ASSESSMENT OF LOCAL WISDOM POTENTIAL IN ECOLOGICAL LANDSCAPE DESIGN FOR ENHANCING THE AGRO-ECOSYSTEM OF MUANG KHONG BASIN COMMUNITY, CHIANG DAO DISTRICT, CHIANG MAI PROVINCE
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to assess the potential of local wisdom in ecological landscape design to enhance agro-ecosystem resilience in the Muang Khong Basin community, Chiang Dao District, Chiang Mai Province. The study examined three key dimensions: (1) natural resource management (water, soil, and forests), (2) economic and social impacts, and (3) development strategies and advancement of local wisdom. A qualitative research methodology was employed, with data collected between September and December 2024 through in-depth interviews and field surveys. The sample comprised 36 participants, including six community leaders and 30 residents, selected using purposive and quota sampling methods. Research instruments included semi-structured interview guides, spatial data survey forms, and a potential assessment framework.
The findings revealed that: (1) In natural resource management, the community demonstrated high potential in water and forest management through traditional irrigation systems (Muang Fai) and community forest conservation. However, soil management remained at a moderate level due to residual chemical contamination. (2) Regarding economic and social impacts, the community's overall potential was moderate. While reliance on natural resources enhanced food security, agricultural income and revenue from local wisdom-based products remained unstable due to inefficient market channels. Nevertheless, community participation in resource management remained high, although knowledge transfer to younger generations showed a declining trend as youth increasingly pursued non-agricultural careers. (3) In terms of development strategies and advancement of local wisdom, the community faced limitations in budget and technology. Overall potential ranged from moderate to high, with strength in preserving local wisdom and successfully integrating traditional knowledge with modern ecological landscape design concepts. However, the community continued to face constraints in budget allocation, technology access, and policy support, which are essential for long-term development.
Downloads
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Copyright Notice
The copyright of research articles published in the VRU Research and Development Journal Science and Technology Journal belongs to the Research and Development Institute, Valaya Alongkorn Rajabhat University under the Royal Patronage. Reproduction of the content, in whole or in part, is prohibited without prior written permission from the university.
Responsibility
The content published in the VRU Research and Development Journal Science and Technology Journal is the sole responsibility of the author(s). The journal does not assume responsibility for errors arising from the printing process.
References
ดารารัตน์ ธาตุรักษ์, วชิระ หล่อประดิษฐ์, และวัชรี เทพโยธิน. (2563). การจัดการปัญหาขาดแคลนน้ำเพื่อการเกษตรในฤดูแล้ง โดยการมีส่วนร่วมของชุมชนบ้านทุ่งฮ้างและบ้านแม่จอกฟ้า จังหวัดลำปาง. วารสารวิจัยเพื่อการพัฒนาเชิงพื้นที่, 12(6), 401-415.
เดือนนภา ภู่ทอง. (2561). การจัดการป่าชุมชนเพื่อความยั่งยืน โดยการใช้กระบวนการมีส่วนร่วมสาธารณะและจารีตประเพณีท้องถิ่นในพื้นที่ภาคเหนือ. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ, 6(2), 80-94.
พนิต ใหม่ประสิทธิกุล, สุชาติ ลี้ตระกูล, ต่อพงศ์ กรีธาชาติ, และ สมบูรณ์ ธรรมลังกา. (2559). รูปแบบการบริหารจัดการน้ำเชิงบูรณาการบนฐานภูมิปัญญาท้องถิ่นของชุมชนรอบกว๊านพะเยา จังหวัดพะเยา. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ, 9(3), 51-68.
ยุชิตา กันหามิ่ง, พัจน์พิตตา ศรีสมพงษ์, วารัชต์ มัธยมบุรุษ, และฤทัยภัทร พิมลศรี. (2566). กระบวนการจัดการชุมชนในการเป็นพื้นที่อนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติป่ากันชนพื้นที่อนุรักษ์ในเขตภาคเหนือ ประเทศไทย. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์, 10(1), 126-137.
วิลาศ เทพทา, อรศิริ ปาณินท์, และวุฒิพงษ์ ทวีวงศ์. (2561). นิเวศวิทยาทางน้ำในระบบเหมืองฝายของพื้นที่เกษตรกรรมในแหล่งต้นน้ำและแหล่งต้นน้ำลำธาร. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, 13(2), 1-11.
อรกมล นิละนนท์, อัตนา วสุวัฒนะ, และนักรบ สายเทพ. (2566). การศึกษากระบวนการของน้ำและวิถีชุมชนผ่านแนวคิดภูมินิเวศพื้นที่ชุมชนเกษตรกรรมในพื้นที่ชนบท พื้นที่ศึกษา ตำบลบางเตย อำเภอเมืองพังงา จังหวัดพังงา. วารสารภูมิสถาปัตยกรรม, 5(1), 164-185.
อัมพิกา อำลอย, ศุภกุล เรืองวิทยานุสรณ์, วรงค์ วงษ์ลังกา, แผ่นดิน อุนจะนำ, อรัญญา ศิริผล, และระวิวรรณ โอฬารรัตน์มณี. (2566). การดำรงและการเปลี่ยนแปลงของภูมิทัศน์พื้นถิ่นล้านนา: กรณีศึกษา ชุมชนเกษตรกรรมในแอ่งที่ราบเมืองคอง อำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่. วารสารภูมิสถาปัตยกรรม, 5(1), 1-24.
อุทิศ ทาหอม, พิชิต วันดี, และสำราญ ธุระตา. (2558). ทุนทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อสร้างการ มีส่วนร่วมในการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของชุมชนบ้านตามา จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารการจัดการสิ่งแวดล้อม, 11(2), 44-59.
Fonseca, B. M., Ribas, R. P., & Moura, A. C. M. (2016). Aplicação dos conceitos e métricas de ecologia da paisagem na gestão da paisagem urbana. Paisagem E Ambiente, 38, 71-85.
Forman, R. T. T. (1995). Land Mosaics. The Ecology of Landscapes and Regions. Cambridge University Press, Cambridge.
McHarg, I. L. (1969). Design with Nature. Natural History Press, Garden City, NJ, USA.
Steiner, F. R. (2008). The living landscape: an ecological approach to landscape planning
(2nd ed.). Island Press.
Yang, Y., Du, Y., Du, X., & Zhang, Y. (2024). Theoretical Framework for Agricultural Landscape Layout from the Perspective of Resilient Rural Area. Fengjing Yuanlin, 31(12), 33–39. https://doi.org/10.3724/j.fjyl.202402210098
