An Analytic Study of Buddhist Social and Political Philosophies in Thai Society
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aims to study Buddhist social and political philosophy in Thai society. This is qualitative research done by studying academic documents. It was found that Buddhist social philosophy refers the nature of coexistence in a society that emphasizes peace and acceptance of Dharma principles as principles of coexistence. When we have the problems, they will turn to solve them with a fair system. In Buddhist political philosophy, it refers the characteristics of a leader who must have morality as an element because political leaders will have absolute power. Buddhism views that leaders can make their followers happy or suffer. It's easier to build a single leader than to create a multitude of people who are virtuous at the same time. Leaders must have dharmic principles for self-development. Therefore, social philosophy and Buddhist politics in Thai society are a view of a social system that emphasizes happy coexistence. and a leader with moral principles as the basis for governing.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
References
สมภาร พรมทา. (2539). ปรัชญาสังคมและการเมือง. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์
จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
วิทยากร เชียงกูล. (2552). ปรัชญาการเมือง เศรษฐกิจ สังคม. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: สายธาร.
เกษฎา ผาทอง และธีรภัทร เสรีรังสรรค. (2561). พระพุทธศาสนากับการเมืองในสังคมไทย. วารสารวไลยอลงกรณปริทัศน (มนุษยศาสตรและสังคมศาสตร). 8(1), หน้า 195-207.
กมล สมวิเชียร. (2516). ประชาธิปไตยกับสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
สุภาพรรณ ณ บางช้าง. (2535). ขนบธรรมเนียมประเพณี: ความเชื่อและแนวการปฏิบัติในสมัยสุโขทัย ถึงสมัยอยุธยาตอนกลาง. กรุงเทพมหานคร: โครงการเผยแพร่ผลงานวิจัย ฝ่ายวิจัยจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
จักษ์ พันธ์ชูเพชร. (2549). การเมืองการปกครองไทยจากยุคสุโขทัยสู่สมัยทักษิณ. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร: บริษัท มายด์ พับลิชชิ่ง จำกัด.
จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ. (2564). ปรัชญาทางสังคมแห่งพระพุทธศาสนา. นนทบุรี: หจก.นิติธรรมการพิมพ์.
ชลทิศ ธีระฐิติ. (2551). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
เอก ตั้งทรัพย์วัฒนา. (2551). คำและความคิดในรัฐศาสตร์ร่วมสมัย เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: วี. พริ้นท์.
พระธรรมปิฏก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). กระบวนการเรียนรู้เพื่อพัฒนาคนไปสู่ประชาธิปไตย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฏก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). สลายความขัดแย้ง: นิติศาสตร์-รัฐศาสตร์-เศรษฐศาสตร์แนวพุทธ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ บริษัท สหธรรมิก จำกัด.
ทวีศักดิ์ ตั้งปฐมวงศ์. (2546). การเปลี่ยนแปลงการปกครอง 2475: การปฏิวัติที่ถูกนิยามใหม่ The Changing of the ruling in 1932: The new definition revolution. วารสารมหาวิทยาลัยมหาสารคาม. ๓๑(๓).
Copelend, L. & Lawrence, L. (Eds.). (1985). The World’s Great Speeches. 2nd ed. New York: Dover.
Charnow, A. B. & Vallasi, G. A. 1993). “Democracy” in the Illustrated” The Coliumbia Encyclopedia. 5thed. Edited by Babara A. Charnow. A. and George Vallasi. Coliumbia: Coliumbia University.
Bertrand, D. J. Defining and Measuring Political. (1991). In Democracy and Human Rights in Developing Countries. London: Lynne Rienner.