การศึกษาเรียนรู้ด้วยตนเอง : ลักษณะคุณภาพอนาคต
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้เป็นบทความวิขาการที่จะได้กล่าวถึง การเรียนรู้ด้วยตนเองเพื่อการอยู่รอดอย่างมีคุณภาพในอนาคต บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอแนวทางการเรียนรู้ด้วยตนเองเพื่อการอยู่รอดและพัฒนาคุณภาพชีวิตในอนาคต โดยมุ่งเน้นการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลและสื่อสังคมออนไลน์ในการแสวงหาความรู้จากแหล่งต่าง ๆ อย่างหลากหลายมิติ การพัฒนาวัฒนธรรมการเรียนรู้ดิจิทัลจะช่วยส่งเสริมให้บุคคลสามารถปรับตัวและพัฒนาทักษะเพื่อเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงในสังคมยุคดิจิทัลอย่างมีประสิทธิภาพ ในขณะเดียวกัน ระบบการศึกษาไทยต้องมุ่งเน้นการพัฒนาสมรรถนะของผู้เรียนโดยใช้เครื่องมือดิจิทัลในการเรียนรู้และการทำงาน เพื่อให้ผู้เรียนสามารถพัฒนาศักยภาพของตนเองอย่างเต็มที่และมีความสามารถในการใช้เทคโนโลยีในการเรียนรู้ด้วยตนเองอย่างมีประสิทธิภาพ รวมถึงการช่วยให้บุคคลสามารถปรับตัวให้ทันกับการเปลี่ยนแปลงของโลกยุคดิจิทัลอย่างมีคุณภาพ
Downloads
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กอบสุข คงมนัส. (2561). เครื่องมือดิจิทัลเพื่อการเรียนรู้ : วิถีแห่งการศึกษายุคดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 20(4), 2.
กองสถิติเศรษฐกิจ. (2567). การสำรวจการมีการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารในครัวเรือน พ.ศ.2566. สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
จารุวรรณ เขียวน้ำชุม. (2560). รูปแบบแนวคิดทฤษฎีละงานวิจัยเกี่ยวกับปัจจัยเชิงสาเหตุของการเรียนรูปแบบนำตนเอง. Journal of HR Intelligence : HRi, 12(1), 131-133.
ทิศนา แขมมณี. (2564). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ (พิมพ์ครั้งที่ 23). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีระ รุญเจริญ. (2562). ผู้นำการเปลี่ยนแปลงการศึกษาในยุคดิจิทัล. วารสารการบริหารการศึกษาและภาวะผู้นำ, 11(42), 1-8.
ปุณณิฐฐา มาเชค. (2565). การบริหารองค์กรทางการศึกษาในยุคดิจิทัล. ภาควิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์. มหาวิทยาลัยบูรพา.
พัชราภา เอื้ออมรวนิช. (2561). การรู้เท่าทันสื่อสังคมออนไลน์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 24(พิเศษ), 24.
ภัทรพันธุ์ นิธิวรัตน์สกุล และคณะ. (2565). การเรียนรู้ดิจิทัลสำหรับครูยุคใหม่. วารสารนวัตกรรมการศึกษาและการวิจัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาลัยสงฆ์พิจิตร, 7(2), 678-679.
ราชการ สังขวดี และรุจโรจน์ แก้วอุไร. (2560). การพัฒนาบทเรียนอีเลิรน์นิ่งร่วมกับกิจกรรมผ่านเฟซบุ๊ก ในรายวิชาวิถีชีวิตในยุคดิจิทัลเรื่อง จริยธรรมทางวิถีชีวิตในยุคดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 19(3), 136.
วันวิสาข์ เคน. (2559). การเรียนรู้แห่งศตวรรษที่ 21. Open worlds.
วิชัย วงษ์ใหญ่ และมารุต พัฒผล. (2562). Digital Learning. ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียนรู้.
สุกัญญา แช่มช้อย. (2561). การบริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัล. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อดุลย์ วังศรีคูณ. (2557). การศึกษาไทยในศตวรรษที่ 21: ผลผลิตและแนวทางการพัฒนา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 8(1), 9.
Bernie Trilling and Charles Fade. (2009). 21st century skills in learning for life in our times. John Wiley & Sons.
Daft, R. L. (2004). Organization theory and design (8th ed). South-Western College.
Matthew Lynch. (2020). 7 Ways that principals can influence school culture. https://www.theedadvocate.org
Pasebani, Fatemeh.,Mohammadi, Sardar. andYektatyar, Mozafare. (2012). The relationship between organizational learning culture and job satisfaction and Internal service quality in sport organizations in Iran. Archives of Applied Science Research, 4(4), 1901-1905.
Williamson Andy. (2013). Social media guidelines for parliaments. Inter-Parliamentary Union 2013.
