Tourism Management Based on Culture and Religion in ASEAN Country: A Case Study of Luang Prabang, Lao PDR
Main Article Content
Abstract
The purposes of this research were 1) to study general tourism conditions in Luang Prabang, Lao PDR, 2) to study tourism management based on culture and religion in Luang Prabang, Lao PDR, and 3) to propose a learning package for tourism management based on culture and religion in Luang Prabang, Lao PDR. Qualitative research from documentary study and area studies with interviews were used for data collection in Luang Prabang, Lao People’s Democratic Republic. Research results indicated that tourism management in Luang Prabang, Lao PDR consists of 1) tourism management under the culture, natural way and culture preparation for the benefit of promoting the overall national income of Lao PDR. 2) The tourism management model is a tourism management under the culture, religious and tradition, way of life and nature, such as tourism in temples, tourism in cultural ways such as Songkran, offering food to monks, and religious architecture. 3) Learning packages for tourism management based on culture and religion in Luang Prabang, Lao PDR, has been managed by the state in order to promote and co-ordinate with tourism-oriented religious places. These artifacts and religious traditions are linked to other tourism sources including nature, forests, waterfalls and mountains that focus on promoting spiritual tourism that sees the importance of tourism areas
that has both knowledge Spirit of religious places and that ritual and lead to the spiritual value of tourism. This will lead to peaceful coexistence which is due to the culture of Lao Buddhist way at Luang Prabang.
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
References
จรัญ ชัยประทุม. (2556). ผ้าทอหลวงพระบาง: มิติทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 5(1) มกราคม - มิถุนายน: 129-156.
ชัยสิทธิ์ ด่านกิตติกุล และ Nittha Bounpany. (2561). การวางทิศทางของวัดในเมืองประวัติศาสตร์ หลวงพระบางสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. วารสารหน้าจั่ว สถาปัตยกรรมการออกแบบและสภาพแวดล้อม. ฉบับพิเศษ มกราคม-ธันวาคม 2561: A55-A70.
ธีรยุทธ อินทจักร์. (2017). สุขายะทางรูปทรงในงานสถาปัตยกรรม พระอุโบสถวัดเชียงทองเมืองหลวงพระบาง. วารสารวิชาการ การออกแบบสภาพแวดล้อม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. 4(2): 1-19.
ธีระยุทธ บัวจันทร์. (2558). รัฐสังคมนิยมกับการทำให้มรดกศักดินากลายเป็นสินค้า: กรณีศึกษาช่างเงินเมืองหลวงพระบาง. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์. 8(8): 125-173.
นนทิภัค เพียรโรจน์, สิริภัทร์ โชติช่วง, ณัฐมน ราชรักษ์. (2558). การเชื่อมโยงเส้นทางและการส่งเสริมการตลาด โปรแกรมการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมกลุ่ม 4 จังหวัดในภาคใต้ของไทย. วารสารวิทยาการจัดการ, 32(2): 89-115. สืบค้น 2 กรกฎาคม 2559./32-2-58-4.pdf
นัฐพร เกิดกลาง, ชมพูนุท โกสลากร, เพิ่มพูนวิวัฒน์, พิศมัย จารุจิตติพันธ์. (2553). พฤติกรรมการท่องเที่ยวในกรุงเทพมหานครของผู้เยี่ยมเยือนชาวไทย. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. 2(1): 78-88. สืบค้น 10 กรกฎาคม 2559, ออนไลน์จาก https://www.tci-thaijo.org/index.php/JBSD/article/ download/ 554/471.
นาฎยา ซาวัน, คนึงนิตย์ ไสยโสภณ, บุญยัง หมั่นดี. (2017). “เศรษฐกิจการท่องเที่ยวเมืองมรดกโลก หลวงพระบางสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว”. วารสารมนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฎสุรินทร์. 19(2): 81-96.
นิราศ ศรีขาวรส. (2558). พระพุทธรูปไม้: สุนทรียภาพและความสัมพันธ์กับวิถีชีวิตคนในเมืองหลวงพระบางสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวท่ามกลางกระแสโลกาภิวัตน์. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 7(2): 17-40.
บุญหนา จิมานัง. (2556). ตักบาตรข้าวเหนียวเที่ยวหลวงพระบาง. วารสารธรรมทัศน์. 11 (2) กรกฎาคม-ตุลาคม: 55-58.
พระมหาบุญพิเชษฐ์ จันทร์เมือง. (2553). การจัดการท่องเที่ยวในพระอารามหลวงชั้นเอก ในเกาะรัตนโกสินทร์. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต (สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนครินทร-วิโรฒ. สืบค้น 15 กรกฎาคม 2559, ออนไลน์จาก http://thesis.swu.ac.th/swuthesis/Eco_Pla_Man/Bunphichet_C.pdf
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร และคณะ. (2553). รูปแบบและเครือข่ายการเรียนรู้ของแหล่งท่องเที่ยวประเภทวัดในประเทศไทย. รายงานการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สำนักกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.). สืบค้น 15 กรกฎาคม 2559. ออนไลน์จาก http://elibrary.trf.or.th/project_content.asp?PJID=RDG5350051.
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร และสายชล ปัญญชิต. (2556). รูปแบบของเครือข่ายการสร้างการเรียนรู้ทางสังคมในการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนา. สืบค้น 10 กรกฏาคม 2559 ออนไลน์จาก http://ejournals.swu.ac.th/index.php/JOS/article/viewFile/3811/3800.
พระมหาสุริยา มะสันเทียะ. (2558). กลยุทธ์การเพิ่มคุณค่าการตลาดสำหรับการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาของพระอารามหลวงในเกาะรัตนโกสินทร์. ดุษฎีนิพนธ์บริหารธุรกิจดุษฎีบัณฑิต (สาขาการตลาด). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยสยาม. สืบค้น 1 กรกฎาคม 2559. จาก http://www.research-system.siam.edu/2013-12-20-03-59-31/2013-12-20-04-08-39/1010-2013-12-20-05-58-60.