การวิเคราะห์ศักยภาพการสื่อสารแจ้งเหตุ ระบบเฝ้าระวังและแจ้งเหตุของเครือข่ายเฝ้าระวังความปลอดภัย เทศบาลนครรังสิต จังหวัดปทุมธานี

Main Article Content

กรรณิกา กุกุดเรือ
จิราพร พวงอินทร์
ภีมพจน์ น้อมชอบพิทักษ์
ศิลป์สุภา ศิริชัย

บทคัดย่อ

การบริหารจัดการให้เมืองปลอดภัย โดยเฉพาะการจัดการเชิงพื้นที่ เป็นหนึ่งความท้าทายของการเติบโตของเมือง บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ศักยภาพการสื่อสารแจ้งเหตุ และระบบเฝ้าระวังและแจ้งเหตุ ของเครือข่ายเฝ้าระวังความปลอดภัย รวมถึงปัญหาอุปสรรค ตลอดจนแนวทางแก้ไข พื้นที่นำร่องการศึกษา คือ เทศบาลนครรังสิต จังหวัดปทุมธานี ใช้รูปแบบการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึกและการสนทนากลุ่ม คัดเลือกชุมชนเป้าหมายและผู้ให้ข้อมูลสำคัญแบบเฉพาะเจาะจง รวมทั้งหมด 60 คน ประกอบด้วย ผู้บริหารของเทศบาลนครรังสิต เจ้าหน้าที่ตำรวจ สถานีตำรวจภูธรประตูน้ำจุฬาลงกรณ์ ผู้นำชุมชนและประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ 5 ชุมชน ได้แก่ ชุมชนตลาดรังสิต ชุมชนกำนันสังวาลย์ ชุมชนซอย 83 ชุมชนคุ้มเกล้าเจริญสุข (ไทเทยิ่น) และหมู่บ้านเอื้ออาทรรังสิตคลอง 1 ผลการวิจัย พบว่า 1) เครือข่ายเฝ้าระวังความปลอดภัยของเทศบาลนครรังสิต มีศักยภาพในการสื่อสารแจ้งเหตุ และมีระบบเฝ้าระวังและแจ้งเหตุที่มีประสิทธิภาพ อย่างไรก็ตาม ยังต้องการเพิ่มศักยภาพดังกล่าวให้รวดเร็วและมีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น ทั้งนี้ ประสิทธิภาพการสื่อสารแจ้งเหตุและระบบเฝ้าระวังและแจ้งเหตุในพื้นที่ พบว่าเกิดจากความเข้มแข็งของเครือข่ายเฝ้าระวังความปลอดภัยที่ประสานร่วมมือกัน และ 2) ปัญหาและอุปสรรคที่พบคือ การบูรณาการบริหารจัดการงานร่วมกันของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง อาทิ การสนับสนุนบทบาทของเครือข่ายอาสาสมัครป้องกันภัยฝ่ายพลเรือน (อปพร.) ความรวดเร็วในการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ประสิทธิภาพของช่องทางการสื่อสาร กลไกการแจ้งเหตุ ซึ่งส่งผลนำไปสู่ความล่าช้าในการตอบสนองหรือให้ความช่วยเหลือ ข้อเสนอแนะแนวทางแก้ไข เช่น การวางแผนบูรณาการทำงานของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เพิ่มการสนับสนุนการทำงานของ อปพร. เพิ่มวงรอบของสายตรวจ ติดตั้งกล้องวงจรปิดให้ครอบคลุมพื้นที่ รวมถึงนำเทคโนโลยีที่ทันสมัยและประชาชนสามารถเข้าถึงได้ง่ายเข้ามาช่วยในการสื่อสาร เฝ้าระวังและแจ้งเหตุ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
กุกุดเรือ ก., พวงอินทร์ จ., น้อมชอบพิทักษ์ ภ., & ศิริชัย ศ. (2025). การวิเคราะห์ศักยภาพการสื่อสารแจ้งเหตุ ระบบเฝ้าระวังและแจ้งเหตุของเครือข่ายเฝ้าระวังความปลอดภัย เทศบาลนครรังสิต จังหวัดปทุมธานี . วารสารวิจยวิชาการ, 8(4), 329–348. https://doi.org/10.14456/jra.2025.97
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กริช ฤทธิลี, สังคม ศุภรัตนกุล, ธนกฤต ทุริสุทธิ์ และพงษ์ศักดิ์ ศรีจันทร์. (2560). การกำหนดยุทธศาสตร์การเสริมสร้างศักยภาพอาสาสมัครป้องกันภัยฝ่ายพลเรือน (อปพร.) ในกำกับขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดอุดรธานี. วารสารวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 12(39), 101-110.

