ความต้องการจำเป็นในการบริหารวิชาการโรงเรียนเทพศิรินทร์ตามแนวคิดผู้ประกอบการดิจิทัล
คำสำคัญ:
การบริหารวิชาการ, ผู้ประกอบการดิจิทัล, ความต้องการจำเป็นบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความต้องการจำเป็นของการบริหารวิชาการโรงเรียนเทพศิรินทร์ตามแนวคิดผู้ประกอบการดิจิทัล ประชากร คือ ผู้บริหารและครูโรงเรียนเทพศิรินทร์ ผู้ให้ข้อมูลทั้งหมด 113 คน ประกอบด้วย ผู้บริหาร จำนวน 5 คน และครู จำนวน 108 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามโดยมีลักษณะเป็นแบบมาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และดัชนีความต้องการจำเป็น (PNImodified) ผลการวิจัยพบว่า ความต้องการจำเป็นของการบริหารวิชาการโรงเรียนเทพศิรินทร์ตามแนวคิดผู้ประกอบการดิจิทัล จำแนกตามขอบข่ายการบริหารวิชาการ พบว่า ความต้องการจำเป็นสูงสุดในการพัฒนา คือ การจัดการเรียนรู้ (PNImodified = .485) รองลงมาคือ การพัฒนาหลักสูตร (PNImodified = .444) และการประเมินผล (PNImodified = .438) ตามลำดับ และจำแนกตามแนวคิดผู้ประกอบการดิจิทัล พบว่า ด้านที่มีความต้องการจำเป็นสูงสุดในการพัฒนา คือ ด้านการทำการตลาดดิจิทัล (PNImodified = .531) รองลงมาคือ ด้านการจัดการทางการเงิน (PNImodified = .505) และด้านการนำเสนอและการสื่อสาร (PNImodified = .371) มีความต้องการจำเป็นในการพัฒนาต่ำสุด จากผลการวิจัยดังกล่าวแสดงให้เห็นถึงความต้องการจำเป็นในการพัฒนาการบริหารวิชาการด้านการจัดการเรียนรู้ภายในสถานศึกษาที่จะต้องส่งเสริมผู้เรียนให้มีองค์ความรู้ในการทำการตลาดดิจิทัลมากที่สุด เพื่อให้เกิดทักษะผู้ประกอบการดิจิทัลในผู้เรียนอย่างเป็นรูปธรรม
References
ชูขวัญ รัตนพิทักษ์ธาดา. (2559). กลยุทธ์การบริหารวิชาการตามแนวคิดการเรียนรู้แบบบูรณาการเนื้อหากับภาษาและสมรรถนะทางภาษาอังกฤษของนักเรียนมัธยมศึกษา. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. Retrieved form http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/54981
ณฤทธิ์ วรพงษ์ดี. (2562). SET YOUR STARTUP BUSINESS GUIDE เริ่มต้นธุรกิจสตาร์ทอัพด้วย DESIGN THINKING และ LEAN CANVAS. กรุงเทพฯ: ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย.
เตชิต เอกรินทรากุล. (2565). ใบความรู้เรื่องความหมายของวิชา IS. [เอกสารไม่ได้ตีพิมพ์]. กรุงเทพฯ: กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย โรงเรียนเทพศิรินทร์.
พันธวิชญ์ เลี้ยงชีพชอบ. (2561). กลยุทธ์การบริหารวิชาการของโรงเรียนประถมศึกษาตามแนวคิดคนไทย 4.0. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. Retrieved form http://cuir.car.chula.ac.th/handle/ 123456789/63349
มหาวิทยาลัยขอนแก่น. (2564). หลักสูตรบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาผู้ประกอบการดิจิทัล (หลักสูตรใหม่ พ.ศ. 2564). Retrieved form https://drive.google.com/file/d/1Jt1ZfGsljYQTSD63N_ojy7EQpM8ucW2o/view
ยุทธศาสตร์ชาติ (พ.ศ. 2561-2580). (2561, 13 ตุลาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 135 ตอนที่ 82 ก. หน้าที่ 1-72.
รุ่งชัชดาพร เวหะชาติ. (2553). การบริหารงานวิชาการสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน (พิมพ์ครั้งที่ 4). สงขลา:ศูนย์หนังสือมหาวิทยาลัยทักษิณ.
เรวัตร อยู่เกิด และสุกัญญา แช่มช้อย. (2565). ความต้องการจำเป็นของการพัฒนาการบริหารวิชาการโรงเรียนมัธยมศึกษาจังหวัดชัยนาท ตามแนวคิดทักษะทางพฤติกรรม. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 22(1), 67-78.
โรงเรียนเทพศิรินทร์. (2564). รายงานการประเมินตนเองของสถานศึกษา (Self Assessment Report) ปีการศึกษา 2563. กรุงเทพฯ: โรงเรียนเทพศิรินทร์.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2556). ทฤษฎีการทดสอบแบบดั้งเดิม (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา. (2563). รายงานการประเมินคุณภาพภายนอกรอบสี่ (พ.ศ. 2559-2563) ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). มาตรฐานการศึกษาของชาติ พ.ศ. 2561. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สุกัญญา แช่มช้อย. (2565). การบริหารวิชาการที่ตอบสนองการเปลี่ยนเเปลงของโลกยุคพลิกผัน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Carlos, B. (2021). Digital Entrepreneurship | Importance & Examples. Retrieved form https://barraza carlos. com/digital-entrepreneurship/
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and psychological measurement, 30(3), 607-610.
Nambisan, S. (2017). Digital entrepreneurship: Toward a digital technology perspective of entrepreneurship. Entrepreneurship theory and practice, 41(6), 1029-1055.
Sternberg, R. J. (2003). Creative thinking in the classroom. Scandinavian Journal of Educational Research, 47(3), 325-338.
Sukanya Chaemchoy, et al. (2022). Policy design for transforming learning systems responsive to future global changes in Thailand 2040. Kasetsart Journal of Social Sciences, 43(2), 509-516.
Vincenzo, M. (2022). Digital Entrepreneurship Management, Systems and Practice. Cambridge University Press. https://doi.org/10.1017/9781108979917
Vineela, G. S. (2018). Digital entrepreneurship. IJIRMPS, 6(4), 441-448.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2023 โรงเรียนนายเรือ
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการโรงเรียนนายเรือ ด้านสังคมศาสตร์ มนุษยศาสตร์ และ ศึกษาศาสตร์ ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการโรงเรียนนายเรือ ด้านสังคมศาสตร์ มนุษยศาสตร์ และ ศึกษาศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของโรงเรียนนายเรือ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จากโรงเรียนนายเรือก่อนเท่านั้น
