การพัฒนาหลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติม เรื่อง ณ วัดแจ้ง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา เพื่อส่งเสริมทักษะมัคคุเทศก์น้อย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาหลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติม เรื่อง ณ วัดแจ้ง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา เพื่อส่งเสริมทักษะมัคคุเทศก์น้อย 2) เปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาตอนปลายก่อนเรียนและหลังเรียน 3) เปรียบเทียบทักษะมัคคุเทศก์น้อยของนักเรียนชั้นประถมศึกษาตอนปลายกับเกณฑ์ร้อยละ 4) ศึกษาความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว ที่มีต่อการให้บริการของมัคคุเทศก์น้อย กลุ่มเป้าหมายที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) เจ้าอาวาสวัดแจ้ง 2) รองผู้อำนวยการบริหารงานวิชาการ 3) ปราชญ์ชาวบ้าน และนักเรียนที่กำลังศึกษาในโรงเรียนแจ้งวิทยา ชั้นประถมศึกษาตอนปลาย จำนวน 39 คน วิธีการดำเนินการวิจัย จะแบ่งออกเป็น 3 ระยะ ได้แก่ ระยะที่ 1 การศึกษาค้นคว้า วิเคราะห์ข้อมูล ระยะที่ 2 การออกแบบและพัฒนาหลักสูตร และระยะที่ 3 การทดลองใช้หลักสูตร ผลการวิจัย พบว่า 1) หลักสูตรรายวิชาเพิ่มเติม เรื่อง ณ วัดแจ้ง อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา เพื่อส่งเสริมทักษะมัคคุเทศก์น้อย มี 9 องค์ประกอบ ได้แก่ หลักการและเหตุผล จุดมุ่งหมายของหลักสูตร สาระการเรียนรู้ ผลการเรียนรู้ที่คาดหวัง โครงสร้างของหลักสูตร คำอธิบายรายวิชา แนวทางการจัดการเรียนรู้ สื่อและแหล่งเรียนรู้ การวัดและประเมินผล 2) ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนมีคะแนนเฉลี่ยหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 3) ผลการประเมินทักษะมัคคุเทศก์น้อยเทียบกับเกณฑ์การประเมิน อยู่ในระดับผ่านเกณฑ์ร้อยละ 70 ขึ้นไป 4) ผลการประเมินความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการให้บริการของมัคคุเทศก์น้อยอยู่ในระดับมากที่สุด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
ข้อความที่ปรากฎอยู่ในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสารวิชาการสถาบันพัฒนาพระวิทยากร
เอกสารอ้างอิง
ขัตติยา กลัญทกะปกรณ์. (2550). หลักการมัคคุเทศก์. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่.
จตุพร จันทร์เรือง. (2549). การพัฒนาหลักสูตรสถานศึกษาเรื่องเพลงบอกเพลงพื้นบ้านภาคใต้สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการนิเทศ. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ชาตรี สําราญ. (2544). เตรียมตัวครูสู่การประกันคุณภาพ. กรุงเทพฯ : มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
ยุพิน สิทธิจินดา. (2558). การพัฒนาหลักสูตร เรื่อง กล้วยฉาบเก้ารสจากภูมิปัญญาไทยบ้านบ่อกรุกลุ่มสาระการเรียนรู้การงานอาชีพ และเทคโนโลยี สําหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี.
รุ่งทิพย์ จันต๊ะวงศ์. (2555). การสร้างชุดฝึกทักษะ คอมพิวเตอร์ เรื่องการออกแบบงานกราฟิก ด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์ สำหรับนักเรียน ชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โดยใช้รูปแบบทักษะปฏิบัติของแฮร์โรว์ (Harrow’s Instructional Model for psychomotor Domain). การค้นคว้าอิสระการศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ศศิพัชร จำปา. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นโดยใช้แหล่งเรียนรู้ทางประวัติศาสตร์ เพื่อส่งเสริมกระบวนการคิดทางประวัติศาสตร์. วารสารวิชาการ Viridian E-Journal Silpakorn University ฉบับภาษาไทย มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ. 9(2), หน้า 1158-1171.
Harrow, A.J. (1972). A taxonomy of the psychomotor domain. New York: David McKay.
Taba, H. (1962). Curriculum Development Theory and Practice. New York:Harcourt, Brace and Word Inc.