ชโรชัย ชัยวิลาศ, พรรณรจน์ แก้ววิเศษ, มณีรัตน์ คำอินทา, อัยญาดา แก้วกำแพง และนันทพันธ์ คดคง. (2565). การมีส่วนร่วมของประชาชนต่อการพัฒนาท้องถิ่น. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 8(9), 427-437.

ณัชชา ศิรินธนาธร. (2563). เอกสารคำสอนการสื่อสารเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. เข้าถึงได้จาก https://e- book.npru.ac.th/?act= MDEwMF9ib29rX2 RldGFpbC5waHA=&bid=277

ณัฐธิดา เย็นบำรุง. (2562). เมืองรังสิต นวัตกรรมพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ. เข้าถึงได้จาก http://www.furd.in. th/cities/articles/view/Drq7QbbzQdkz/

ดวงอนุชา บุตรชาติ. (2564). ศึกษาการพัฒนาระบบรับแจ้งเหตุฉุกเฉินผ่านแอปพลิเคชันและการประยุกต์ใช้โมเดลการเรียนรู้ของเครื่องเพื่อช่วยตัดสินใจสั่งการ. (วิทยานิพนธ์วิศวกรรมศาสตรมหาบัณฑิต). บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณทิต.

ทรงพล สีมารัตน์. (2562). ความปลอดภัยในชุมชน. เข้าถึงได้จาก https://prezi.com /28qjbwidt6e4/presentation/?frame=6ac834cc920be1d70d913a50790da25eef17a87f

นริศา สุมะมานนท์. (2564). ชวนดูระบบ SMS ข้อความเตือนภัยฉุกเฉินจาก 4 ทวีปทั่วโลก. Urban creature. เข้าถึงได้จาก https://urbancreature.co/emergency-alerts/

นฤมล อมรรัตน์วิทยา และจรัส อติวิทยาภรณ์. (2564). ประสิทธิภาพการสื่อสารภายในองค์กร: กรณีศึกษาโรงเรียนคุณธรรมวิทยาหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 12 (น. 1035-1048). สงขลา : มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.

นิภาพร สงคำ. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการสื่อสารภายในมหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง. (วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต). บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ปวีณา ลิมปิทีปราการ, พัจนภา ธานี, ปณิย ขีนทัพไทย และปัณฑิตา สุขุมาลย์. (2565). การพัฒนาระบบการสื่อสารแบบ Real time สำหรับระบบบริการการแพทย์ฉุกเฉินในผู้สูงอายุเขตอำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 12 (น. 762-774). สงขลา : มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.

ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ.2561-2580. (2561, 13 ตุลาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 135 ตอนที่ 82 ก, หน้า 30-44.

วริทธิ์ อนันตสิทธิพงศ์. (2558). หน่วยที่ 2 การสร้างเสริมความปลอดภัยในชุมชน. เข้าถึงได้จาก https://sites.google.com/a/ckw.ac.th/kurwarit/khru-phu-sxn

สุธาวี กลิ่นอุบล. (2562). การมีส่วนร่วมของชุมชนต่อความสำเร็จในการพัฒนาชุมชนตามแนวทางปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง บ้านหัวเขาจีน ตำบลห้วยยางโทน อำเภอปากท่อ จังหวัดราชบุรี. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

อรวรรณ น้อยวัฒน์. (2556). กระบวนการจัดการความรู้และเทคโนโลยีสารสนเทศในด้านการจัดการความรู้. เข้าถึงได้จาก https://www.stou.ac.th/schools/shs/ booklet/book56_ 3/km.html

Atinga, R. A., Agyepong, I. A. & Esena, R. K. (2019). Willing but unable? Extending theory to investigate community capacity to participate in Ghana’s community-based health planning and service implementation. Evaluation and Program Planning, 72, 170-178.

Phatphicha, L. (2020). SmartBlock: ออกแบบย่านอัจฉริยะให้เวิร์ก ‘พื้นที่ & เทคโนโลยี’ ต้องแมตช์กัน. เข้าถึงได้จาก https://www.salika.co/2020/08/22/thailand-smart-city-charter/

Piškur, B., et al. (2014). Participation and social participation: are they distinct concepts?. Clin Rehabil, 28(3), 211-220. doi: 10.1177/0269215513499029