การพัฒนาชุมชนเชิงพุทธบูรณาการ
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการพัฒนาชุมชนเชิงพุทธบูรณาการ พบว่า กระบวนการพัฒนาชุมชน เป็นกระบวนการที่มุ่งเสริมสร้างความเป็นอยู่ของประชาชนให้ดีขึ้น โดยความร่วมมือของหน่วยงานภาครัฐกับประชาชนในชุมชนนั้น ได้มีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชนของตนเอง เพื่อให้เกิดความเจริญในทุก ๆ ด้าน ทั้งทางด้านเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม ประชาชนมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น การพัฒนาชุมชนเชิงพุทธบูรณาการ เป็นการกล่าวถึงการนำหลักธรรมทางพระพุทธศาสนามาบูรณาการเพื่อนำไปใช้ในการพัฒนาชุมชน บทความวิชาการนี้มุ่งศึกษา นิยามและ หลักแนวคิดการพัฒนาอย่างยั่งยืน ความจำเป็นในการพัฒนาอย่างยั่งยืน กระบวนการพัฒนาแบบยั่งยืน ความหมายและแนวคิดของกับการพัฒนาชุมชน และการนำหลักสาราณียธรรมมาบูรณาการกับการพัฒนาชุมชน
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงพิมพ์กับวารสารวิจยวิชาการ ถือเป็นข้อคิดเห็น และความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
2. บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิจยวิชาการ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิจยวิชาการ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่ง ส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อการกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิจยวิชาการก่อนเท่านั้น
References
2. เกื้อวงศ์ บุญสิน. (2538). ประชากรกับการพัฒนา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
3. คณาจารย์สถาบันราชภัฎสวนดุสิต. (2543). ความจริงของชีวิต. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สถาบันราชภัฎสวนดุสิต.
4. คณาจารย์สำนักพิมพ์เลี่ยงเซียง. (2546). หนังสือบูรณาการแผนใหม่ นักธรรมชั้นตรี. กรุงเทพฯ: เลี่ยงเซียง.
5. โฆสิต ปั้นเปี่ยมรัชฎ์. (2532). การพัฒนาประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและการศึกษาแห่งชาติ.
6. ชัยอนันต์ สมุทวานิช. (2541). ทฤษฎีใหม่: มิติที่ยิ่งใหญ่ทางความคิด. กรุงเทพฯ: บริษัทสุขุมและบุตรจำกัด.
7. ชิรวัฒน์ นิจเนตร. (2528). การศึกษากับสังคมการพัฒนาชุมชน เอกสารนิเทศการศึกษา ฉบับที่ 269. กรุงเทพฯ: หน่วยศึกษานิเทศก์ กรมการฝึกหัดครู.
8. ทองหล่อ วงษ์ธรรมา. (2538). ปรัชญา 201 พุทธศาสน์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอ.เอส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
9. พระเทพวิสุทธิกวี (พิจิตร ฐิตวณฺโณ). (2543). การพัฒนาจิต. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมกุฏราชวิทยาลัย.
10. พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
11. พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2539). การศึกษาเพื่ออารยธรรมที่ยั่งยืน. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มูลนิธิพุทธธรรม.
12. พระไพศาล วิสาโล. (2543). พุทธธรรมกับการพัฒนาสังคม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
13. พระราชธรรมนิเทศ (ระแบบ ฐิญาโณ). (2539). ธรรมะสำหรับประชาชน. กรุงเทพฯ: บริษัท คลังวิชา จำกัด.
14. พัฒน์ บุณยรัตนพันธ์. (2517). การสร้างพลังชุมชนโดยขบวนการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: วัฒนาพานิช.
15. ไพฑูรย์ เครือแก้ว. (2518). ลักษณะสังคมไทย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์บพิธ.
16. ไพรัตน์ เดชะรินทร์. (2524). การบริหารงานพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพนิช.
17. ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์ พับลิชชั่นส์.
18. วันรักษ์ มิ่งมณีนาคิน. (2531). การพัฒนาชนบทไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
19. วิทยากร เชียงกูล. (2540). เพื่อศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มิ่งมิตร.
20. วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2532). หลักการพัฒนาชุมชนการพัฒนาชุมชนประยุกต์. กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.
21. สนธยา พลศรี. (2545). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
22. สมพร เทพสิทธา. (2536). การพัฒนาแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สมชายการพิมพ์.
23. สมาน รังสิโยกฤษฏ์. (2546). การบริหาราชการไทย อดีต ปัจจุบัน อนาคต. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: บรรณกิจ.