การสื่อสารทางการเมืองด้วยอวัจนภาษาโดยสัญญวิธีของเยาวชนไทยในครรลองประชาธิปไตย

บทคัดย่อ

การอยู่ร่วมกันของสังคมมนุษย์อย่างปกติสุขนั้น สังคมต้องมีการจัดการบริหารระบบของสังคมเองให้ดีมีกฎกติกาหรือครรลองของระบอบปกครองที่ตอบสนองความต้องการของประชาชนหรือพลเมืองของสังคมนั้น ๆ อย่างเท่าเทียมกัน หรืออย่างน้อยที่สุดสังคมต้องมีกฎกติกาที่เป็นธรรมเพียงพอให้ประชาชนหรือพลเมืองสามารถเข้าถึงทรัพยากรของสังคมอย่าง
เท่าเทียมกันให้ได้มากที่สุด

เมื่อการเมืองเป็นเรื่องของอำนาจและผลประโยชน์ รัฐบาลผู้มีอำนาจในการบริหารประเทศชาติมักมีนโยบายสำหรับกลุ่มประชาชนที่เป็นฐานเสียงของตนที่เป็นกลุ่มชนชั้นนำและชั้นกลาง ทำให้สังคมเกิดความเหลื่อมล้ำแทบทุกมิติทางสังคม เช่น ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษา ระบบยุติธรรม เศรษฐกิจเป็นต้น โดยเฉพาะความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจในประเทศไทยที่พุ่งทะยานเป็นอันดับ 1 ของโลกในปี พ.ศ. 2563 ที่เรียกกันว่า รวยกระจุกจนกระจาย ความเหลื่อมล้ำในมิติทางสังคมนำมาซึ่งการประท้วงแสดงออกเชิงสัญญะทางการเมืองของเยาชนนิสิตนักศึกษาและประชาชนทั่วไป ผู้ซึ่งได้รับผลกระทบจากระบบกติกาที่บิดเบี้ยวของสังคมด้วยการแสดงออกเชิงสัญญะโดยการชู 3 นิ้ว อันเป็นการสื่อให้ภาครัฐและสังคมได้รับทราบถึงสิทธิเสรีภาพและภราดรภาพความเท่าเทียมกันทางสังคมของประชาชน และการผูกโบว์สีขาวของนักศึกษาเพื่อเรียกร้องในประเด็นดังกล่าวเช่นกัน

การแสดงออกทางพฤติกรรม กายกรรม วจีกรรมใด ๆ อันมีสุจริตมโนกรรมเป็นปทัฏฐานของมนุษยชาตินั้น มีวัตถุประสงค์หรือเจตจำนงค์ให้ผู้อื่นได้ทราบและเข้าใจในสิ่งที่ตนต้องการหรือเรียกร้อง เพราะหากไม่มีการแสดงออกดังกล่าวข้างต้นนั้น ก็จะไม่มีใครทราบถึงความต้องการ หรือความเดือดร้อน หรืออุปสรรคขัดข้องของตนก็จะไม่ได้รับการแก้ไข้ หรือไม่ถูกตอบสนอง ดังนั้นการแสดงออกเชิงสัญญะทางการเมืองของเยาชนนิสิตนักศึกษาและประชาชนทั่วไปที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบันนี้จึงเป็นการแสดงออกภายใต้รัฐธรรมนูญในระบอบประชาธิปไตยเพื่อเรียกร้องให้รัฐบาลแก้ไขปัญหาของสังคมที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่