กระบวนการการให้อภัยของผู้เสียหาย: กรณีศึกษาเยาวชนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากคดีอาญาศาลเยาวชนและครอบครัวกลาง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีจุดมุ่งหมายเพื่อค้นหาประสบการณ์การให้อภัยของผู้เสียหายที่เป็นเยาวชนได้รับบาดเจ็บสาหัสจากคดีอาญาในศาลเยาวชนและครอบครัวกลาง โดยใช้วิธีการศึกษาเชิงคุณภาพ แบบกรณีศึกษา เก็บข้อมูลโดยใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก ผู้ให้ข้อมูลคือ ผู้เสียหายเพศชาย อายุ 15-18 ปี ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากคดีอาญาในศาลเยาวชนและครอบครัวกลาง จำนวน 8 ราย และนำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์ด้วยวิธีการวิเคราะห์เนื้อหา ตรวจสอบความน่าเชื่อถือของข้อมูลด้วยวิธีการเทคนิคสามเส้าด้านข้อมูล ผลการศึกษา พบว่ากระบวนการให้อภัยของผู้เสียหายที่เป็นเยาวชนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากคดีอาญาศาลเยาวชนและครอบครัวกลาง ประกอบไปด้วย 6 ขั้นตอน ได้แก่ ขั้นที่ 1) การรับรู้ความรู้สึกทางลบ ขั้นที่ 2) การทำความเข้าใจความรู้สึกทางลบ ขั้นที่ 3) การประเมินสถานการณ์ ขั้นที่ 4) การจัดการความคิดและความรู้สึก ขั้นที่ 5) การตัดสินใจให้อภัย ขั้นที่ 6) พฤติกรรมการให้อภัย ข้อค้นพบในการศึกษาครั้งนี้ สามารถนำไปเป็นข้อมูลให้ ศาลเยาวชนและครอบครัวพัฒนาออกแบบโปรแกรมการให้คำปรึกษาเพื่อเสริมสร้างการให้อภัยตามองค์ประกอบของกระบวนการให้อภัยของผู้เสียหาย และให้นักจิตวิทยาได้นำไปใช้ให้คำปรึกษาผู้เสียหายและครอบครัวต่อไป
Article Details
การคัดลอก ตีพิมพ์ซ้ำ การเผยแพร่ซ้ำบทความใด ๆ ก็ตามที่ปรากฎอยู่ในวารสารมนุษยศาสตร์ปริทรรศน์ ถือเป็นการละเมิดสิทธิในความเป็นเจ้าของของบทความดังกล่าวที่ปรากฎอยู่ในวารสารมนุษยศาสตร์ปริทรรศน์ กรุณาติดต่อ MPJHthaijo@gmail.com เพื่อขออนุญาตคัดลอก ตีพิมพ์ซ้ำ เผยแพร่ซ้ำบทความใด ๆ ก็ตามที่ปรากฎอยู่ในวารสารมนุษยศาสตร์ปริทรรศน์ ลงในสื่อสิ่งพิมพ์ต่าง ๆ หรือสื่อออนไลน์
เอกสารอ้างอิง
คมกริช นันทะโรจพงศ์, ภูธิป มีถาวรกุล, และธีระวัฒน์ จันทึก. (2561, มกราคม-เมษายน). การวิเคราะห์ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการจัดการความเครียดของวัยรุ่นตอนกลาง. Journal of Social Science and Humanities Research in Asia, 24(1), 3-38
คณะกรรมาธิการขับเคลื่อนการปฏิรูปประเทศด้านกฎหมายและกระบวนการยุติธรรม. (2560). รายงานของสภาขับเคลื่อนการปฏิรูปประเทศด้านกฎหมายและกระบวนการยุติธรรม เรื่องการปฏิรูประบบการคุ้มครองผู้ได้รับผลกระทบจากการกระทำความผิดทางอาญา (เหยื่อหรือผู้เสียหาย). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
บดี สุรินทรศักดิ์ และอัจศรา ประเสริฐสิน. (2560, มกราคม-มิถุนายน). การพัฒนาโมเดลปัจจัยเชิงสาเหตุการให้อภัยของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 2 โดยมีความเห็นอกเห็นใจเป็นตัวแปรส่งผ่าน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี, 19(1), 44-52.
