Development of a Training Curriculum based on Buddhist Principles Combined with Coaching to Enhance Learning Management Skills by Vuddhidhamma for the Small Primary School Moral Teaching Monks in Khon Kaen Province
Keywords:
Buddhist-Based Training Curriculum;, Educational Coaching;, Vuddhidhamma;, Learning Management Skills;, Moral Teaching MonksAbstract
This research aimed to: 1) develop a training curriculum based on Buddhist principles combined with coaching to enhance learning management skills using the Vuddhidhamma approach for moral teaching monks in small primary schools, and 2) study the implementation results of the developed curriculum. This was a research and development study conducted in two phases: Phase 1: curriculum development, and Phase 2: study of curriculum implementation. The sample consisted of 30 moral teaching monks affiliated with the Mahachulalongkornrajavidyalaya University, Khon Kaen Campus, selected using purposive sampling. The research instruments included the training curriculum, a knowledge test, an assessment of learning design ability, an assessment of learning management ability, and a satisfaction questionnaire. Data were analyzed using mean, standard deviation, and paired-samples t-tests.
The findings were as follows:
1. The developed training curriculum comprised six components: principles, curriculum objectives, curriculum content structure, training process, training media, and measurement and evaluation. Expert evaluations indicated that the curriculum had the highest level of suitability overall.
2. The results of the curriculum implementation revealed that the moral teaching monks had a significantly higher level of knowledge and understanding of learning management using the Vuddhidhamma approach after the training compared to before the training (p < .01); their ability to design learning management using Vuddhidhamma was assessed at a very good level; their ability to manage learning using Vuddhidhamma was at the highest level; and their satisfaction with the training curriculum was also at the highest level.
References
เกียรติภูมิ มะแสงสม. (2561). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมครูด้านการจัดการเรียนรู้แบบคละชั้นในโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสกลนครเขต 1. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต). สกลนคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
จุลมณี สุระโยธิน, สิริรัตน์ นาคิน และลลิตา ธงภักดี. (2568). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะสำหรับครูเพื่อพัฒนาทักษะการคิดแก้ปัญหาของนักเรียนในโรงเรียนประถมศึกษาขนาดเล็ก โดยใช้นวัตกรรมการเรียนรู้ GF-TOR MODEL. Journal of Education and Innovation, 27(1), 101-117. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/edujournal_nu/article/view/271008/187626
นิรุต ป้องสีดา. (2567). การสร้างชุดกิจกรรมการเรียนรู้ศีลธรรมแบบคละชั้นสําหรับพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนสังกัดสํานักงานพระสอนศีลธรรมมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 11(7), 166-173. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/277614/184464
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ปรียา ไตรยะขันธ์ และรชฏ สุวรรณกูฏ. (2565). สภาพปัญหาและแนวทางพัฒนาการจัดการเรียนรู้ของครูในยุคดิจิทัล สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครพนม เขต 1. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 7(3), 921-944.
ปัณฑิตา อินทรักษา. (2566). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมฐานสมรรถนะวิชาชีพครูเพื่อพัฒนาผู้เรียนตามแนวคิดสมองเป็นฐาน สำหรับครูในสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน จังหวัดสกลนคร. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 17(2), 88-99.
พระปลัดนนทณัฏฏ์ ศฤงคาร. (2565). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนการสอนธรรมศึกษาตามแนวคิดเชิงรุก สำหรับพระสอนศีลธรรม ระดับประถมศึกษา. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระไพศาล วิสาโล. (2553). สุขแท้ด้วยปัญญา: วิถีสู่สุขภาวทางปัญญา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: หจก.สามลดา.
พระมหาณรงค์ราช ปณิธานธิติ. (2564). การพัฒนารูปแบบการโค้ชแบบพหุวิธีเพื่อพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้โดยใช้อริยสัจเป็นฐานของพระสอนศีลธรรมในการเสริมสร้างความสามารถการคิดเชิงเหตุผลทางพระพุทธศาสนาสำหรับนักเรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระมหานพดล สีทอง. (2565). การพัฒนารูปแบบหลักสูตรฝึกอบรมตามแนวคิดทฤษฎีการเรียนรู้สู่การเปลี่ยนแปลงเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการเป็นที่ปรึกษาโครงงานคุณธรรมของพระสอนศีลธรรม. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์.
