทางวัฒนธรรมภายใต้โครงการจากงานวิจัยสู่อุทยานการเรียนรู้ TK park. วารสารครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา, 10(1), 79-102.
ปาริชาต สถาปิตานนท์ และคณะ. (2549). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วมและการพัฒนาชุมชน : จากแนวคิดสู่ปฏิบัติการวิจัยในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พวงชมพู ไชยอาลา แสงรุ่งเรืองโรจน์. (2556). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วม : กลไกในขับเคลื่อนแนวคิดสู่การปฏิบัติภายใต้กระบวนทัศน์การพัฒนาแบบทางเลือก. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 30(2), 23-42.
ภคพล รอบคอบและพัชนี เชยจรรยา. (2563). การสื่อสารเพื่อถ่ายทอดภูมิปัญญาและการสืบสานการทอผ้าพื้นเมืองของชุมชนบ้านนาป่าหนาด อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. งานประชุมวิชาการระดับชาติครั้งที่ 12 มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. วันที่ 9-10 กรกฎาคม 2563, 2023-2033. นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ศศโสฬส จิตรวานิชกุล. (2560). กระบวนการสื่อสารเพื่อพัฒนาเด็กและเยาวชนในชุมชน. วารสารศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 10(2), 7-46.
สุธนิต เวชโชและใจทิพย์ ณ สงขลา. (2560). แนวคิดทฤษฎีกิจกรรม : กรณีศึกษาแฟ้มสะสมผลงานอิเล็กทรอนิกส์แบบสะท้อนคิด. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 12(4), 681-694.
หฤทัย ปัญญาวุธตระกูล. (2565). การผลิตสื่อเผยแพร่ภูมิปัญญาท้องถิ่นโดยการมีส่วนร่วมของแกนนำเยาวชนชุมชนบางลำพู. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(10), 49-61.
อภินันท์ ธรรมเสนา. (2560). บทเรียนการใช้ประโยชน์จากงานวิจัยกรณีการพัฒนาความสามารถทางการสื่อสารของเยาวชนกลุ่มชาติพันธุ์ จังหวัดศรีสะเกษ. ในสมสุข หินวิมาน (บรรณาธิการ), การใช้ประโยชน์จากงานวิจัยด้วยเครื่องมือการสื่อสาร : การพัฒนากลุ่มคน (น. 17-91). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
อรมน ปั้นทองและวรวิทย์ ประสิทธิ์ผล. (2564). แนวทางการสื่อสารเพื่อสืบทอดมรดกทางวัฒนธรรมหัตถกรรมผ้าทอไทยพบวนบ้านใหม่ จังหวัดนครนายก. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเอเชียอาคเนย์, 5(1), 146-160.
อัจฉราวรรณ อิศรางกูร ณ อยุธยา. (2559). หน่วยที่ 11 การบริหารจัดการและกลยุทธ์การสื่อสารเพื่ออนุรักษ์และสืบทอดวัฒนธรรมชุมชน ในเอกสารการสอนชุดวิชาการบริหารจัดการและกลยุทธ์การสื่อสารชุมชน หน่วยที่ 11-15 (น. 1-73). นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อาชวิชญ์ กฤษณสุวรรณ. (2565). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วมเพื่อสร้างเครือข่ายพลังเยาวชนตระหนักรู้ด้านสิ่งแวดล้อม. วารสารนักบริหาร, 42(1), 94-114.
อานนท์ บัวภาและมาโนช ชุ่มเมืองปัก. (2564). การสื่อสารแบบมีส่วนร่วมของสภาเด็กและเยาวชนแห่งประเทศไทยกับการพัฒนาศักยภาพของเยาวชนไทย. วารสารนิเทศศาสตรธุรกิจบัณฑิตย์, 15(2), 206-234.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2023 The journal of social communication innovation

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
