The Self-Learning Education of Future Quality Characteristics
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This academic article explores the imperative of self-learning for ensuring quality survival in the ever-evolving landscape of the future. It delves into the dynamic characteristics essential for thriving in tomorrow's world, emphasizing the pivotal role of self-learning facilitated by digital technology and online social media platforms. The emergence of a digital learning culture is examined as a catalyst for fostering adaptive skills and knowledge acquisition across diverse domains. Furthermore, the article aims to delineate guidelines for cultivating personal development and adapting to societal shifts amidst the digital age. Within the context of the Thai education system, emphasis is placed on nurturing students' competencies and fostering an environment conducive to unleashing their full potential. The article advocates for an educational framework that embraces digital tools, empowering learners to harness them effectively for both learning and future endeavors.
Downloads
Article Details
References
กอบสุข คงมนัส. (2561). เครื่องมือดิจิทัลเพื่อการเรียนรู้ : วิถีแห่งการศึกษายุคดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 20(4), 2.
กองสถิติเศรษฐกิจ. (2567). การสำรวจการมีการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารในครัวเรือน พ.ศ.2566. สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
จารุวรรณ เขียวน้ำชุม. (2560). รูปแบบแนวคิดทฤษฎีละงานวิจัยเกี่ยวกับปัจจัยเชิงสาเหตุของการเรียนรูปแบบนำตนเอง. Journal of HR Intelligence : HRi, 12(1), 131-133.
ทิศนา แขมมณี. (2564). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 23). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีระ รุญเจริญ. (2562). ผู้นำการเปลี่ยนแปลงการศึกษาในยุคดิจิทัล. วารสารการบริหารการศึกษาและภาวะผู้นำ, 11(42), 1-8.
ปุณณิฐฐา มาเชค. (2565). การบริหารองค์กรทางการศึกษาในยุคดิจิทัล. ภาควิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์. มหาวิทยาลัยบูรพา.
พัชราภา เอื้ออมรวนิช. (2561). การรู้เท่าทันสื่อสังคมออนไลน์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 24(พิเศษ), 24.
ภัทรพันธุ์ นิธิวรัตน์สกุล และคณะ. (2565). การเรียนรู้ดิจิทัลสำหรับครูยุคใหม่. วารสารนวัตกรรมการศึกษาและการวิจัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาลัยสงฆ์พิจิตร, 7(2), 678-679.
ราชการ สังขวดี และรุจโรจน์ แก้วอุไร. (2560). การพัฒนาบทเรียนอีเลิรน์นิ่งร่วมกับกิจกรรมผ่านเฟซบุ๊ก ในรายวิชาวิถีชีวิตในยุคดิจิทัลเรื่อง จริยธรรมทางวิถีชีวิตในยุคดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 19(3), 136.
วันวิสาข์ เคน. (2559). การเรียนรู้แห่งศตวรรษที่ 21. Open worlds.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2562). Digital Learning. ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียนรู้.
สุกัญญา แช่มช้อย. (2561). การบริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัล. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อดุลย์ วังศรีคูณ. (2557). การศึกษาไทยในศตวรรษที่ 21: ผลผลิตและแนวทางการพัฒนา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 8(1), 9.
Bernie Trilling and Charles Fade. (2009). 21st century skills in learning for life in our times. John Wiley & Sons.
Daft, R. L. (2004). Organization theory and design (8th ed). South-Western College.
Matthew Lynch. (2020). 7 Ways that principals can influence school culture. https://www.theedadvocate.org
Pasebani, Fatemeh.,Mohammadi, Sardar. andYektatyar, Mozafare. (2012). The relationship between organizational learning culture and job satisfaction and Internal service quality in sport organizations in Iran. Archives of Applied Science Research, 4(4), 1901-1905.
Williamson Andy. (2013). Social media guidelines for parliaments. Inter-Parliamentary Union 2013.
