ดนตรีกลุ่มชาติพันธุ์ม้ง จังหวัดพิษณุโลก สู่การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อต่อยอดทางวัฒนธรรมดนตรีของชาวม้ง เชื่อมโยงไปสู่การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในพื้นที่จังหวัดพิษณุโลก เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ ดำเนินการวิจัยโดยการลงพื้นเก็บข้อมูลภาคสนาม การสัมภาษณ์แบบรายบุคคลผู้นำจิตวิญญาณ ผู้นำชุมชน หัวน้าชนเผ่า โดยเฉพาะนักดนตรี การสังเกตและการสัมภาษณ์แบบมีส่วนร่วมในเขตพื้นที่อาศัยของชาติพันธุ์ม้ง อำเภอชาติตระการและอำเภอนครไทย จังหวัดพิษณุโลก ผลการวิจัย พบว่า ดนตรีของชาวม้งมีอัตลักษณ์ที่เครื่องดนตรีโดยเฉพาะเก้งและจั๊วะเป็นสื่อกลางของความเชื่อประเพณีวัฒนธรรม มีการสื่อสารกันระหว่างบุคคลด้วยดนตรีแต่เดิมดนตรีม้งใช้ในพิธีกรรมเป็นส่วนใหญ่ ในปัจจุบันพลวัตทางวัฒนธรรมดนตรีม้งได้เชื่อมโยงกับประเพณีปีใหม่ที่จัดขึ้นในช่วงเดือนธันวาคมของทุกปีในพื้นที่บ้านน้ำจวง อำเภอชาติตระการ และพื้นที่บ้านห้วยน้ำไซ อำเภอนครไทย จังหวัดพิษณุโลก เนื่องด้วยดนตรีมีความเชื่อมโยงกับประเพณีวัฒนธรรม การละเล่น และการดำเนินวิถีชีวิต จึงทำให้ดนตรีเป็นฐานทางวัฒนธรรม มีบทบาทสำคัญต่อการจัดงานฉลองปีใหม่ม้ง ส่งผลให้เกิดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในพื้นที่และเพิ่มมูลค่าทางสังคม จนก่อให้เกิดความสำคัญของชนเผ่าต่อสังคมภายนอก จากผลการวิจัยทำให้ได้รับการสนับสนุนจากองค์การบริหารส่วนจังหวัดพิษณุโลกสำหรับการจัดงานปีใหม่ม้ง ประจำปี 2565 เป็นปีแรก และเกิดกระแสการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตพื้นที่จังหวัดพิษณุโลก
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงพิมพ์กับวารสารวิจยวิชาการ ถือเป็นข้อคิดเห็น และความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
2. บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิจยวิชาการ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิจยวิชาการ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่ง ส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อการกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิจยวิชาการก่อนเท่านั้น
References
งามพิศ สัตย์สงวน. (2558). การวิจัยเชิงคุณภาพทางมานุษยวิทยา. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ใจ แซ่ย่า (2565, 6 กรกฎาคม). ความเชื่อเรื่องการเป่าเก้งสื่อสารระหว่างภพมนุษย์กับภพของวิญญาณ. (โสภณ ลาวรรณ์, ผู้สัมภาษณ์)
ประเวช แซ่หยาง. (2565, 6 กรกฎาคม). ธรรมเนียมประเพณีสำหรับการเป่าเก้งหรือแคนม้ง ประกอบการตีจั๊วะในพิธีศพของชาวม้ง. (โสภณ ลาวรรณ์, ผู้สัมภาษณ์)
เปรี๊ยะท้ง ฤทธิ์เนติ. (2565, 6 กรกฎาคม). โอกาสในการเป่าจาเครื่องดนตรีม้งที่ทำจากทองเหลือง. (โสภณ ลาวรรณ์, ผู้สัมภาษณ์)
ยศ สัตสมบัติ. (2556). มนุษย์กับวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ลีคึก ฤทธิ์เนติกุล. (2540). การปรับตัวกับวิถีชีวิตใหม่ในชุมชนเมืองของชาวเขาเผ่าม้ง : กรณีศึกษาเขตอำเภอเมืองเชียงใหม่. (รายงานการวิจัย). ศูนย์พัฒนาและสงเคราะห์ชาวเขา จังหวัดเชียงใหม่ กรมประชาสงเคราะห์ : สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.
วา แซ่หยาง (2565, 24 ธันวาคม). ข้อกำหนดของการตีจั๊วะ (กลอง) ของชาวม้ง. (โสภณ ลาวรรณ์, ผู้สัมภาษณ์)
อินธิรา อ่อนคำ. (2564). วิถีชีวิตของกลุ่มชาติพันธุ์ม้ง : กรณีศึกษาบ้านแม่สาใหม่ ตำบลโป่งแยง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วารสารศิลปศาสตร์ปริทัศน์, 16(1), 28-29.
Blacking, J. (1973). How musical is man?. Seattle : University of Washington Press.
Maslow, A.H. (2013). A Theory of Human Motivation (original work published 1943). Connecticut : Martino Publishing.
Thao, C. (2013) Cultural environment of the traditional Hmong community, Ban Nam Bong and Ban Huai Hai, Mueang Tai, Houaphan Province, Lao PDR. Bangkok : Silpakorn University.