มนสิช สิทธิสมบูรณ์. (2567). วิธีวิทยาการวิจัยทางหลักสูตร. (พิมพ์ครั้งที่ 3). พระนครศรีอยุธยา: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วารีรัตน์ แก้วอุไร. (2564). การพัฒนาหลักสูตร: จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติติ. พิษณุโลก: พี.ดีจิตอล.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2567). การโค้ชเพื่อการรู้คิด (Cognitive Coaching). (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
วีรวัฒก์ แก้วทองใหญ่ และพระเมธาวินัยรส. (2562). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนตามหลักปัญญา 3 ระดับอุดมศึกษา มหาวิทยามหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(2), 973-990.
ศรัณย์ ขนอม, นันทพร รอดผล, ชลธิดา ดวงงามยิ่ง และ ศิริวรรณ วณิชวัฒนวรชัย. (2568). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อพัฒนาความสามารถด้านเทคโนโลยีของครูผู้สอน ภายใต้หัวข้อการใช้ปัญญาประดิษฐ์ (AI) ในการจัดการเรียนรู้. คุรุสภาวิทยาจารย์: วารสารเพื่อการพัฒนาวิชาชีพครู, 6(1), 67-81.
สมชาติ กิจยรรยง และอรจรีย์ ณ ตะกั่วทุ่ง. (2550). เทคนิคการจัดฝึกอบรมเพื่อพัฒนาบุคลากรอย่างมีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: ส.ส.ท.
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช (เจริญ สุวฑฺฒโน). (2554). หลักการศึกษาของพระพุทธเจ้า. นครปฐม: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2560). พัฒนาปัญญา. เข้าถึงได้จาก https://www.watnyanaves.net/th/book-content-index/297
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สุชาดา หวังสิทธิเดช, ทิพาพร สุจารี และณัฏฐชัย จันทชุม. (2566). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมสมรรถนะครูด้านการจัดประสบการณ์เพื่อเสริมสร้างทักษะสมอง EF สำหรับเด็กปฐมวัย. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 17(3), 288-304. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/rmuj/article/view/269909/180817
สุภานี สินไชย. (2565). กระบวนการพัฒนาครูโค้ชสู่วิถีชีวิตด้วยหลักปัญญา 3 ฐาน. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์, 9(2), 431-440.
สุวัทนา สงวนรัตน์. (2567). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะเชิงรุกโดยใช้กระบวนการชี้แนะและการเป็นพี่เลี้ยง สำหรับครูสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาลพบุรี เขต 1. วารสารมณีเชษฐาราม วัดจอมมณี, 7(5), 594-613. https://so07.tci-thaijo.org/index.php/JMCR/article/view/5481/3769
อัจฉรา ผ่องพิทยา และสมสุดา ผู้พัฒน์. (2553). กระบวนการเรียนรู้แบบบูรณาการตามหลักปัญญาวุฒิเพื่อปลูกฝั่งธรรมจริยาในการประกอบอาชีพ. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 15, 38-46.
อาภากร โพธิ์ดง และเนรัญชลา จารุจิตร. (2565). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะครูนักออกแบบการเรียนรู้. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(8), 373-388.
Brooks, G. (2000). Cognitive coaching for master teachers and its effect on student teacher’s ability to reflect on practice. The Delta Kappa Gamma Bulletin, 67(1), 46-50.
Gottesman, B. (2000). Peer coaching for educators. The Scarecrow Press.
Kraft, M. A., Blazar, D., & Hogan, D. (2018). The impact of coaching on teacher practice and student achievement: A meta-analysis of the causal evidence. Review of Educational Research, 88(4), 547-588.