ปัจจัยภายในบุคคลและปัจจัยทางสังคมที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 ของนิสิตมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเชิงสหสัมพันธ์นี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อ 1) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยภายในบุคคล ได้แก่ การร่วมรู้สึก การตระหนักรู้ในสถานการณ์ การกำกับตนเอง และปัจจัยทางสังคม ได้แก่ อิทธิพลทางสังคม กับพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 ของนิสิตปริญญาตรี มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ 2) ทำนายพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 ของนิสิตปริญญาตรี มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ด้วยปัจจัยภายในบุคคล ได้แก่ การร่วมรู้สึก การตระหนักรู้ในสถานการณ์ การกำกับตนเอง และปัจจัยทางสังคม ได้แก่ อิทธิพลทางสังคม กลุ่มตัวอย่างเป็นนิสิตปริญญาตรี มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ จำนวน 120 คน โดยเลือกกลุ่มตัวอย่างตามความสะดวก เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบวัดที่สร้างขึ้นจำนวน 5 ฉบับ เป็นมาตรวัดแบบประเมินค่า 6 ระดับ ซึ่งแบบวัดมีค่าความเชื่อมั่นสัมประสิทธิ์แอลฟาอยู่ระหว่าง .72 ถึง .87 สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูลเพื่อทดสอบสมมติฐานครั้งนี้ ได้แก่ สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน (Pearson Correlation) และ การวิเคราะห์เชิงถดถอยพหุคูณ (Multiple Linear Regression) ด้วยวิธี Enter ผลการวิจัยพบว่า 1) ปัจจัยภายในบุคคล (การร่วมรู้สึกต่อพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 การตระหนักรู้ในสถานการณ์ต่อพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 การกำกับตนเองต่อพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19) และอิทธิพลทางสังคมต่อพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 มีความสัมพันธ์ทางบวกกับพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 โดยทุกค่ามีสหสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .001 2) ปัจจัยภายในบุคคล (การร่วมรู้สึกต่อพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 การตระหนักรู้ในสถานการณ์ต่อพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 การกำกับตนเองต่อพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19) และอิทธิพลทางสังคมต่อพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 สามารถร่วมกันทำนายพฤติกรรมการป้องกันตนเองจากโควิด 19 ได้ร้อยละ 47 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001
Article Details
การคัดลอก ตีพิมพ์ซ้ำ การเผยแพร่ซ้ำบทความใด ๆ ก็ตามที่ปรากฎอยู่ในวารสารมนุษยศาสตร์ปริทรรศน์ ถือเป็นการละเมิดสิทธิในความเป็นเจ้าของของบทความดังกล่าวที่ปรากฎอยู่ในวารสารมนุษยศาสตร์ปริทรรศน์ กรุณาติดต่อ MPJHthaijo@gmail.com เพื่อขออนุญาตคัดลอก ตีพิมพ์ซ้ำ เผยแพร่ซ้ำบทความใด ๆ ก็ตามที่ปรากฎอยู่ในวารสารมนุษยศาสตร์ปริทรรศน์ ลงในสื่อสิ่งพิมพ์ต่าง ๆ หรือสื่อออนไลน์
เอกสารอ้างอิง
กรมควบคุมโรค. (2563). คู่มือการป้องกันและควบคุมโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 สำหรับประชาชน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุม
สหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
................ (2564). โรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19. เข้าถึงได้จาก
https://ddc.moph.go.th/viralpneumonia/index.php
กรรณิการ์ พันทอง. (2550). การศึกษาและพัฒนาความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของนักเรียนวัยรุ่น. (ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต
สาขาวิชาจิตวิทยาการแนะแนว). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ดวงกมลชนก ตั้งวิฑูรย์. (2559). ผลการใช้โปรแกรมพัฒนาความเห็นอกเห็นใจโดยใช้บทบาทสมมติของเด็กปฐมวัย. (ปริญญาการ
ศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการวิจัยและพัฒนาศักยภาพมนุษย์ แขนงจิตวิทยาการศึกษา). บัณฑิตวิทยาลัย:
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นาถติยา สุภาปุ. (2559). ผลของการใช้โปรแกรมการกำกับตนเองด้านการออกกำลังกายต่อระดับความดันโลหิตในผู้สูงอายุโรค
ความดันโลหิตสูงชนิดไม่ทราบสาเหตุ. (ปริญญาพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพยาบาลเวชปฏิบัติชุมชน).
บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
พลรพี ทุมมาพันธ์. (2554). ผลการใช้โปรแกรมการกำกับตนเองร่วมกับการสนับสนุนทางสังคมของครูที่มีต่อพฤติกรรมของนักเรียน
ระดับประถมศึกษาที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนต่ำกว่าความสามารถที่แท้จริง. (ปริญญาวิทยาศาสตรดุษฎีบัณฑิต
สาขาวิชาการวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ประยุกต์). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
มยุรี บญเยี่ยม. (2545). การพัฒนาชุดการเรียนเรื่อง “ความน่าจะเป็น” โดยใชว้ิธีแก้ปัญหาเพื่อส่งเสริมความตระหนักในการรู้คิด
ของนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง สถาบันเทคโนโลยีราชมงคล. (ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชา
การมัธยมศึกษา). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วิลาวรรณ บุญชัง. (2546). การตรวจสอบความเที่ยงตรงเชิงโครงสร้างของแบบทดสอบวัดกระบวนการในการกำกับตนเองในการ
เรียนวิชาคณิตศาสตร์ตามแนวทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคมของบันดูรา. (ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาวัดผล
การศึกษา). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุริยา ฟองเกิด, สรวงทิพย์ ภู่กฤษณา, มนทรา ตั้งจิรวัฒนา, และสิบตระกูล ตันตลานุกูล. (2560). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรม
การสร้างเสริมสุขภาพของวัยรุ่นไทย. วารสารพยาบาลกระทรวงสาธารณสุข. 27, 196-209.
สุรีพร แสงสุวรรณ, วรรณิภา อัศวชัยสุวิกรม, และพรนภา หอมสินธุ์. (2554). ผลของการใช้โปรแกรมการกำกับตนเองด้วยข้อมูล
ทางคลินิกต่อพฤติกรรมการรับประทานอาหารและระดับน้ำตาลในเลือดของผู้ป่วยเบาหวานที่ไม่สามารถควบคุมระดับ
น้ำตาลในเลือด. วารสารคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 9(3), 54-64.
Bandura, A. (1991). Social Cognitive Theory of Self-Regulation. Organizational Behavior and Human Decision
Processes. 50(2), 248-287.
Endsley, M. R. (1988). Design and evaluation for situation awareness enhancement. In Proceedings of the
Human Factors Society 32nd Annual Meeting (pp. 97-101). Santa Monica, CA: Human Factors Society.
Fisher, J. D., & Misovich, S.J. (1990). Social Influence and AIDS-Preventive Behavior. Retrieved from
https://www.academia.edu/36693176/_1990_Social_Influence_and_AIDS_Preventive_Behavior
Friedkin, N. E., & Johnsen, E. C. (1990). Social Influence and Opinions. Journal of Mathematical Sociology.
(3-4), 193-205.
Goleman, D. (1998). Working with emotional intelligence. New York: Bantam Books.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2010). Multivariate Data Analysis. (7th ed.). New York:
Pearson.
Jamaludin, S., Azmir, N. A., Ayob, A. F. M., & Zainal, N. (2020). COVID-19 exit strategy: Transitioning towards a
New Normal. Annals of Medicine and Surgery. 59, 165–170.
Jetten, J., Reicher, S., Haslam, S. A., & Cruwys, T. (2020). An Introduction to Social Influence and COVID: Excerpt
from ‘Together Apart’. Retrieved from, https://www.socialsciencespace.com/2020/06/an-introduction-
to-social-influence-and-covid-excerpt-from-together-apart/
Kelman, H. (1958). Compliance, Identification, and Internalization: Three Processes of Attitude Change. Journal
of Conflict Resolution. 2(1), 51–60.
Lee, I. K., Wang, C. C., Lin, M. C., Kung, C. T., Lan, K. C., & Lee, C. T. (2020). Effective Strategies to Prevent
Coronavirus Disease-2019 (COVID-19) Outbreak in Hospital. Journal of Hospital Infection. 105, 102–103.
Li, S., Wang, Y., Xue, J., Zhao, N., & Zhu, T. (2020). The Impact of COVID-19 Epidemic Declaration on Psychological
Consequences: A Study on Active Weibo Users. International Journal of Environmental Research and
Public Health. 17, 2032–2040.
Liao, Q., Cowling, B., Lam, W. T., Ng, M. W., & Fielding, R. (2010). Situational Awareness and Health Protective
Responses to Pandemic Influenza A (H1N1) in Hong Kong: A Cross-Sectional Study. Retrieved from
https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0013350
Moudatsou, M., Stavropoulou, A., Philalithis, A., & Koukouli, S. (2020). The Role of Empathy in Health and Social
Care Professionals. Retrieved from https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7151200/
Pfattheicher, S., Nockur, L., Böhm, R., Sassenrath, C., & Petersen, M. B. (2020). The Emotional Path to Action:
Empathy Promotes Physical Distancing and Wearing of Face Masks During the COVID-19 Pandemic. Psychological Science. 31(11) 1363–1373.
Qazi, A. et al. (2020). Analyzing Situational Awareness through Public Opinion to Predict Adoption of Social
Distancing Amid Pandemic COVID-19. Journal of Medical Virology. 92, 849–855.
Tunçgenç, B., et al. (2021) Social influence matters: We Follow Pandemic Guidelines Most When Our Close
Circle Does. British Journal of Psychology. 1-18. doi.org/10.1111/bjop.12491