ปทิตตา รัตนจิระพงศ์. (2560). ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการกระทำรุนแรงของนักเรียนชายอาชีวศึกษาในจังหวัดนครปฐม. (ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สขาวิชาจิตวิทยาชุมชน). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
รัก ชุณหกาญจน์. (2556a). การศึกษาการให้อภัยในวัยรุ่น: กรณีศึกษาการให้ความช่วยเหลือด้วยการให้คำปรึกษาเพื่อพัฒนาการให้อภัยสำหรับวัยรุ่นและวัยรุ่นหญิงที่ตั้งครรภ์ไม่พร้อม. (ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาจิตวิทยาการให้คำปรึกษา). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนคริทรวิโรฒ.
รัก ชุณหกาญจน์. (2556b, มกราคม-มิถุนายน). ลักษณะการให้อภัยของวัยรุ่นในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 39(1), 71-83.
รวิตา ระย้านิล. (2553). อิทธิพลของรูปแบบความผูกพันต่อลักษณะนิสัยการให้อภัย: ทวิโมเดลแข่งขันโดยมีตัวแปรการรู้ซึ้งถึงความรู้สึกของผู้อื่นและการหมกมุ่นครุ่นคิดเป็นตัวแปรส่งผ่าน. (ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาสังคม). คณะจิตวิทยา: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สรยุทธ จิโรภาส. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อการทะเลาะวิวาทของนักศึกษาในจังหวัดสมุทรปราการ. (ปริญญาสังคมศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสังคมวิทยา). คณะรัฐศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สรวงธร นาวาผล และพรรณี บัวเล็ก. (2561, มกราคม-เมษายน). มุมมองต่อชีวิตและสังคมของเยาวชนที่กระทำผิดกรณียกพวกตีกัน. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต, 14(1), 259-275.
ไหมไทย ไชยพันธ์. (2556, กันยายน-ธันวาคม). ความรู้สึกสอดคล้องกลมกลืนในชีวิต และกลวิธีการเผชิญปัญหา แนวทางในการจัดการกับความเครียดในการปฏิบัติงาน. Princess of Naradhiwas University Journal, 5(3), 151-161.
American Psychological Association. (2000). Clinical Practice Guideline for the Treatment of Posttraumatic Stress Disorder (PTSD) in Adults. Washington, D.C: American Psychological Association Council
Amstadter, A. B., McCart, M. R., and Ruggiero, K. J. (2007). Psychosocial interventions for adults with crime-related PTSD. Professional Psychology: Research and Practice, 38(6), 640-651
Bibas, S. (2007). Forgiveness in Criminal Procedure. Restorative Justice on Trial, 551-557.
Biema, D. V. (1999, March 28). Should all be forgiven?. Time, 51-55.
Bies, R. J. (2001). International (in)justice: The sacred and the profane J. Greenberg & R. Cropanzano Advances in organization justice (pp. 89–118). California: Stanford University Press
Bies, R. J., & Tripp, T. M. (2005). The Study of Revenge in the Workplace: Conceptual, Ideological, and Empirical Issues. In S. Fox & P. E. Spector (Eds.), Counterproductive work behavior: Investigations of actors and targets (pp. 65–81). Washington, D.C: American Psychological Association Council.
Enright, R. D. (1996). Counseling Within the Forgiveness Triad: On Forgiving, Receiving Forgiveness, and Self-Forgiveness. Counseling and Values, 40(2), 107-126.
Everding, T. R. (2010). Helping adolescents forgive: the use of forgiveness education at an inpatient mental health facility. (Dissertation Degree of Specialist in Education). Iowa: University of Northern Iowa.
Exline, Worthington, Hill, & McCullough. (2003). Forgiveness and Justice: A Research Agenda for Social and Personality Psychology. Personality and Social Psychology Review, 7(4). 337-348.
Fox, S., Spector, P. E., & Miles, D. (2001). Counterproductive Work Behavior (CWB) in Response to Job Stressors and Organizational Justice: Some Mediator and Moderator Tests for Autonomy and Emotions. Journal of Vocational Behavior, 59, 291-309.
Friese, M., Messner, C., and Schaffner, Y. (2012). Mindfulness meditation counteracts self-control depletion. Consciousness and Cognition, 21, 1016-1022.
Gehm, J. R. (1992). The Function of Forgiveness in the Criminal Justice System.Behavioural and Social Sciences, 64, 541-550.
Lazarus, R., & Folkman, S. (1984). Stress, Appraisal, and Coping. New York: Springer.
