Tort Liability of Officials and Civil Tort

Authors

  • ธัชฎามาศ อุไรวรรณ -

Keywords:

Violation, Official, Serious negligence

Abstract

The academic article on Tort Liability of Officials and Civil Tort is a comparison of civil liability and tort liability of officials. Therefore, it is known that the elements of a tort are as follows: 1. Intentional or negligent action 2. Acting illegally 3. The action causes damage to other persons and 4. The damage is a result of the action. As for the tort under the Tort Liability of Officials Act B.E. 2539, it is a law that has been enforced for the reason that the work of officials is not for personal benefit. Sometimes, damage may occur due to unintentional or minor mistakes, but they must be personally liable. In the past, the principle of joint debtors was used, causing officials to be jointly liable for the actions of others, which is a system that aims to receive full compensation without considering the fairness of each person. Therefore, it causes injustice and also undermines the morale of officials, to the point that sometimes it is a problem in administration because officials do not dare to make decisions in their work as they should. Therefore, officials are liable for torts in performing their duties only when there is intentional damage or serious negligence. And separate the responsibilities of each person. This is to create fairness and increase the efficiency of the government's.

Downloads

Download data is not yet available.

References

กรกสิวัฒน์ เกษมศรี. (2564). นโยบายว่าด้วยอำนาจอธิปไตยถาวรเหนือทรัพยากรธรรมชาติ กรณี ความสัมพันธ์เชิงอุปถัมภ์ในการจัดการทรัพยากรปิโตรเลียมของประเทศไทย. วารสารการเมืองการบริหารและกฎหมาย, 13(1), 287-310.

คณพล จันทน์หอม. (2561). การป้องกันและปราบปรามการแสวงหาผลประโยชน์จากการอนุญาตโดยใช้อำนาจรัฐ. วารสารการเมือง การบริหารและกฎหมาย, 10(1), 87-111.

ชนากานต์ วงศ์รัตนวรรณ. (2565). ปัญหากฎหมายเกี่ยวกับความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ ศึกษากรณีการใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่ผู้เสียหายและการใช้สิทธิเรียกค่าสินไหมทดแทนคืนจากหน่วยงานของรัฐ. (ปริญญานิติศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีปทุม, กรุงเทพมหานคร.

ชลินทรา ปรางค์ทอง. (2565). การเลือกปฏิบัติต่อกลุ่มเพศหลากหลายและการคุ้มครองสิทธิเพศหลากหลายในหน่วยงานภาครัฐ : ศึกษากรณีข้าราชการกรมการปกครอง. (ปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพมหานคร.

ฐิติพร ลิ้มแหลมทอง. (2548). การแบ่งแยกความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่จากการปฏิบัติหน้าที่และมิใช่การปฏิบัติหน้าที่. ดุลพาห, 52(2).

ตรีเพชร์ จิตรมหึมา. (2562). วิเคราะห์ปัญหาบางประการในกรณีเจ้าหน้าที่ของรัฐกระทำละเมิด ต่อหน่วยงานของรัฐตามที่กำหนดไว้ ในระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยหลักเกณฑ์การปฏิบัติ เกี่ยวกับความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539. วารสารบัณฑิตศาส์น มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 17(1), 201-221.

ตรีเพชร์ จิตรมหึมา, พัชณา จิตรมหึมา และณัฐภณ อันชัน. (2564). ปัญหาความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ ศึกษาและพิเคราะห์การแยกความรับผิดทางละเมิด กรณีการปฏิบัติหน้าที่กับกรณีที่มิใช่การปฏิบัติหน้าที่. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 16(57), 54-64.

ปนัดดา รักษาแก้ว. (2565). การใช้สื่อสังคมออนไลน์ในการป้องกันและปราบปรามการทุจริตของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 12(5), 444-458.

ประวีณ์ธิดา จารุนิล. (2567). ปัญหาการบังคับทางปกครองให้ชดใช้ค่าสินไหมทดแทน: ในกรณีความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่. วารสารรามคำแหง ฉบับนิติศาสตร์, 13(1), 269-308.

พระมหากันตินันท์ กนุตลีโล (เฮงสกุล) และคณะ. (2567). การบริหารจัดการภาครัฐแนวใหม่ : กลไกสำคัญในการขับเคลื่อนการปฏิรูประบบราชการสู่รัฐบาลดิจิทัลของประเทศไทย. วารสารวิจัยนวัตกรรมการศึกษาและเทคโนโลยี, 2(2), 40-53.

พิเชษฐ พิณทอง. (2554). การใช้อำนาจหน้าที่เกินขอบเขตของตำรวจ : ผลกระทบด้านสิทธิมนุาญ๙ฯ. วารสารกระบวนการยุติธรรม, 4(1), 33-46.

มนตรี สังข์ทอง. (2567). ความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ : แนวคิด หลักเกณฑ์ และขั้นตอนการปฏิบัติ. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 6(2), 577-591.

สรรพสิทธิ์ ชมภูนุช และกัมปนาท วงษ์วัฒนพงษ์. (2564). การทุจริตในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น: เงื่อนไขและการป้องกัน. Journal of Roi Kaensarn Academi, 6(10), 423-440.

สำนักงานการปฏิรูปที่ดินเพื่อเกษตรกรรม. (2563). คู่มือการปฏิบัติงานเกี่ยวกับการปฏิบัติตามพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539. กรุงเทพฯ: เดือนตุลา.

สุภัทรา ปกาสิทธิ์ วโรตม์สิกขดิตถ์. (2560). บทวิเคราะห์นโยบายและสถานการณ์ด้านกระบวนการยุติธรรม เพื่อจัดทำกรอบวิจัยด้านกระบวนการยุติธรรม. วารสารกระบวนการยุติธรรม, 10(3), 1-20.

สุภาวดี ประภาการ, ตรีเพชร์ จิตรมหึมา และสำเรียง เมฆเกรียงไกร. (2567). วิเคราะห์ปัญหาตามพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิด ของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 และระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรี ว่าด้วยหลักเกณฑ์การปฏิบัติเกี่ยวกับความรับผิดทางละเมิด ของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539. วารสารสังคมศาสตร์ นิติรัฐศาสตร์, 8(1), 91-124.

อนุชา จินดาวณิชย์. (2551). แนวคำวินิจฉัยของศาลปกครองเกี่ยวกับความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่. กรุงทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.

อนุชา จินดาวณิชย์. (2567). การแก้ไขบรรเทาความเดือดร้อนหรือเสียหายจากการละเมิดต่อหน้าที่ หรือปฏิบัติหน้าที่ล่าช้าเกินสมควรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นโดยการฟ้องคดีต่อศาลปกครอง. วารสารนวัตกรรมทางธุรกิจและสังคม, 1(2), 1-15.

อภิชาติ พานสุวรรณ และพระมหาบุญรอด มหาวีโร (สืบด้วง). (2564). ปัญหาการทุจริตคอรัปชันในระบบราชการ. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(8), 479-492.

อุดม นันตา. (2559). การขอรับการชดใช้ค่าสินไหมทดแทนเพื่อละเมิดตามกฎหมายเกี่ยวกับความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่. (ปริญญานิติศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, นนทบุรี.

Downloads

Published

2024-12-28

Issue

Section

Academic Articles