ภาษาพาหะสัมพันธ์ในจดหมายส่วนตัว
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาภาษาพาหะสัมพันธ์ในจดหมายส่วนตัวเป็นการศึกษาตามแนวทางของวัจนลีลาศาสตร์ (stylistics) ซึ่งมีแนวทางในการศึกษาโดยยึดถือระบบสัญนิยม คือ มองว่าภาษามีแบบแผนจาการกำหนดของสังคม แบบแผนของภาษาที่ปรากฏนั้นจะแปรไปตามปัจจัยอันหลายหลาก เช่น ความสัมพันธ์ของผู้ส่งสารและผู้รับสาร วัจนลีลาก็คือ "รูปแบบภาษา" ที่แปรไปตามบริบทการใช้ภาษานั่นเอง การวิเคราะห์ตามแนวทางนี้จะพิจารณาองค์ประกอบต่างๆ ที่ทำให้ภาษาดังกล่าวมีลีลาเฉพาะ ซึ่งในที่นี้ได้ศึกษารูปแบบภาษาพาหะสัมพันธ์ในจดหมายส่วนตัว องค์ประกอบที่เกี่ยวกับภาษาพาหะสัมพันธ์ในจดหมายส่วนตัวซึ่งได้จากการศึกษาครั้งนี้ได้แก่ หัวเรื่องที่ใช้ในการสนทนาทักทายและอำลาซึ่งมีทั้งสวนที่เป็นเนื้อหาสาระและการแสดงออกทางอารมณ์ ความสมบูรณ์และการลำดับส่วนประกอบพื้นฐานในการกล่าวทักทายและการอำลา (greeting and parting) และความยาวของส่วนที่เป็นภาษาพาหะสัมพันธ์ องค์ประกอบต่างๆ เหล่านี้มีลักษณะแปรไปตามความสัมพันธ์ของผู้ส่งสารและผู้รับสารจริง
Article Details
References
กัลยา ติงศภัทิย์ และอมรา ประสิทธิรัฐสินธุ์. "การใช้คำเรียกขานในภาษาไทยสมัยรัตนโกสินทร์," รายงานผลการวิจัย โครงการไทยศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๓๑.
สุดาพร ลักษณียนาวิน. "หน่วยที่ ๒ การใช้ภาษาเพื่อการสื่อสารฒ," การพัฒนาทักษะทางภาษา. บัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช, ๒๕๓๗.
Laver, John. "Linguistic Routines and Politeness in Greeting and Parting," Conversational Routine. Britain: Mouton, 1981.
Laver, John and Hutcheson S. (Ed.). Communication in Face to Face Interaction. Britain: Penquin, 1972.