Lopez, S. J., Pedrotti, J. T., and Snyder, C. R. (2015). Positive psychology: The scientific and practical explorations of human strengths. (3rd ed). California: Sage Publications, Inc.
Lundahl, B. W., Taylor, M. J., Stevenson, R., & Roberts, K. D. (2008). Process-Based Forgiveness Interventions: A Meta-Analytic Review. Research on Social Work Practice, 18(5), 465-478.
Malizia, N. (2017). The Psychological Trauma in Children and Adolescents: Scientific and Sociological Profiles. Sociology Mind, 7, 11-25.
McCullough, M. E. (2008). Beyond revenge: The evolution of the forgiveness instinct. San Francisco, CA: Jossey-Bass.
McCullough, M. E., Kurzban, R., & Tabak, B. A. (2013). Cognitive Systems For Revenge and Forgiveness. Behavioral and Brain Sciences, 36(1), 1-15.
McCullough, M. E. et al. (2007). Forgiveness In C.R. Snyder & S.J. Lopez (Eds.). The Oxford Handbook of Positive Psychology. (2nd ed). New York: Oxford University Press, Inc.
McCullough, M. E., and Worthington, E. R. (1999). Religion and the forgiving personality. Journal of Personality and Social Psychology, 67(6), 1141-1164.
Mullet, E., Barros, J., Usaï, L. F. V., and Neto, F. (2003). Religious involvement and the forgiving personality. Journal of Personality, 71(1), 1-19.
Murphy, J. G. (2003). Getting even: Forgiveness and its limits. New York: Oxford University Press.
Paleari, G., Regalia, C., and Fincham, F. D. (2010). Forgiveness and Conflict Resolution in Close Relationships: Within and Cross Partner Effects. Universitas Psychologica, 9(1). 35–56.
Parsons, J., and Bergin, T. (2010). The impact of criminal justice involvement on victims' mental health. Journal of Traumatic Stress, 23(2), 182-188.
Peachey, D. E. (1992). Restitution, Reconciliation, Retribution: Identifying the Forms of Justice People Desire. In H. Messmer and H.-U. Otto (Eds.), Proceeding of the Academy of Restorative Justice on Trial: Pitfalls and Potentials of Victim-Offender Mediation: International Research Perspectives (pp 551-557). NETH: Kluwer Academic Publishers.
Ramdani, Z. (2017, 9-11 October 2017). Forgiving Is Not Only Forgetting (Phenomenological Study On Forgiveness In Individual Who Experiences A Friendship Conflict). Paper presented at the ADVED 2017- 3rd International Conference on Advances in Education and Social Sciences, Istanbul, Turkey.
Rye, M. S., et al. (2001). Evaluation of the psychometric properties of two forgiveness scales. Current Psychology, 20(3), 260-277.
Strelan, P., and Covic, T. (2006). A Review of Forgiveness Process Models and a Coping Framework to Guide Future Research. Journal of Social and Clinical Psychology, 25(10), 1059-1085.
Thompson, L. Y., et al. (2005). Dispositional Forgiveness of Self, Others, and Situations. Journal of Personality, 73(2), 313-359.
Tripp, T. M., Bies, R. J., and Aquino, K. (2002). Poetic justice or petty jealousy? The aesthetics of revenge. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 89(1), 966–984.
Tsang, J.-A., McCullough, M. E., and Hoyt, W. T. (2005). Psychometric and rationalization accounts of the religion-forgiveness discrepancy. Journal of Social Issues, 61(4), 785–805.
Umbreit, M. S., Bradshaw, W., & Coates, R. (1999). Victims of Severe Violence Meet the Offender: Restorative Justice Through Dialogue. International Journal of Victimology, 6(4), 321-343
Worthington, E. L. (1998). An empathy‐humility‐commitment model of forgiveness applied within family dyads. Journal of family therapy, 20(1), 59-76.
Worthington, E. L. (2006). Forgiveness and Reconciliation Theory and Application. New York: Taylor & Francis Group.
Worthington, E. L., and Toussaint, L. L. (2015). Forgiveness and Health. D. R. Williams Science Evidence and Theories Relating Forgiveness to Better health. Netherlands: Springer.
Zourrig, H. (2010). In-Group Love and Out-Group Hate? A Cross Cultural Study on Customers’ Revenge, Avoidance and Forgiveness Behaviors Following Interpersonal Conflicts in Service Encounters. Paper presented at the AMS Conference.
