A Comparative Study of Santosa in Theravada Buddhism and Taoism
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research article entitled to comparatively study of the contentment in Theravada Buddhism and Taoism. This study is by using documentary researches. The results of the study were as follow: Contentment according both Theravada Buddhism and Taoism has similar point, i.e., intending to teach the devotees knowing frugality rigidity, satisfying as they have got, and gratifying as they have ability to get it, the difference was that Theravada Buddhism emphasizes mainly on the Buddhist monks for the gratifying with four prerequisites, and the lay persons for contentment in career, whereas Taoism emphasizes on knowing frugality and rigidity for living.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
References
จำนงค์ ทองประเสริฐ. (2515). ปรัชญาประยุกต์ชุดจีน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แพร่พิทยา.
ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงฆ์ ษัฏเสน. (2530). คัมภีร์เต๋าฉบับสมบูรณ์พร้อมอรรถกถา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สยาม.
ทองหล่อ วงศ์ธรรมา. (2538). ปรัชญาจีน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์โอ.เอส.พิ้นติ้งเฮ้าส์.
เทวฤทธิ์ ศรีไชยพล. (2563). “การศึกษาวิเคราะห์แนวคิดเรื่องความสุขของปรัชญาลัทธิ์เต๋า”. วารสารสังคมศาสตร์ปัญญาพัฒน์. 2563; 2(1): 17-27.
บุรินทร์ ศรีสมถวิล (2564). “พุทธ” “เต๋า” “ขงจื่อ” เสมือนหนึ่งเดียว? ใน “ห้องสิน” วรรณกรรมเอกสมัยราชวงศ์หมิง. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 2564; 21(2): 117-156.
ปานทิพย์ ศุภนคร. (2525). ปรัชญาจีน. กรุงเทพมหานคร: ศรีเมืองการพิมพ์.
พจนา จันทรสันติ. (2525). วิถีแห่งเต๋า. พิมพ์ครั้งที่ ๕. กรุงเทพมหานคร: เคล็ดไทยการพิมพ์.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช) ราชบัณฑิต. (2548). พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุดคำวัด. กรุงเทพมหานคร: วัดราชโอรสาราม, 2548.
พระธรรมโสภณ (ฟื้น ปาสาทิโก). (2519). สันโดษทำให้ไทยล้าหลังหรือ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ไทยเกษม.
พระมหาจรัญ วิจารณเมธี. (2541). การศึกษาวิเคราะห์ปรัชญาเรื่องสันโดษในพระพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสมชาย ฐานวุฑฺโฒ. (2547). หนังสือมงคลชีวิต 38 ประการ ฉบับทางก้าวหน้า. ปทุมธานี: วัดพระธรรมกาย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ลำดวน ศรีมณี. (2548). จริยธรรมและจริยศาสตร์ตะวันออก. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สหธรรมิก.
วชิรญาณวโรรส, สมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยา. (2522). วินัยมุขเล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สามารถ มังสัง. (2557). ความสันโดษที่มาแห่งความพอเพียง. กรุงเทพมหานคร: ม.ป.พ.
สุชน ประวัติดี. (2562). รูปแบบการพัฒนาความสันโดษในกระบวนการเสริมสร้างพฤติกรรมจิตสังคมของเยาวชน. วารสารมหาจุฬาวิชาการ. 2562; 6(2): 31-45.
สุวรรณา สถาอานันท์. (2548). กระแสแห่งปรัชญาจีนข้อโต้แย้งเรื่องอำนาจและจารีต. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Fung Yu-Lan. (1964). A Short History of Chinese Philosophy. New Yok: The Macmillian Co.,.
Pierra. (2565). ทุจริต. สืบค้นเมื่อวันที่ด 20 มกราคม 2565 จาก http://www.oknation.net/blog/pierra.
Pierra. (2565). สันโดษ. สืบค้นเมื่อวันที่ด 20 มกราคม 2565 จาก www.oknation.net/blog/pierra.