การวิจัยเกี่ยวกับการกระทำความผิดของเด็กและเยาวชนในประเทศไทย: เปรียบเทียบหลักเกณฑ์ทางกฎหมายกับมลรัฐอินเดียนา ประเทศสหรัฐอเมริกา

ปพนธีร์ ธีระพันธ์

ผู้แต่ง

  • ปพนธีร์ ธีระพันธ์ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ

คำสำคัญ:

วิจัย, การกระทำความผิด, เด็กและเยาวชน

บทคัดย่อ

การวิจัยเป็นอีกหนึ่งความรับผิดชอบของอาจารย์ในมหาวิทยาลัย งานวิจัยจะถูกในไปใช้อย่างมีเหตุผลในการพัฒนาประเทศ การทำวิจัยจึงมีความสำคัญต่อสังคมส่วนรวม สำหรับการวิจัยเกี่ยวกับการกระทำความผิดของเด็กและเยาวชน รวมถึงกระบวนการยุติธรรมทางอาญาสำหรับเด็กและเยาวชนนั้น นักวิจัยในประเทศไทยต้องประสบกับปัญหาของการเข้าถึงข้อมูล โดยเฉพาะกับข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับผู้กระทำความผิดที่เป็นเด็กและเยาวชนด้วยแล้ว ในทางปฏิบัติการเข้าถึงข้อมูลเหล่านั้นมักเกิดขึ้นได้ยาก เนื่องจากหน่วยงานที่ครอบครองข้อมูลดังกล่าวมักจะปฏิเสธการเข้าถึงเหล่านั้นด้วยเหตุผลที่ว่าต้องการรักษาสวัสดิภาพและอนาคตของเด็กและเยาวชนผู้กระทำความผิด และไม่อยากตีตราบาปโดยการให้ข้อมูลต่อบุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องกับคดี

ด้วยเหตุข้างต้น การพัฒนาความรู้ต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการกระทำความผิดของเด็กและเยาวชน รวมถึงกระบวนการยุติธรรมทางอาญาสำหรับเด็กและเยาวชนในประเทศไทยจึงเกิดขึ้นได้ยากตามไปด้วยงานชิ้นนี้จึงเสนอให้มีการแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวข้อง โดยการกำหนดหลักเกณฑ์ในการพิจารณาเพื่อให้การเข้าถึงข้อมูลเพื่อการวิจัยทำได้สะดวกดังเช่นกฎหมายของมลรัฐอินเดียนา ประเทศสหรัฐอเมริกา ผ่านการทำคำขอมาเป็นลายลักษณ์อักษร ชี้แจงรายละเอียดของงานวิจัย รวมถึงมีมาตรการในการปกป้องข้อมูลดังกล่าวมิให้ถูกเปิดเผย

References

พรชัย ขันตี และคณะ. (2558). ทฤษฎีทางอาชญาวิทยา: หลักการ งานวิจัย และนโยบายประยุกต์. กรุงเทพฯ: สำ

หนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรังสิต. หน้า 3-4.

ปพนธีร์ ธีระพันธ์. (2561). แนวทางการพัฒนาการเบี่ยงเบนคดีในชั้นสอบสวนที่เด็กและเยาวชนเป็นผู้กระทำ

ความผิด. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 47(2), 365-366.

มาตรา 5 แห่งพระราชบัญญัติการอุดมศึกษา พ.ศ. 2562

มาตรา 26 แห่งพระราชบัญญัติการอุดมศึกษา พ.ศ. 2562

สุนีย์ มัลลิกะมาลย์. (2560). วิธีวิทยาการวิจัยทางนิติศาสตร์และสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ: บริษัท อาร์ทิพาเนีย

จำกัด. หน้า 11.

มาตรา 6 แห่งพระราชบัญญัติการอุดมศึกษา พ.ศ. 2562

คณะครุศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช. (ม.ป.ป.). ประโยชน์ของการวิจัย. สืบค้น 30 กรกฎาคม 2563,

จาก http://comedu.nstru.ac.th/5581135032/index.php/2016-03-23-07-51-36/2016-02-15-06-51-

/4

ประสบการณ์การทำวิจัยของผู้เขียน.

มาตรา 130 แห่งพระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว พ.ศ. 2553

ประเทือง ธนิยผล. (2561). กฎหมายเกี่ยวกับการกระทำผิดของเด็กและเยาวชนและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและ

ครอบครัว. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง. หน้า 205-206.

มาตรา 192 แห่งพระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว พ.ศ. 2553

สหรัฐ กิติศุภการ. (2562). คำอธิบายพระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและ

ครอบครัว พ.ศ. 2553. กรุงเทพฯ: บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน). หน้า 309-310.

ปพนธีร์ ธีระพันธ์. (2561). คดีเยาวชนและครอบครัว. กรุงเทพฯ: นิติธรรม. หน้า 136-137.

Section 31-39-1-2Indiana Code

Section 31-39-2-11 Indiana Code

Section 31-39-1-1 Indiana Code

พรชัย ขันตี และคณะ. เล่มเดิม. หน้า 275.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2020-12-31