Comparison of Musical Performance Styles between “Pleng Song Krueng” and “Western Musical Theater”
Main Article Content
Abstract
This article aimed to compare the performance between “Pleng Song Krueng” and the
Western musical theater. A comparative analysis was used to determine the similarities and
differences of the performances in the queue shown on the stage. The results of the study
revealed that the styles of the performances were similar and could be divided into 3 parts as
follows: pre-performance, performance and finale. However, each part was presented in a different
manner. Part 1: The musical theater had an overture and “Pleng Song Krueng” was used to
perform Choi and Wah songs. Part 2: The musical theater was played with musical instruments
and danced during the scene changes, and “Pleng Song Krueng” brought together the actors to
tell the story in connection with the next scene. Part 3: The show’s epilogue was the climax of
a similar story. While the performance of “Pleng Song Krueng” was developed from the central
Thai folk song, musical theater evolved from Italian opera performances. As such - the styles of
performances could be synonymous with one another as a means of entertainment although
the cultural context of the performances differed.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ของบทความ
ผลงานที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ห้ามมิให้นำเนื้อหา ทัศนะ หรือข้อคิดเห็นใด ๆ ของผลงานไปทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ ไม่ว่าทั้งหมดหรือบางส่วนโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากมหาวิทยาลัยหอการค้าไทยก่อน
References
เกลียว เสร็จกิจ. (ผู้แสดงนำ). (2553, 6 กรกฎาคม). พระอภัยมณี(พ.ศ. 2553) [เพลงทรงเครื่อง]. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
เกลียว เสร็จกิจ. (ผู้แสดงนำ). (2560, 28 กรกฎาคม). เรื่องสังข์ทอง (พ.ศ. 2560) [เพลงทรงเครื่อง]. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
เกลียว เสร็จกิจ. (ผู้แสดงนำ). (2562, 14 กรกฎาคม). นางสิบสอง–พระรถเมรี(พ.ศ. 2562) [เพลงทรงเครื่อง]. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
จารุณีหงส์จารุ. (2561). ดุษฎีนิพนธ์นาฏยดุริยางค์: “ธีรราชา” นวัตกรรมละครเพลงร่วมสมัยไทย (วิทยานิพนธ์ ปริญญาดุษฎีบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย). สืบค้นจาก http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/73160
ถกลเกียรติวีรวรรณ (ผู้จัด). (2556, 9 พฤษภาคม). Beauty and the Beast [ละครเวที]. กรุงเทพฯ: โรงละครเมืองไทยรัชดาลัย เธียเตอร์.
ถกลเกียรติวีรวรรณ. (ผู้จัด). (2558, 28 กุมภาพันธ์). The Phantom of the Opera [ละครเวที]. กรุงเทพฯ: โรงละครเมืองไทยรัชดาลัย เธียเตอร์.
ถกลเกียรติวีรวรรณ (ผู้จัด). (2562, 10 ตุลาคม). The Lion King [ละครเวที]. กรุงเทพฯ: โรงละครเมืองไทยรัชดาลัย เธียเตอร์.
มนตรีตราโมท. (2540). การละเล่นของไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: พิฆเณศ พริ้นท์ติ้ง เซ็นเตอร์.
มัทนีรัตนิน. (2546). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับศิลปะการกำกับการแสดงละคอนเวที. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ราชบัณฑิตยสภา. (2545). พจนานุกรมศัพท์วรรณกรรม อังกฤษ-ไทย. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
สุกัญญา ภัทราชัย. (2542). เพลงทรงเครื่อง. ใน สารานุกรมวัฒนธรรมไทย ภาคกลาง เล่ม 6 (น. 2427-2429). กรุงเทพฯ: มูลนิธิสารานุกรมวัฒนธรรมไทย ธนาคารไทยพาณิชย์.
สุกัญญา สุจฉายา. (2554). เพลงทรงเครื่อง. ใน โครงการเพาะกล้าพันธุ์เก่งเพลงพื้นบ้าน รุ่นที่ 2 [สูจิบัตร] (น. 15). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย.
สุมามาลย์เรืองเดช. (2526). เพลงพื้นบ้าน. วัฒนธรรมไทย, 22(1-12), 41-46.
สุวภัทร พันธ์ปภพ. (2562). เอกสารประกอบวิชาศิลปะการละคร 1 [เพาวเวอร์พอยต์สไลด์]. สืบค้นจาก https://fineart.msu.ac.th/e-documents/myfile/การวิเคราะห์วรรณกรรมบทละคร.pdf
สุรินทร์ เมทะนี. (2550). ถนนบรอดเวย์. สืบค้นเมื่อ 20 พฤศจิกายน 2564, จาก https://web.archive.org/web/20070320125959/
http://www.birddancebangkok.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=232321
เอนก นาวิกมูล. (2527). เพลงนอกศตวรรษ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
เอนก นาวิกมูล. (2550). เพลงนอกศตวรรษ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: มติชน.
Deer, J. (2014). Directing in musical theatre: An essential guide. New York, NY.: Routledge.
Wilson, E. (1998). The theatre experience (7th ed). New York, NY.: McGraw-Hill.
Woolford, J. (2013). How musicals work. London: Nick Hern Books.